Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
More
    ΑρχικήΣυνεντεύξειςΣυνέντευξη - Ελένη Τασοπούλου

    Συνέντευξη – Ελένη Τασοπούλου

    -

    Σήμερα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών φιλοξενούμε τη συγγραφέα Ελένη Τασοπούλου με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Αυτό που κρύβεται στα δέντρα» από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

    Συνέντευξη

    Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου

    Καλησπέρα σας. Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το τελευταίο σας εφηβικό βιβλίο «Αυτό που κρύβεται στα δέντρα». Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γεννηθεί η ιστορία που μας διηγείστε;

    E.T. Όχι μόνο για την ιστορία αυτή, αλλά και για προηγούμενα βιβλία μου, ήταν οι διηγήσεις της κόρης μου Εύας, οι εμπειρίες της από τη σχολική ζωή, που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης αλλά και προβληματισμού.

    Οι ηρωίδες σας (Εύα, Αγγελική, Παναγιώτα) είναι τρία κορίτσια που διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά παρά τις διαφορές τους, καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ουσιαστική φιλία. Έχετε κάνει εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους. Πώς καταφέρνετε να μπείτε στην ψυχοσύνθεση ενός έφηβου με τόση ακρίβεια; Ποια από τις τρεις ηρωίδες σάς δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη συγγραφή;

    E.T. Ως συγγραφέας, για να μπω στην ψυχοσύνθεση ενός ήρωα δεν κάνω τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνω στις καθημερινές σχέσεις μου με τους άλλους μέσω της ενσυναίσθησης: απομακρύνομαι από τις προσλαμβάνουσες του δικού μου εγώ και προσπαθώ να «μπω στα παπούτσια» του. Σε αυτή τη διαδικασία, η ηρωίδα που με δυσκόλεψε περισσότερο ήταν η Παναγιώτα, ένα από εκείνα τα ημι-ορατά παιδιά που ακροβατούν αβοήθητα ανάμεσα στην ένταξη και το περιθώριο.

    Η Εύα βιώνει την απώλεια του πατέρα της. Νιώθει θυμωμένη μαζί του. Οι αλλαγές στη ζωή της έγιναν με τόσο γρήγορο ρυθμό, που ουσιαστικά δεν πρόλαβε να περάσει όλα τα στάδια του πένθους. Πόσο εύκολο είναι για ένα νεαρό άτομο να αποδεχτεί την απώλεια ενός τόσο αγαπημένου του προσώπου;

    Αυτό που κρύβεται στα δέντρα - Ελένη Τασοπούλου
    Συνέντευξη – Ελένη Τασοπούλου

    Ε.Τ. Πότε είναι εύκολο πράγμα μια τέτοια αποδοχή; Το διατυπώνετε πολύ σωστά: η Εύα όχι μόνο δεν έχει «περάσει όλα τα στάδια της απώλειας», αλλά μοιάζει ακινητοποιημένη από το χτύπημά της, βυθισμένη σε ένα τέλμα αντιφατικών συναισθημάτων όπου εκτός από τη θλίψη και την απόγνωση, λουφάζει και ένας βαθιά κρυμμένος θυμός που την κατατρώει. Και είναι η φιλία με τις τόσο «αταίριαστες» συμμαθήτριές της που θα την τραβήξει από αυτό τον σκοτεινό λήθαργο και θα δώσει ώθηση στα επόμενα, οδυνηρά και συνάμα λυτρωτικά βήματά της προς την αποδοχή, αλλά και την ωριμότητα και την αυτογνωσία.  

    Εκτός από την απώλεια, τις οικογενειακές σχέσεις και το bullying, που θίγονται στο μυθιστόρημα, αναφέρεστε και στις ταμπέλες που εύκολα κρεμάμε σε συνανθρώπους μας μόνο με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση. Ποτέ δεν κοιτάμε βαθύτερα. Να δούμε αυτά που κρύβουν στην ψυχή τους. Έτσι, τους οδηγούμε σε απομόνωση, αποκλεισμό. Μας λείπει η ενσυναίσθηση και οδηγούμαστε σε τέτοιες συμπεριφορές; Ποια είναι η άποψή σας;

    Ε.Τ. Όπως ακριβώς το λέτε. Μας λείπει η ενσυναίσθηση αλλά και οποιαδήποτε διάθεση να την αποκτήσουμε. Μας αρκεί μια περίκλειστη ατομικότητα, περιχαρακωμένη στις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Είναι βολικά εκεί. Ήσυχα και ανακουφιστικά. Έτσι νομίζουμε. Ξεχνάμε πως «κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί», πως ό,τι -κακό- συμβαίνει στον Άλλο, αφορά κι εμάς, την ανθρωπότητα ολόκληρη, και με κάποιο τρόπο, μας επιστρέφεται.   

    Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Αυτό που κρύβεται στα δέντρα

    Αυτή την περίοδο σας βασανίζουν νέοι ήρωες που περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά;

    Ε.Τ. Ναι, και μάλιστα με βασανίζουν δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Ένας μαθητής λυκείου που η οικονομική καταστροφή των γονιών του θα τον βρει εντελώς απροετοίμαστο, και ένας μαθητής της πέμπτης δημοτικού που θα ήταν μια χαρά, αν ο δίδυμος αδελφός του δεν του δημιουργούσε κάποια μικρά… θεματάκια. Για να δούμε. Θα μου ανοίξουν την ψυχή τους;

    Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;

    Ε.Τ. Αυτό που θα πω, είμαι σίγουρη πως το ξέρουν ήδη, αλλά και πάλι: στη σκληρή πραγματικότητα που μας βομβαρδίζει και μας συντρίβει (κυριολεκτικά), ας έχουμε μικρή καταφυγή τα βιβλία. Όχι απαραίτητα για να ξεχαστούμε, αλλά ίσως και για να θυμηθούμε. Στο κάτω κάτω, σ’ ένα βιβλίο ήταν που κάποτε διαβάσαμε πως «ο άνθρωπος δεν είναι νησί».

    Να είστε όλοι καλά.

    Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.

    Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα

    Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ.

    ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

    εισάγετε το σχόλιό σας!
    παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ