Οἴμοι, λέγουσα – Αγγελική Σιδηρά
Θα σας πω την αλήθεια – πολλές ήταν οι φορές που σκέφτηκα να κλείσω το βιβλίο, να σταματήσω να διαβάζω. Όχι γιατί δεν μου άρεσε αυτό που διάβαζα, αλλά γιατί με άγγιξε τόσο πολύ, που με δυσκολία συγκρατούσα τα δάκρυά μου. Η ποιητική συλλογή “Οἴμοι, λέγουσα” είναι μία συγκινητική κατάθεση ψυχής της κυρίας Σιδηρά, ένας θρήνος για την απώλεια. Μια απώλεια που όλοι μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή μας να βιώσουμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα ήθελε να βιώσει.
Προσωπική άποψη: Δημήτρης Μπονόβας
Το καταλαβαίνεις, από τους πρώτους κιόλας στίχους, ότι δεν θα είναι μία εύκολη ανάγνωση. Μία αίσθηση κενού που κατακλύζει το βιβλίο απ’ άκρη σ’ άκρη, η απεριόριστη αγάπη που τρέφει η μάνα για το παιδί της και που μετατρέπεται σε λύπη, οι εικόνες που παρουσιάζονται, όλα αυτά μαζί δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που εμένα προσωπικά με συγκίνησε βαθύτατα.
Κλαίει το σώμα μου.
Κι όσο για την ψυχή μου;
Οι λυγμοί της σκάβουνε
τα σπλάχνα μου. Χτίζουν εντός μου
σταλακτίτες, σταλαγμίτες.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ο Ύπνος και ο Θάνατος ήταν αδέρφια, δίδυμα, γιοι της Νύχτας και του Ερέβους. Ο Ύπνος είναι πράος και ειρηνικός, αγαπητός στους ανθρώπους, ενώ ο Θάνατος έχει σκληρή καρδιά και τον μισούν ακόμα και οι αθάνατοι. Ο ύπνος όμως δεν είναι κατά μία έννοια προσομοίωση του θανάτου; Σαν μια προετοιμασία για αυτό που θα βιώσουμε; Κλείνουμε τα μάτια μας και παραδινόμαστε στο μαύρο, στο τίποτα, με τη μόνη διαφορά ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε.
Ο ύπνος είναι γλυκός γιατί δεν αισθανόμαστε, δεν πονάμε την ώρα που κοιμόμαστε. Έχουμε την ευκαιρία να ξεχαστούμε για λίγες ώρες, ν’ αφήσουμε πίσω ό,τι τυχόν μας βασανίζει και να ταξιδέψουμε στα όνειρα. Κι αυτό μπορεί μερικές φορές να λειτουργήσει ευεργετικά σ’ αυτό που νιώθουμε. Μπορεί να δώσει μια ανάσα και ένα σπρώξιμο για να αποδεχτούμε αυτό που έγινε και να πάμε παρακάτω, όσο σκληρό κι αν είναι.
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά,
μη μου το πάρεις τούτο.
Εννέα μήνες το περίμενα
και το μεγάλωσα μετά
κι άντρειεψε και…
Σε τέτοιες στιγμές θα ευχόμασταν να είμαστε και πάλι παιδιά, να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια, μέσα από ψυχές που είναι γεμάτες με χαρά κι αγάπη, που τίποτα δεν έχουν γνωρίσει ακόμη από τον σκληρό κόσμο στον οποίο ζούνε. Όλη αυτή η φρεσκάδα, η ανεμελιά που φέρνει μια παιδική παρουσία, το γλυκό τιτίβισμα της παιδικής φωνούλας, διώχνει αμέσως ό,τι ζοφερό μπορεί να υπάρχει μέσα μας. Ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα παιδιά την απώλεια, το αθώο ψέμα που δέχονται ότι “ο μπαμπάς πήγε στον ουρανό, θα σε προσέχει από κει πάνω”, όλα μπορούν να μας τα διδάξουν.
Η ζωή δεν σταματά τον κύκλο της, οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε.
Αλέξη! Φωνάζει στο χρυσόψαρο
και ύστερα σιγά σιγά
να μην ακούσουμε οι άλλοι:
Χρόνια πολλά, μπαμπά μου! Ψιθυρίζει.
Ειλικρινά, αυτό το βιβλίο ανήκει πλέον στα αγαπημένα μου. Κι αυτό γιατί λίγα είναι τα έργα που διάβασα ή είδα ή άκουσα μέχρι στιγμής στη ζωή μου που πραγματικά με άγγιξαν. Μπορεί να μου άρεσαν πολλά, να υπήρξαν κάμποσα που τα πέρασα και δεύτερη φορά και τρίτη και αρκετές ακόμα, αλλά πιστεύω ότι όταν ένα έργο σε κάνει και δακρύζεις τότε ναι, σε έχει αγγίξει. Ακόμα κι απ’ το εξώφυλλο, που αν διαβάσεις λίγο θα το καταλάβεις, που στην αρχή το έβλεπα ως ένα αδιάφορο σχέδιο ενός ανθρώπου που παίζει κιθάρα, όλα έχουν το νόημά τους, όλα μεταξύ τους σχετίζονται.
Μία πολύτιμη προσθήκη στη βιβλιοθήκη μου και ελπίζω και στις δικές σας.
Περίληψη:
Ο μικρός μου γιός
παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου.
«Κουλιὼ» με αποκαλεί
και ξαναγίνομαι μικρή
κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου.
Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί,
κι αν υποχρεωθεί
«μαμά» με λέει
ντροπαλά σχεδόν
και είναι σαν να θέλει
να κρυφτεί από τον εαυτό του.
Ο Αλέξης μου «μάνα» θαρρετά με φώναζε
– προσέξτε τον παρωχημένο χρόνο –
και τα σπλάχνα μου τραντάζονταν
καθώς με ταύτιζε
με τον υπέρτατό μου ρόλο.
Τώρα ίσως να καταλάβατε
γιατί θρηνώ. «Μάνα» ποτέ,
ποτέ δεν πρόκειται να ξανακούσω.
Προσφωνήσεις
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Οἴμοι, λέγουσα
Συγγραφέας: Αγγελική Σιδηρά
ISBN: 978-960-04-5075-0
Εκδόσεις: Κέδρος
Σελίδες: 48
Ημερομηνία έκδοσης: 2020
