Η Μίνα Αδαμάκη έφυγε στα 78 της μετά από μια δύσκολη μάχη με την επάρατη νόσο. Υπήρξε σταρ της τηλεόρασης με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό της («Τρεις Χάριτες»).
Γράφει η Χαρά Δελλή
Η πρώτη της εμφάνιση έγινε στο θέατρο, ως μαθήτρια ακόμα, με το Θέατρο Τέχνης, στο έργο “Η δολοφονία του Ζαν-Πωλ Μαρά”. Έχει παίξει σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες.
Είχε ιδρύσει τον θίασο “Θεατρική Συντεχνία” και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της “Ελεύθερης Σκηνής”.
Γεννημένη στον Βόλο (17/7/1944), ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε νεανική ηλικία σπούδασε στο Λονδίνο κουκλοθέατρο και παντομίμα.
Ο πατέρας της ήταν αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, γενικός αντιπρόσωπος γεωργικών μηχανημάτων στη Θεσσαλία. Του μιλούσε πάντα στον πληθυντικό. Η μητέρα της είχε καλλιτεχνικές τάσεις, διέθετε καλή φωνή ‒που την εμπόδισε να καλλιεργήσει ο αδελφός της‒, την οποία κληρονόμησε τόσο η ίδια όσο και η αδελφή της, η οποία αργότερα έγινε σοπράνο.
Τα καλοκαίρια, με το που τέλειωνε το σχολείο, τα περνούσε στο σπίτι τους στη Μακρυνίτσα, το χωριό του πατέρα της, με αμέτρητα μπάνια.
Η οικογένειά της διέθετε ένα ημιυπόγειο, όπου κατέβαινε και διάβαζε, υποτίθεται, για το σχολείο, ενώ διάβαζε λογοτεχνία, όλα τα κλασικά. Την τρέλαινε πάντα ο Ντοστογιέσφκι. Αυτή ήταν η διασκέδασή της, τα βιβλία, τα λάτρευε, περνούσε υπέροχα μαζί τους.
Η πρώτη παράσταση που είδε ήταν του Θεάτρου Τέχνης, σε καλοκαιρινή περιοδεία. Η αδελφή της είχε μπλέξει με κάποιους διανοούμενους και καθώς τους ακολουθούσε σε κάποιες εξόδους, πήγε στο θέατρο, χωρίς καμία ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Έπαιζαν κωμικά μονόπρακτα του Τσέχοφ. Τρελάθηκε! Τότε ήταν στα δεκατέσσερα και έκτοτε, κάθε καλοκαίρι που ερχόταν ο Κουν στον Βόλο, καθώς θεωρούνταν θεατρική πιάτσα, πήγαινε και τον έβλεπε. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται το γούστο της.
Όταν ανακοίνωσε στους γονείς της, με μεγάλη αφέλεια, ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός, παίχτηκε μεγάλο δράμα. Έγινε χαμός, είπαν ότι δεν θα την ξανάβλεπαν αν το έκανε και τρόμαξε. Δεν τους το ξαναείπε.
Η Μίνα Αδαμάκη έδωσε στη Νομική για να φύγει στην Αθήνα. Όταν πέρασε, ο πατέρας της γύρναγε με την εφημερίδα «Θεσσαλία» υπό μάλης και έδειχνε σε όλους τα αποτελέσματα. Αλλά πώς θα πήγαινε να παρακολουθήσει τη Νομική, τη στιγμή που το κεφάλι της ήταν γεμάτο με λογοτεχνία και θέατρο;
Αρχικά, με το που ξεκίνησε τη Νομική, βρισκόταν σε άρνηση και δεν καταλάβαινε τίποτα. Μετά από λίγες μέρες εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια και γύρισε στη λογοτεχνία. Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης (1966). Όταν αντίκρισε τον Κουν, πάγωσε. Ζήτησε μια καρέκλα γιατί έτρεμε κι εκείνος της είπε να πάρω μία, με χαμόγελο. Έκτοτε χαμογελούσε κάθε φορά που την έβλεπε. Είχε ετοιμάσει ένα δραματικό κομμάτι από τον Σαίξπηρ, αλλά εκείνος της ζήτησε κάτι κωμικό -καταφανές σε όλους από τότε, εκτός από την ίδια!
Στο Θέατρο Τέχνης έκατσε τρία χρόνια ως μαθήτρια και πέντε ως ηθοποιός, χωρίς οι γονείς της να μάθουν τίποτα. Είχε ζητήσει να μη φαίνεται πουθενά το όνομά της. Ζούσε ένα είδος παρανομίας καθώς αστοί Βολιώτες έρχονταν να δουν παραστάσεις στου Κουν. Κάθε βράδυ κοιτούσε καλά όλη την πλατεία πριν ανέβει στη σκηνή.
Ο προοδευτικός Κουν ήταν πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, πολυσύνθετος, πολυποίκιλος και πολυτάλαντος. Ήταν αυτός που άλλαξε το θέατρο, τον τρόπο που έπαιζαν. Συνδύαζε την εσωτερικότητα με το σώμα του ηθοποιού, την ώρα που το αντίπαλο δέος, το Εθνικό, ακολουθούσε ένα παίξιμο από τον λαιμό και πάνω, μόνο φωνή. Ο Κουν αδιαφορούσε για την ορθοφωνία, κάτι που του το καταλόγιζαν, αλλά ήθελε να σε συνεπάρει με το εσωτερικό φορτίο.
Μετά την αποφοίτηση, έπρεπε να το αποκαλύψει στους γονείς της, μέσω ενός οικογενειακού φίλου, αξιοσέβαστου γιατρού. Ο πατέρας της άλλαξε δέκα χρώματα…
Στον Βόλο, δεν επέστρεψε ουσιαστικά ποτέ. Η μητέρα της πήγε λίγο αργότερα στην πρώτη της μεγάλη επιτυχία, το Μάθημα του Ιονέσκο με τον Λαζάνη. Τη βρήκε καταπληκτική κι ας μην κατάλαβε τίποτε από το έργο, ξεπέρασε το πρόβλημα και έκτοτε ήταν με το μέρος της. Ο πατέρας της δεν πήγε ποτέ να τη δει σε παράσταση.
Την περίοδο της Χούντας, η Μίνα Αδαμάκη είχε φύγει στο Λονδίνο και γυρίζοντας μπήκε στην Ελεύθερη Σκηνή, στη συνέχεια του Ελεύθερου Θεάτρου, μαζί με την Παναγιωτοπούλου, τον Φασουλή, τη Μαλτέζου, τον Χρυσομάλλη, τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και κάποιους άλλους. Είχε αποδεχτεί πια την κωμική της πλευρά.
Δεν ήταν ποτέ υπέρ του γάμου, δεν ήθελε ποτέ να παντρευτεί. Στις σχέσεις της, όποτε τα πράγματα ήταν να πάρουν αυτή την τροπή, το απέφευγε.
