Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενούμε την εκπαιδευτικό και συγγραφέα Ελένη Καραγιάννη, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Το κόκκινο τάπερ» από τις εκδόσεις Γραφή.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα. Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, αρθρογράφος, συντονίστρια σεμιναρίων δημιουργικής γραφής. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ήρθε τυχαία ή ήταν όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα;
E.K. Η συγγραφή δεν ήταν όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα. Ήταν και εξακολουθεί να είναι ανάγκη. Με άλλα λόγια, δεν τη διάλεξα εγώ για να την υπηρετήσω με πίστη, αφοσίωση και πειθαρχία, με σκοπό να γίνω συγγραφέας. Αλλά με διάλεξε αυτή, πριν τέσσερα χρόνια περίπου, όταν άρχισαν να με ζώνουν τα δικά μου σκοτάδια, για να μου κλείσει συνωμοτικά το μάτι και να μου δείξει την έξοδο κινδύνου από τα δύσκολα.
Όταν μοιράστηκα τα γραπτά μου και την αγάπη μου για τη γραφή με τους μαθητές μου, σχηματίστηκαν οι teenγραφείς (η συγγραφική ομάδα του σχολείου) και γρήγορα δημιουργήσαμε το δικό μας ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό (ΓΡΑΦΕΙΝ) για να στεγάσουμε τα κείμενά μας. Συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα, στις πρωινές κυριακάτικες συναντήσεις μας, να ξορκίζουμε τους φόβους μας, να μετριάζουμε τις αγωνίες μας και να οραματιζόμαστε καλύτερους κόσμους μέσα από τη συγγραφή.
Μέχρι στιγμής έχετε γράψει παραμύθια και διηγήματα. Υπάρχει κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος με το οποίο θα θέλατε στο μέλλον να ασχοληθείτε;
Ε.Κ. Κυρίως καταπιάνομαι με διηγήματα και μάλιστα με μικροδιηγήματα γιατί λατρεύω τη μικρή φόρμα. Γοητευτική και εθιστική, αντιστρατεύεται τη φλύαρη φύση μου και με προκαλεί με μια χούφτα λέξεις να χτίσω κόσμους ολόκληρους. Πόσο με συγκινούν, αλήθεια, εκείνες οι ιστοριούλες της μιας σελίδας που διαβάζονται στο λεπτό και προκαλούν συναισθηματικές δονήσεις τόσες, όσες κι ένα πολυσέλιδο καλογραμμένο μυθιστόρημα.
Τα παραμύθια, από την άλλη, είναι μια άλλη ιστορία. Λιγότερα από τα διηγήματα, ξεγλιστρούν ανάμεσά τους για να φωτίσουν τα σκοτάδια της γραφής μου. Γιατί στα διηγήματα οι αλήθειες μου πληγώνουν, γδέρνουν και ματώνουν την ψυχή του αναγνώστη, ενώ στα παραμύθια μου λέγονται με τρόπο διαφορετικό, αλληγορικό, συμβολικό, χιουμοριστικό, τρυφερό, ζεστό, αγαπησιάρικο και κυρίως φωτεινό και αισιόδοξο.
Το σίγουρο, λοιπόν, είναι ότι θα συνεχίσω να γράφω παραμύθια και διηγήματα. Όμως, δεν σας κρύβω ότι εδώ και καιρό πειραματίζομαι και με τη θεατρική γραφή. Ίσως γιατί ο διάλογος που χαρακτηρίζει το θεατρικό κείμενο αποτελεί αγαπημένη αφηγηματική τεχνική που αξιοποιώ τόσο στα διηγήματα όσο και στα παραμύθια μου.
Η συλλογή διηγημάτων σας «Το κόκκινο τάπερ» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γραφή. Τα διηγήματα αυτά βρίσκονταν σε αρχείο του υπολογιστή σας; Γράφτηκαν κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο;
Ε.Κ. Τα διηγήματα της συλλογής είναι ιστορίες αγαπημένες, βγαλμένες από ζωές ανθρώπων που κάτι ήθελαν να υπερασπιστούν. Ακουμπούν πάνω σε προσωπικά βιώματα, σε θραύσματα παιδικών αναμνήσεων, σε αφηγήσεις της μάνας, σε κουβέντες του χωριού, αλλά και σε σύγχρονα καθημερινά ερεθίσματα. Αναμφίβολα, αποτυπώνουν το προσωπικό μου ταξίδι, τις εσωτερικές μου διαδρομές στην προσπάθειά μου να σκύψω πάνω στα ανθρώπινα σκαλίζοντας κομμάτια της ψυχής μου. Γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια και πολλά από αυτά την περίοδο της πανδημίας και του εγκλεισμού. Αρκετά φιλοξενήθηκαν σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και κάποια περίμεναν υπομονετικά στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου στον φάκελο με όνομα: «Τα γραπτά μου». Βέβαια, όλα τα κείμενα της συλλογής δουλεύτηκαν εκ νέου, με ποικίλες μεταβολές, όλο το καλοκαίρι, πριν σταλούν αρχές φθινοπώρου στον εκδοτικό οίκο.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Το κόκκινο τάπερ
Αν οι έφηβοι μαθητές σας στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής σάς έθεταν το ερώτημα «Γιατί γράφετε, κυρία Καραγιάννη», ποια θα ήταν η απάντησή σας;
Ε.Κ. Θα απαντούσα ως εξής: «Παιδιά μου, γράφω για τον ίδιο λόγο που γράφετε κι εσείς. Γράφω για να ξεφορτωθώ ό,τι με βαραίνει. Γράφω για να μεταβολίσω το σκοτάδι μέσα μου σε φως, για να βολέψω τον κόσμο μας σε μια κόλλα χαρτί και να τον σχεδιάσω κάπως ομορφότερο και φωτεινότερο».
Έχουν προγραμματιστεί παρουσιάσεις του βιβλίου σας το επόμενο χρονικό διάστημα;
Ε.Κ. Το κόκκινο τάπερ θα ανοίξει στις 28 του Μάρτη στη γενέθλια πόλη μου, τη Βέροια, και κάποιες από τις ιστορίες του θα δραματοποιηθούν τέλη άνοιξης στην Αθήνα από το θεατρικό εργαστήρι της Σοφίας Καραγιάννη.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Ε.Κ. Μέσα στη συλλογή υπάρχει ένα διήγημα 400 περίπου λέξεων με τίτλο: «Ο Άγνωστος Κ. Π». Ο Κ. Π έζησε μια ζωή δανεική και τον σταυρό του πολλές φορές χρειάστηκε άλλοι να σηκώσουν για να ξαποστάσει λιγάκι από τα βάρη αυτού του δανείου. Αυτή, λοιπόν, τη δανεική ζωή χρωστάω να αφηγηθώ εκτενέστερα είτε σε ένα σπονδυλωτό αφήγημα που θα θυμίζει συλλογή διηγημάτων είτε σε ένα θεατρικό έργο, κι ας επιμένει η μητέρα μου ότι οι σωστοί και καθωσπρέπει συγγραφείς δεν βγάζουν στη φόρα τα άπλυτα της οικογένειάς τους.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Ε.Κ. Θα ήθελα να πω στους αναγνώστες σας να μη σταματήσουν ποτέ να ονειρεύονται και να αναζητούν στις σελίδες του βιβλίου που ανοίγουν την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Ε.Κ. Εγώ σας ευχαριστώ θερμά για τη χαρά της συνομιλίας μας! Καλή δημιουργική συνέχεια και σε σας και στο περιοδικό σας!
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
