Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών φιλοξενούμε τη συστημική ψυχολόγο και συγγραφέα Μαρίνα Χατζηθεολόγου, με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της βιβλίου «Ο Γκιώνης κι εγώ» από τις εκδόσεις Πνοή.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα. Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ήρθε τυχαία ή ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα;
H γραφή υπήρχε πάντα στη ζωή μου από μικρό παιδί ως μέσο έκφρασης. Ημερολόγια, κάρτες, χιλιάδες γράμματα, ποιήματα. Τότε ήταν η δική μου ανάγκη να εκφράσω μέσω του συμβολισμού και της λογοτεχνίας τον ψυχικό μου κόσμο. Αργότερα, τα πεζά κείμενα, οι μικρές ιστορίες, τα παραμύθια. Όλα είχαν τον ίδιο σκοπό. Να με βοηθήσουν να εκφράσω τον ψυχοπνευματικό μου βίο, να συναντήσω μέσα στον μακρόκοσμο τον δικό μου κόσμο.
«Ο Γκιώνης κι εγώ», το πρώτο σας βιβλίο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις και επιδρά θετικά στους αναγνώστες. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γεννηθεί αυτό το βιβλίο; Ποια είναι η σχέση σας με το νυχτόβιο αυτό πουλί;
Το βιβλίο είναι καθ’ όλα βιογραφικό. Το πουλί αυτό με συνόδευσε σε όλη την παιδική μου ηλικία μέχρι και την ενηλικίωσή μου. Κάθε βράδυ με νανούριζε με εκείνο το θλιμμένο του τραγούδι. Αυτή η αίσθηση έχει καταγραφεί μέσα μου και αποτελεί κύρια μνήμη μου. Αυτή η μνήμη λοιπόν ανακινήθηκε σε μια περίοδο της ζωής μου όταν ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες όπου ο πρωταγωνιστής ήταν ένα πουλί και ένα μικρό κορίτσι. Έμπνευση στάθηκαν όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι της ζωής μου, γεγονότα και εμπειρίες τα οποία συνέβαλαν στη διαμόρφωση του ψυχισμού μου.
Πολλά τα θέματα που αναφέρονται στο βιβλίο. Ο φόβος του θανάτου, η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η αυτοπεποίθηση. Είναι και θέματα που αντιμετωπίζετε καθημερινά στις συνεδρίες σας ως συστημική ψυχοθεραπεύτρια;
Είναι θέματα που αντιμετωπίζω τόσο ως άνθρωπος, αλλά φυσικά και ως Ψυχοθεραπεύτρια. Οι άνθρωποι αγωνιούν καθημερινά να ξεπεράσουν τον αιώνιο φόβο του θανάτου, να γνωρίσουν τις αδύναμες πτυχές του εαυτού τους και να θεραπεύσουν τα τραύματά τους. Υπήρχε και θα υπάρχει πάντα η ανάγκη του ανθρώπου να στρέφει την προσοχή του στην εξελικτική σκοπιά με σκοπό την αυτοπραγμάτωση. Και αυτό είναι ένα αδιάκοπο ταξίδι.
Έχετε ασχοληθεί και με την αφήγηση παραμυθιών. Λειτουργεί το παραμύθι ως παρηγοριά για τους ενήλικες; Σας έχει περάσει από το μυαλό το επόμενο βιβλίο σας να απευθύνεται σε παιδιά;
Η λέξη «παραμυθία» σημαίνει «παρηγορία» και το αντίστοιχο ρήμα «παραμυθώ» σημαίνει «παρηγορώ κάποιον με κατάλληλα λόγια». Φυσικά και το παραμύθι λειτουργεί ως παρηγοριά. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τα πρώτα παραμύθια που γράφτηκαν απευθύνονταν σε ενήλικο κοινό και όχι σε παιδιά. Στις δικές μου τις συνεδρίες με ενήλικες και εφήβους χρησιμοποιώ πολλές φορές το παραμύθι ως μέσο ανακούφισης του ψυχικού πόνου.
Υπάρχουν σκέψεις για παιδικά παραμύθια που έμειναν στο συρτάρι. Σίγουρα το θέλω πολύ και θα ήθελα στην παρακαταθήκη μου να αφήσω ιστορίες για παιδιά, που τόσο πολύ τα αγαπώ.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Ο Γκιώνης κι εγώ
Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά περιμένοντας υπομονετικά να πάρουν σάρκα και οστά;
Να σας πω την αλήθεια, ακόμη αποχαιρετώ τον Γκιώνη. Αναμένω όμως με αγωνία να έρθουν κι άλλες φωνές μέσα μου, να με ανακινήσουν τόσο, ώστε να μπορέσω να κυοφορήσω καινούργιες ιδέες και συναισθήματα.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;
Να συνεχίσουν να διαβάζουν και να εμπνέονται. Είμαστε όλοι μια μεγάλη ιστορία που πάντα θα αξίζει να ειπωθεί!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Εγώ σας ευχαριστώ για την τόσο όμορφη κουβέντα μας.
Επεξεργασία κεντρικής φωτογραφίας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
