Η παιδαγωγός και συγγραφέας Γιώτα Αλεξάνδρου, με το βιβλίο της «Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική, αποδεικνύει ότι η ιστορία δεν είναι μόνο μάθημα. Το βιβλίο της είναι ένας συνδυασμός γνώσεων και λογοτεχνίας, με μια υπέροχη εικονογράφηση που συνδυάζεται με την τεχνική του κολάζ.
Προσωπική άποψη: Αγγελίνα Παπαθανασίου
Η συγγραφέας, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της, παρουσιάζει μια δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα. Αναφέρεται στην έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και στη Γερμανική Κατοχή. Σίγουρα δεν είναι εύκολο και ευχάριστο να μιλήσεις στα παιδιά για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Όμως η συγγραφέας θεωρώ ότι το χειρίζεται με τέτοιο τρόπο, που κρατά τις ισορροπίες. Ευρηματική η παρουσία του θεάτρου σκιών στο κείμενο, που βοηθά να αποφορτίζεται ο αναγνώστης.
Ήρωας του βιβλίου ο Λευτέρης, ένα δωδεκάχρονο αγόρι που λίγο πριν την έναρξη του πολέμου χαιρόταν να παρακολουθεί τις παραστάσεις που έδινε ο καραγκιοζοπαίχτης πατέρας του. Η σχέση τους είναι δυνατή. Η σκηνή του αποχωρισμού στο τρένο που φεύγει για τον πόλεμο, γεμάτη έντονα συναισθήματα. Ο Λευτέρης αποχαιρετά τον πατέρα του και γίνεται εκείνος ο προστάτης της οικογένειας, όπως του ανέθεσε ο πατέρας.
Αναλαμβάνει και χρέη καραγκιοζοπαίχτη, για να εμψυχώνει μικρούς και μεγάλους στη γειτονιά, ιδιαίτερα όταν κατεβαίνουν στα καταφύγια για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς. Η τέχνη είναι βάλσαμο για την ψυχή κάτι τέτοιες δύσκολες ώρες.
Η πείνα, τα συσσίτια, οι δυσκολίες επιβίωσης, η αντίσταση από μικρούς και μεγάλους, η υποστολή της γερμανικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, είναι μερικά από τα γεγονότα που παρουσιάζει στο βιβλίο της η συγγραφέας.
Εγώ γαντζώνομαι στον προφυλακτήρα του Γκαζοζέν ή ανεβαίνω στην οροφή του για να επισκεφτώ τη θεία Νίκη. Τις περισσότερες φορές γυρίζω με τα πόδια.
Η εικονογράφηση του Αχιλλέα Ραζή είναι εξαιρετική. Θεωρώ ότι κείμενο και εικόνα αλληλοσυμπληρώνονται και δημιουργούν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.
Ένα βιβλίο που μπορεί να γίνει αφορμή για πολλές συζητήσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, εκπαιδευτικούς και μαθητές, ακόμα και θεατρικό έργο σε σχολικές γιορτές για την 28η Οκτωβρίου. Ένα βιβλίο που, κατά τη γνώμη μου, δεν θα πρέπει να λείπει από καμιά παιδική βιβλιοθήκη.
Περίληψη: «Διαβατάρικες σκιές στο σεντόνι της ζωής είμαστε.» έλεγε συχνά ο πατέρας.
«Ας πορευόμαστε με γέλιο και τραγούδι. Κι όποτε σκοτεινιάζει ολότελα,
χορό θα στήνουμε με το σκοτάδι. Αβάντι, μαέστρο!»
φώναζε γελώντας κι άρπαζε την αγαπημένη του φιγούρα…
Γινόμουν δώδεκα εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη
που το σεντόνι όλων μας γέμισε ξαφνικά σκιές άγνωστες κι απειλητικές.
Είναι ακόμα νύχτα όταν οι σειρήνες κλέβουν τον ύπνο μας…
«Ξυπνήστε, Κολλητηράκια μου, έχουμε πόλεμο.»
Κάπου στην Αθήνα, τον Οκτώβρη του 1940,
ένα αγόρι συναντά την Ιστορία και πορεύεται μαζί της…
Προλογίζει η συγγραφέας Αγγελική Βαρελλά.
Αφηγείται ο καραγκιοζοπαίκτης Άθως Δανέλλης.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου
Συγγραφέας: Γιώτα Αλεξάνδρου
Εικονογράφος: Αχιλλέας Ραζής
Εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική
Σελίδες: 72
ISBN: 9789605632960
Ημ. Έκδοσης: 09/2019
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
