Αρχικά, για να λυθεί από τώρα η απορία, η ομάδα ονομάζεται Birds Of Prey (αρπακτικά πτηνά), καθώς το 1996, σε μια προσπάθεια να αυξηθεί η δημοτικότητα της Black Canary και της Oracle (πρώην Batgirl) πέρα από την ήδη αφοσιωμένη ομάδα φαν που είχαν, η DC αποφάσισε να δημιουργήσει ένα τεύχος στο οποίο οι δύο ηρωίδες θα συμμαχούσαν.
Γράφει η Σοφία Σαμιώτη
Όταν αποφασίστηκε ότι το όνομα Black Canary/Oracle δεν ήταν αρκετό για να πουλήσει το τεύχος, η εταιρεία αποφάσισε το όνομα Birds Of Prey, καθώς τα ονόματα των δύο ηρωίδων στο πεδίο δράσης είχαν σχέση με πουλιά. Black Canary = Μαύρο Καναρίνι, Batgirl = Κορίτσι-νυχτερίδα. Καθώς το τεύχος είχε επιτυχία και η συμμαχία αυτή εξελίχθηκε, στην ομάδα εντάχθηκαν κι άλλες ηρωίδες, όπως η Huntress που βλέπουμε στην ταινία. Στην ταινία η Oracle/Batgirl δεν εμφανίζεται.
Μετά από αυτό το μάθημα ιστορίας στα κόμικς, ας μιλήσουμε για την ταινία. Το Birds Of Prey από την αρχή έως το τέλος του είναι μια ταινία της Harley Quinn. Ακόμα και η μητέρα μου που ήρθε μαζί μου, αν και δεν γνώριζε την πλοκή, όπως βγαίναμε από την αίθουσα, μού είπε ότι η ξανθιά (η Harley) είχε περισσότερο screen time από τους χαρακτήρες που της είχα εξηγήσει ότι είναι τα “αρπακτικά πτηνά”.
Στο μεγαλύτερο μέρος, βλέπουμε πώς η τώρα πρώην κοπέλα του πιο δυνατού εγκληματία στην Gotham αντιμετωπίζει τον μόνιμο χωρισμό. Όπως λέει και ο αρχικός τίτλος, η Harley χειραφετείται. Η ιστορία λέγεται από την οπτική της Harley, η οποία μας δίνει μια ιδέα του τρόπου σκέψης της και μια οπτική των πραγμάτων. Καθώς όμως η ταινία λέγεται από την οπτική της Harley, η ιστορία είναι υποκειμενική και η ομάδα των “Αρπακτικών Πτηνών” έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η ταινία θα έπρεπε να ονομάζεται “Harley Quinn: The Movie”, καθώς θα έβγαζε περισσότερο νόημα, αλλά σε μια συνέντευξή της, η ηθοποιός που ενσαρκώνει τη Harley, η Margot Robbie, αποκάλυψε ότι αν και η ταινία θα ήταν αρχικά όντως μια σόλο ταινία της Harley, η ίδια θέλησε να συμπεριληφθούν και άλλες ηρωίδες του σύμπαντος της DC Comics, με σκοπό να ενισχυθεί το μήνυμα της γυναικείας δύναμης της ταινίας.
Από πλευράς οπτικοακουστικών, μπορώ να πω ότι η DC ήταν πολύ σωστή. Η κίνηση της κάμερας και τα πλάνα στις σκηνές δράσης με κέρδισαν κάπως. Οι σκηνές δράσης ήταν πανέμορφα γυρισμένες, με τις λεπτομέρειες να ευχαριστούν το μάτι χωρίς να το κουράζουν. Μερικές σκηνές δράσης ευχαρίστησαν τη σπασικλιάρικη ψυχή μου, καθώς ήταν αρκετά κοντά στην περιγραφή των κόμικς και το πώς τις φανταζόμουν. Η κάμερα δεν ήταν ποτέ πολύ κοντά, αλλά ήταν πάντα στο σωστό σημείο ώστε να δείχνει σωστά ολόκληρη την εξέλιξη της σκηνής.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες που έχει κυκλοφορήσει η DC τα τελευταία χρόνια, η ταινία ήταν φωτεινή, με διάφορα χρώματα και, αν και σε αρκετά σημεία ήταν αρκετά σκοτεινή, με τον τρόπο της έδειχνε την τρομακτική πλευρά της Gotham City, μιας πόλης που είναι γεμάτη κακοποιούς. Οπότε με τον τρόπο της, δικαίωσε κάπως την πόλη που έχει χτίσει μέχρι και τον ίδιο τον Batman τα τελευταία 80 χρόνια. Και φυσικά, η μουσική υπόκρουση ήταν σε κάθε σκηνή η πιο κατάλληλη επιλογή. Τα κομμάτια που ακούστηκαν περνούσαν ξεκάθαρα την ατμόσφαιρα της σκηνής και την ωμότητα της δράσης που επικρατούσε, ενώ όλο το soundtrack της ταινίας είναι από γυναίκες καλλιτέχνες. Ειδικά σε μερικές σκηνές μάχης της Harley, η μουσική υπόκρουση κάνει τη σκηνή ακόμα καλύτερη, ενώ ταυτόχρονα δίνει ελαφρώς ένα φεμινιστικό μήνυμα. Σε αυτές τις σκηνές, η ταινία καταφέρνει να δείξει πως ακόμα και μια κοπέλα σαν τη Harley, μια κοπέλα που έχει περάσει τα δεινά του κόσμου, μπορεί να βάλει κάτω μια στρατιά ανδρών.
Παράλληλα, οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν εξαιρετικά καλές. Όπως ήταν αναμενόμενο, η Margot Robbie (Harley Quinn) για άλλη μια φορά έκανε τον χαρακτήρα δικό της. Η Harley αποκτά το βάθος και τον χρόνο που της αξίζει, ενώ συνεχώς σπάει το τέταρτο τοίχος και δίνει στο κοινό μια εσωτερική ματιά. Η Harley είναι στα καλύτερά της όταν μοιράζεται τη σκηνή με τις συμπρωταγωνίστριές της. Ακόμα, η Rosie Perez (Renee Montoya), μια ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια είχε χαθεί, παραδίδει μια εξαιρετική εκτέλεση. Επίσης, η Mary Elizabeth Winstead (Helena Bartinelli/Huntress), αν και είναι αρκετά κοντά στα κόμικ και το πραγματικό της υπόβαθρο είναι εκεί, η προσωπικότητά της χάνεται. Η Helena παρουσιάζεται σαν μια γυναίκα γεμάτη με θέματα θυμού και κοινωνικού άγχους, τα οποία μας δίνουν μερικές κωμικές στιγμές. Ο χρόνος της δυστυχώς είναι εξαιρετικά περιορισμένος, αλλά η παρουσία της είναι αρκετά δυνατή. Επιπροσθέτως, η Jurnee Smollett-Bell (Dinah Lance/Black Canary) φαίνεται πως έκανε αρκετή έρευνα στον χαρακτήρα από την απίστευτη εκτέλεση του χαρακτήρα της Dinah.
Η Ella Jay Basco (Cassandra Cain) έκανε φανταστική δουλειά και εκτέλεσε τέλεια τον ρόλο που της δόθηκε, αλλά αυτός ο ρόλος δεν ήταν η Cassandra Cain. Αν και υπήρξαν αρκετά σχόλια στο διαδίκτυο ότι αυτή η Cassandra είναι καλύτερη από την αρχική των κόμικς, δυστυχώς θα διαφωνήσω κάθετα.
Στα κόμικς (ναι, θα μιλήσω ξανά για τα κόμικς) η Cassandra μάς εμφανίζεται σε κάθε εκδοχή της ως μια κοπέλα από ένα πολύ σκοτεινό υπόβαθρο, χωρίς γνώσεις ομιλίας ή γραφής και με μόνο τρόπο επικοινωνίας τη γλώσσα του σώματος, καθώς ο πατέρας της θέλησε να την εκπαιδεύσει από πολύ μικρή ηλικία στις πολεμικές τέχνες. Η χαρακτήρας αυτή λοιπόν, εδώ και 20 χρόνια πάσχει από δυσλεξία, ενώ προσπαθεί συνεχώς να αποδείξει την αξία της ως ηρωίδα ενώ την μεγάλωσαν κακοποιοί και δολοφόνοι. Όπως είχε χαρακτηριστεί από τον ίδιο τον Batman στο τεύχος 951 των Detective Comics, η Cassandra είναι ικανή να νικήσει τον οποιονδήποτε, ακόμα και τον ίδιο τον Σκοτεινό Ιππότη. Η διαγραφή, λοιπόν, όλων αυτών των χαρακτηριστικών του χαρακτήρα με άφησε αρκετά δυσαρεστημένη, καθώς ήταν σαν μια βεβήλωση ενός χαρακτήρα που 20 χρόνια τώρα η DC βασανίζει στα κόμικς της.
Γενικά, η ταινία είναι αρκετά καλή. Η πλοκή είναι αρκετά φιλική προς το γενικό κοινό, αν και περιέχει αρκετά δυνατή γλώσσα και βία οπότε θα την πρότεινα για ηλικίες άνω των 15. Θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα σε ένα κοινό που δεν έχει βαθιά γνώση των κόμικς. Στους φαν των κόμικς, θα πρότεινα να δουν την ταινία χωρίς να έχουν στον νου τους τις γνώσεις που έχουν για τους χαρακτήρες. Αν και μερικές πτυχές της ταινίας δεν έχουν σχέση με το αρχικό υλικό, το μόνο που κάνει η ταινία είναι να δημιουργεί νέες ιστορίες με μόνη ομοιότητα τα ονόματα.
Στην τελική, το Birds Of Prey (and the fabulous emancipation of one Harley Quinn) είναι μια διασκεδαστική βόλτα που αφήνει το κοινό ευχαριστημένο, και δρα ως ένα ακόμα βήμα για την εξέλιξη των ταινιών της DC. Είναι πολύχρωμη, δυνατή, φωτεινή και εξαιρετικά διασκεδαστική.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
