Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
More

    Η γιαγιά μου – Fethiye Çetin

    -

    Η γιαγιά μου. Πρόκειται για ένα βιβλίο με το οποίο η Φετχιέ Τσετίν αποδίδει φόρο τιμής στη γιαγιά της, τη Χερανούς, κόρη της Ισγκουχί και του Οβανές Γκανταρνιάν. Έζησε κάποια ευτυχισμένα χρόνια ως την τέταρτη τάξη του δημοτικού, στο χωριό Χαμπάμπ του Παλού. Μετά βρέθηκε, ξαφνικά, να ζει σε “μαύρες” μέρες για τις οποίες έλεγε:

    Να φύγουν και να μη ξαναγυρίσουν

    Προσωπική άποψη: Σταυρούλα Κόντου

    Η Χερανούς, το 1915, έχασε όλη της την οικογένεια. Απέκτησε καινούργιο όνομα, καινούργια οικογένεια, καινούργια γλώσσα και καινούργια θρησκεία και έζησε 95 χρόνια με την ελπίδα να μπορέσει να βρει και να αγκαλιάσει κάποιους από τους συγγενείς της. Άραγε τα κατάφερε;

    Η Φετχιέ, η εγγονή της, που γράφει και το βιβλίο, ξεκινά με τις ευτυχισμένες στιγμές που έζησε με τη γιαγιά και τον παππού της, ανέμελα χρόνια, έχοντας άγνοια τι έχει ζήσει και τι έχει περάσει η γιαγιά. Είναι αλήθεια πως, σε μερικά σημεία του βιβλίου, με έκανε και γέλασα.

    Ύστερα, η συγγραφέας μας εξιστορεί με αρκετά γλαφυρό τρόπο πως έμαθε, μετά από αρκετά χρόνια, ποια πραγματικά ήταν η γιαγιά της και τα δεινά που πέρασε. Συνεχίζει με την προσπάθειά της να της βρει τους χαμένους συγγενείς… Όσους ζούσαν, δηλαδή. Tα κατάφερε; Αλήθεια, τι έκρυβε τόσα χρόνια η γιαγιά Χερανούς; Ποια μυστικά στοίχειωναν την ψυχή της;

    «Πώς λέγανε τους γονείς της θείας Σεχέρ;»… «Χουσεΐν έλεγαν τον πατέρα, Εσμά τη μητέρα της»… «Δεν είναι αλήθεια! Το όνομα της μάνας της δεν ήταν Εσμά, ήταν Ισγκουχί, και τον πατέρα της δεν τον έλεγαν Χουσεΐν, τον έλεγαν Χοβάνες… Αλλά ούτε κι εκείνη τη λέγανε Σεχέρ. Το όνομά της ήταν Χερανούς. Όλα αυτά τα έμαθα κι εγώ πολύ αργότερα»

    Είναι ένα βιβλίο μικρό σε μέγεθος που δεν κουράζει. Η γραφή είναι εύκολη, ρέει γρήγορα και σου δημιουργεί μια αγωνία για την εξέλιξη της ιστορίας. Προς το τέλος, η συγκίνηση είναι απερίγραπτη και τα δάκρυα έρεαν ασταμάτητα. Θα ήθελα να αναφέρω ότι έχει συμπεριληφθεί μέσα στο βιβλίο αρκετό φωτογραφικό υλικό με τη Χερανούς και την οικογένειά της. Δε μπορώ να πω ότι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά μια ιστορία ζωής, μια μαρτυρία.

    Σε αυτήν τη συγκλονιστική μαρτυρία, η Φετχιέ Τσετίν σπάει τη σιωπή της, σε μία χώρα, όπου η γενοκτονία των Αρμενίων απλώς δεν έχει συμβεί… Αξίζει να διαβαστεί από όλους… Ένα βιβλίο που έγινε best seller στη Τουρκία.

    Ας δοξάζουμε το Θεό όσοι από μας έχουμε τις οικογένειές μας, ένα σπίτι, μια πατρίδα. Οι πόλεμοι μεταξύ χωρών και αδελφών, δυστυχώς, δεν τελειώνουν και από τα λάθη μας δε μαθαίνουμε. Πόσοι λαοί αναγκάστηκαν να κάνουν τις “πορείες θανάτου” και πόσοι ακόμη θα αναγκαστούν;

    Το τραγούδι που επιλέγω να το ντύσω είναι ένα αρμένικο παραδοσιακό, που άκουσα μία φορά σε κάποια εκπομπή…. Sareri Hovin Mernem με ερμηνεία της Μαρίας Αναματερού. Απολαύστε το και ταξιδέψτε στον κόσμο του συγκεκριμένου βιβλίου.

    Περίληψη: “Όταν βάζω με το νου μου το Γενάρη εκείνης της χρονιάς, κρυώνω. Νιώθω έναν πόνο βαθιά μέσα μου. “Να εδώ, εδώ είναι ο πόνος” έλεγε η μαμά μου κρατώντας το χέρι της πάνω στο αριστερό της στήθος όταν ήθελε να εξηγήσει ότι είχε αβάσταχτη λύπη. Ακριβώς έτσι κι εμένα, πονάει ένα μέρος βαθιά στην καρδιά μου στη σκέψη εκείνου του Γενάρη.

    Είμαι στον αυλόγυρο ενός τζαμιού· ψυχρό, περιφραγμένο με ψηλό τοίχο από τεράστιες παλιές μαυρισμένες πέτρες· ένα φέρετρο είναι πάνω στο μουσαλά, να σου πιάνεται η ψυχή. Η πλάκα του μαρμάρου κάτω απ’ το φέρετρο είναι τόσο παγωμένη, που μου φαίνεται πως, αν την ακουμπήσω, το χέρι μου θα κολλήσει πάνω της· στέκομαι μακριά. Λες κι όλα, ο τεράστιος τοίχος, αυτές οι πέτρες, έχουν σχεδιαστεί για να νιώσει ο άνθρωπος την απελπισία του, την κακομοιριά του.”

    Όταν η Φετχιέ Τσετίν μεγάλωνε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Τουρκίας, είχε την εικόνα της γιαγιάς της ως μιας ευτυχισμένης και αξιοσέβαστης μουσουλμάνας νοικοκυράς. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να της αποκαλύψει η ίδια την αλήθεια: γεννήθηκε χριστιανή και Αρμένισα, το όνομά της ήταν άλλο, οι περισσότεροι άντρες στο χωριό της σφαγιάστηκαν το 1915 και τα γυναικόπαιδα του χωριού στάλθηκαν σε πορεία θανάτου.

    Εκείνη την έσωσε (αρπάζοντας την από την αγκαλιά της μάνας της) ένας Τούρκος αξιωματούχος, που έγινε ο πατέρας της. Αυτό που ήξερε η γιαγιά ήταν πως είχε ακόμη συγγενείς στην Αμερική. Θα μπορούσε η Φετχιέ να τη βοηθήσει να τους εντοπίσει προτού κλείσει τα μάτια της;

    Σε αυτήν τη συγκλονιστική μαρτυρία, η Φετχιέ Τσετίν σπάει τη σιωπή, σε μια χώρα όπου η γενοκτονία των Αρμενίων απλώς δεν έχει συμβεί…

    Στοιχεία βιβλίου
    Η γιαγιά μουΤίτλος: Η γιαγιά μου (Anneannem)

    Συγγραφέας: Φετχιέ Τσετίν

    Μετάφραση: Φραγκώ Καράογλαν

    Εκδόσεις: Πατάκη

    Ημερομηνία έκδοσης: 2016

    Σελίδες: 179

    ISBN: 978-960-16-2768-7

    Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ.

    ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

    εισάγετε το σχόλιό σας!
    παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ