Σπάνια είδη
Υπήρξαν στιγμές που έψαχνες κάποιον να μιλήσεις, να ανοίξεις την καρδιά σου, να ακούσεις λόγια που θα έριχναν έστω και πρόσκαιρα βάλσαμο σε ψυχικές πληγές που δυστυχώς είχαν κακοφορμίσει.
Όχι, δεν ήθελες να απευθυνθείς σε κοντινούς σου ανθρώπους του οικείου οικογενειακού περιβάλλοντος, μπορεί να ήταν και προσωπική σου λόξα ή ιδιοτροπία, δεν έχει σημασία! Νόμιζες πως όλοι κι όλες θα “μιμούνταν”, όπως κι εσύ, πρότυπα που κουβαλούσαν επάνω τους αξίες και ιδιότητες όπως την καλοσύνη και τον αλληλοσεβασμό. Πρότυπα με έναν λευκό καμβά, αφιερωμένο έστω και για λίγο μονάχα σε σένα, πάνω στον οποίο θα αποτύπωνες τις φοβίες και ανασφάλειές σου. Αρνήθηκαν να σε ακούσουν, να σε νιώσουν, να σε καθοδηγήσουν, να σε παρηγορήσουν, λες και ήσουν μια δύσκολη αποστολή που τους είχαν επιβάλλει να φέρουν εις πέρας. Απόρησες, λυπήθηκες, βρέθηκες σε απόγνωση.
Και ξάφνου, εκεί που βούλιαζε όλο το είναι σου, εμφανίστηκε εκείνος ή εκείνη που σε πήρε από το χέρι σαν μικρό παιδί, με βήμα σταθερό και σιγουριά στο βλέμμα. Απλόχερα σου σκόρπισε χαμόγελα αισιοδοξίας, δίχως φειδώ σου έδωσε συμβουλές πολύτιμες, λυτρωτικές ήχησαν ορισμένες συλλαβές. ”Σπάνιο είδος ανθρώπου” ψέλλισες ανακουφισμένος και απορημένος συνάμα, καθώς κάποτε θεωρούσες το “στέκομαι δίπλα σου” δεδομένο κι αυτονόητο.
Υπήρξαν στιγμές που χτύπησες την πόρτα που σου είχαν πει ότι θα έβρισκες ανοιχτή. Όχι δεν γύρευες “ρουσφέτι” ή ειδική μεταχείριση, είχες εδώ και καιρό δείξει τι αξίζεις, είχες παλέψει με θηρία κι επιβίωσες, είχες σεβαστεί τους καλύτερούς σου και είχες διδαχτεί από αυτούς. Με τρόπο κόσμιο κι οπλισμένος με ευγένεια και περίσσεια ταπεινότητα την χτύπησες μια και δυο φορές, μα εκείνη σε αγνοούσε επιδεικτικά, σαν να μην σε γνώριζε πια. Και παραδίπλα έστεκε κάποιος άλλος με ελάχιστα βέλη στην δημιουργική του φαρέτρα και την γρονθοκοπούσε με θράσος, λίγο έλειψε να την σπάσει σαν κλαράκι. Η πόρτα άνοιξε αμέσως κι εκείνος χάθηκε από μπροστά σου. ”Πες μου γιατί;” ρωτούσες ικετευτικά με το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό.
Και ξαφνικά εκεί που ήσουν έτοιμος να οπισθοχωρήσεις με βήμα βαρύ, εμφανίστηκε στο βάθος τυλιγμένη με ομίχλη παχιά μια μικρή πορτούλα. Δίχως δεύτερη σκέψη, φτερά έβαλες στα πόδια σου και την πλησίασες, που έχει ανοίξει διάπλατα κι ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω από αυτή ήταν κάποιος που ούτε το περίμενες. ”Σπάνιο είδος ανθρώπου” επανέλαβες για άλλη μια φορά την φράση.
Και τελικά πού ανήκουμε; Ταυτιζόμαστε με αυτά και παρόμοια σπάνια είδη ή όχι; Μας διδάσκουν κάτι ή μήπως δεν είναι ικανά να προξενήσουν έστω κι ένα πετάρισμα των βλεφάρων μας; Ερώτηση που μπερδεύει ή ξεκάθαρη και διαυγής σαν κρύσταλλο πολύτιμο; Ας τολμήσουμε να το ανακαλύψουμε λοιπόν, ας προσπαθήσουμε να μπούμε στην οικογένεια των σπάνιων ειδών…
Σπάνια είδη
