Αυτά τα ταπεινά που μας “γεμίζουν”
Η έκφραση της ικανοποίησης στο πρόσωπό μας καθώς μεγαλώνουμε αποτελεί μια πολυτέλεια, μια ουτοπία. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε αποκτούμε μια απόσταση από την πραγματική πηγή της χαράς κι αναλωνόμαστε στην αναζήτηση της ευτυχίας δίχως χάρτη και πυξίδα.
Τις περισσότερες φορές θέλουμε να πιστεύουμε πως κάτι πολύ σημαντικό μας λείπει, ένα κομμάτι του παζλ της ζωής. Ανήμποροι να προσδιορίσουμε και να ορίσουμε εν τέλει το σχήμα, την υφή και την ιδιότητα αυτού του “κομματιού” μάλλον χάνουμε τον προσανατολισμό.
Κι όσα μαθήματα κι αν νομίζει ότι μας έχει δώσει η εμπειρία κάθε φορά πέφτει έξω, κάθε φορά απορεί με τους λάθος υπολογισμούς της. Μα δεν μας είχε διδάξει πως τα μέγιστα δε σημαίνουν και τα απαραίτητα για την τέρψη της ψυχούλας; Αδιανόητα της φαίνονται λοιπόν όλα αυτά της εμπειρίας που, παρακολουθώντας μας διακριτικά από κάποια γωνίτσα της λογικής, κουνάει απογοητευμένη το κεφάλι πέρα δώθε, με το «γιατί» να την παιδεύει.
Στην ουσία τα πράγματα είναι πολύ απλά, όπως μια πράξη μαθηματικών στην πρώτη δημοτικού. Αυτό που μπορεί να μας «γεμίσει» δεν κρύβεται σε κάποιο άγνωστο μονοπάτι το οποίο εναγωνίως ψάχνουμε να εντοπίσουμε. Είναι συνήθως δίπλα μας, ούτε μια δρασκελιά η απόσταση απ’ αυτό. Είναι η φράση που διαβάσαμε σε κάποιο βιβλίο το οποίο, αν και δεν κατάφερε να κάνει τις τρελές πωλήσεις, εντούτοις άγγιξε την ευαίσθητη και τόσο ταλαιπωρημένη χορδή του συναισθηματισμού μας. Είναι το παγωτό σοκολάτα που ξέφυγε αυθάδικα από το ξυλάκι που το συγκρατούσε και λέκιασε τον γιακά της πανάκριβης μπλούζας μας που έτσι κι αλλιώς την φορούσαμε κατ’ ανάγκη για να καμωνόμαστε τους «σοβαρούς».
Είναι τα βιαστικά κι άτσαλα πρώτα βηματάκια που κάνει το παιδί ή το εγγόνι σου, αυτά που η μνήμη δεν επιτρέπει εύκολα να της τα σβήσουν. Είναι το κρύο ανέκδοτο που για άλλη μια φορά «τόλμησες» να πεις στην παρέα σου κι εκείνη, για να μη σου χαλάσει το χατίρι, ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια. Είναι ο φίλος που νόμιζες πως είχες χάσει εξαιτίας μιας αστείας παρεξήγησης και ξάφνου ανακαλύπτεις κάποιο μήνυμά του στο κινητό σου. Είναι το τραγούδι που ακούς τυχαία στο ραδιόφωνο την ώρα που οδηγείς στρεσαρισμένος, το τραγούδι του γκρουπ που μεσουρανούσε στα νιάτα σου, του γκρουπ που όλο λέει θα αποσυρθεί κι όλο συναυλίες δίνει.
Είναι το μη ομοιόμορφο μαύρισμα σου κάθε καλοκαίρι που σε κάνει αντικείμενο πειράγματος από τους κολλητούς σου. Είναι ένα όνειρο που είδες και σε συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, αφού δε θέλησες να το αποχωριστείς παρά μονάχα με την έλευση του επόμενου το βράδυ που θα έπεφτες πάλι για ύπνο. Είναι το πρώτο κουμπί που προσφέρθηκες να ράψεις στο πουκάμισο του καλού σου κι από τότε μάλλον προτίμησε να το κάνει μόνος του αφού δεν είχε στεριώσει πάνω από πέντε λεπτά.
Ίσως αυτά που μας «γεμίζουν» να κρύβονται στα παλιά ίσως και στους νεωτερισμούς που μας κατακλύζουν. Ίσως να τα αφήσαμε για λίγο στην άκρη με σκοπό να τα πλησιάσουμε ξανά όταν το είναι μας δηλώσει διψασμένο για αυτά. Ίσως στρεφόμαστε μακριά τους γιατί η καθημερινότητα επέβαλε την δικτατορία της μονοτονίας. Ίσως θάψαμε το παιδί μέσα μας παρόλο που κάποτε πασχίζαμε για το αντίθετο. Όπως και να’ χει, το σίγουρο είναι ότι αυτά που μας «γεμίζουν» είναι τα ταπεινά…
