Ο Αλέξανδρος Καψοκόλης ταράζει τα νερά της λογοτεχνίας με το αιχμηρό Άβατο: Η ματωμένη γη, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Βακχικόν. Όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος, “Όταν γνωρίστηκα με το σκοτάδι μου, ήρθε το Άβατο στο φως…”.
Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή
Ένα βιβλίο μάλλον προφητικό. Για μια πανδημία, ένα οργανωμένο ή βεβιασμένο σχέδιο των εννέα ισχυρότερων ηγετών του πλανήτη, στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τον υπερπληθυσμό, μα με καταστροφικά αποτελέσματα. Ένα βιβλίο με πολλά μηνύματα και προβληματισμούς, που σε διαπερνάνε όταν το διαβάζεις, με πλοκή που σε κρατάει σε διαρκή εγρήγορση.
Ο κατασκευασμένος “Ντράγκον” και οι “εκπαιδευμένες” συμπεριφορές. Η ύστατη ελπίδα επιβίωσης;
Μέλλον, 2… μ.Χ. Ο υπερπληθυσμός σε συνδυασμό με την ασέβεια προς τη φύση οδηγούν την πλάση στην καταστροφή της ή θα συνδράμουν και οι παγκόσμιοι ηγέτες;
Οι επιπτώσεις που προκάλεσε στην ανθρωπότητα η απληστία, η δίψα για κυριαρχία, η ακραία και απερίσκεπτη συμπεριφορά ορισμένων ηγετών που θέλησαν να καταδικάσουν τους πολλούς για να σωθούν οι λίγοι και ισχυροί της γης.
Φόβος/ελεγκτής. Σαπίλα VS ιδανικά.
Το Άβατο είναι το αμόλυντο μέρος που καταφύγανε οι επιζώντες, το λιμάνι της Βοστόνης, εκεί όπου προσπαθούν να καταλάβουν γιατί συνέβη ό, τι συνέβη. Το τελευταίο καταφύγιο της ανθρωπότητας, το τελευταίο οχυρό. Η τελευταία καταματωμένη ελπίδα. Το κομμάτι εκείνο μέσα μας που δεν πρέπει να παραβιαστεί, το φρούριο των φόβων, των σκέψεων και των αδυναμιών μας.
Περιορισμός, απαγόρευση εξόδου και επικοινωνίας με όμορο περιβάλλον
Γύρω του το άγνωστο που έχει υπερβολική δύναμη τρομοκρατίας. Ένας θανατηφόρος ανθρωπογενής αυτοκαταστρεφόμενος ιός εξαπλώνεται με τέτοια ταχύτητα που είναι αδύνατο να ελεγχθεί. Μέχρι να εμφανιστούν οι κυρίαρχοι, επεκτατικοί Σκοτεινοί… Αυτή θα είναι η εξέλιξή μας, δυστυχώς.
Ό,τι χαρίζεται δεν αξίζει και εύκολα χάνεται.
Γινόμαστε συμμέτοχοι στον φονικότερο πόλεμο της ανθρωπότητας, όταν ένας εφιαλτικός κόσμος αναδύεται από το τέλος της παλιάς εποχής. Τότε, εμφανίζεται ένα νέο «σκοτεινό» ον, διψασμένο για επικράτηση. Μια αέναη πάλη αγωνίας, καλού και κακού. Δράση, βία, απόγνωση, τρέλα, καταστροφές, συντριβή, θάνατος, και ανταρσία σε αισιόδοξο φόντο.
Στο παρά πέντε του τέλους, εκεί που ο ευαίσθητος, τρυφερός και καλός άνθρωπος μεταμορφώνεται σε μια αδίστακτη πολεμική μηχανή, ικανή να επιβιώσει ακόμη και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες.
Ο άνθρωπος τελικά, όταν βρεθεί σε αδιέξοδο, μπορεί ανέλπιστα να τα καταφέρει ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες.
Πραγματικότητα και επιστημονική φαντασία με ακαθόριστα όρια… Σε μια άλλη εποχή, πάνω στο μηδέν της ύπαρξης. Για τη σωτηρία κάθε ψυχής κόντρα στον παραλογισμό.
Ο κόσμος μεταλλάσσεται απ’ την ιδιοτέλεια…
Πώς θα πολεμήσει η κοινωνία για να μην αφανιστεί και με τι κόστος και θυσίες; Υπάρχει ελπίδα; Πόσο απέχει η Νέα Γη; Πώς συμπεριφέρεται ο άνθρωπος σε ακραίες καταστάσεις; Υφίσταται αλληλεγγύη και αλτρουϊσμός στο χείλος του ανθρώπινου αφανισμού;
Ένα δυστοπικό -αν και μη εξ ολοκλήρου πρωτότυπο- ανάγνωσμα οντολογίας, σκληρής πραγματικότητας ή μελλοντικών στιγμάτων, μια ανάγκη δικαιοσύνης σε ένα σκληρό και άδικο κόσμο, δύναμης σε κάθε εμπόδιο, αλλά και πεπρωμένου ή ροής της ιστορίας.
«Άνταμ, άκουσέ με σε παρακαλώ. Είναι αδύνατον να τη βρεις και δεν ξέρεις αν είναι ακόμη ζωντανή εκεί έξω. Όλοι έρχονται προς το μέρος μας -μολυσμένοι και μη- κι εσύ πας ανάποδα. Είναι σκέτη αυτοκτονία, κατάλαβέ το!» Το ίδιο τού είχε πει και ο πατέρας του από το τηλέφωνο κάμποσες ώρες πριν. Δεν καταλάβαιναν και οι δυο πως δεν είχε άλλη επιλογή από το να πάει. Δεν απάντησε τίποτα στον φίλο του, παρά μόνο ρύθμισε το χρονόμετρο του ρολογιού να μετράει αντίστροφα, φόρεσε το κράνος του και τα γάντια του. Έκανε νόημα στον φρουρό να ανοίξει την πύλη, έβαλε μπροστά τη μηχανή, γύρισε ελαφριά το γκάζι. Περνώντας από μπροστά του κούνησε ελαφρά το κεφάλι του – ήταν ο τρόπος του για να του πει αντίο, ίσως και για πάντα. Πέρασε την πύλη, επιτάχυνε και εξαφανίστηκε. Όδευε στην κόλαση και η κόλαση σε εκείνον…
Θίγονται ακόμα η φιλία, ο έρωτας, η περιβαλλοντική ανησυχία. Λιγότερο η πολιτική και η επιστήμη. Κατασκοπίες, δολοπλοκίες, σωματική ή ψυχολογική βία, τρομοκρατία, (αυτό)θυσία, απόγνωση, προδοσία, τιμωρία. Οι αποκαλύψεις ξεφυτρώνουν σ’ ένα αγωνιώδες σκηνικό φωτός-σκότους.
Συμπεριφορές, αντιλήψεις, ρόλοι και χαρακτήρες σε σύγκρουση. Συνενοχή…
Το κυνήγι διεξόδου και διάσωσης για το ανθρώπινο είδος και τις θεμελιώδεις αξίες του. Το πλήθος παλεύει και πεθαίνει ή επιβιώνει βυθισμένο στον όλεθρο. Όμως, ονειρεύεται μια άλλη αιωνιότητα κόντρα στα πάντα, μέσα από τον φόβο κι επιλέγει το δρόμο της σωτηρίας. Για όσους βαστούν ακόμα την πίστη στον άνθρωπο. Με ωμές περιγραφές, φριχτές εικόνες που ξεπερνούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και γρήγορη αφήγηση. Όμορφη γλωσσική χρήση, με δόσεις ιατρικού λεξιλογίου, με λεπτομέρειες ακριβείς που καθηλώνουν.
Μυστικά, αποφάσεις, πράξεις σε συνωμοσιολογικό(;) φόντο
Η πλοκή περιλαμβάνει κορυφώσεις κι ανατροπές, κρυφές ευαισθησίες και προβληματισμούς ως την επιθυμητή κάθαρση. Οι διάλογοι ζωντανεύουν με χωροχρονικά φλας μπακ και κινηματογραφική ροή έντασης ενώ οι χαρακτήρες ψυχογραφούνται άρτια. Άνταμ, Κέβιν, Αμάντα, γερουσιαστές, συνταγματάρχες… Ο αναγνώστης καλείται ν’ αναλογιστεί τη μοίρα του.
Προσωπικά, δεν μου ταιριάζουν τα αναγνώσματα φαντασίας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τους δίνω ευκαιρία. Ολόκληρη η ατμόσφαιρά τους διαφέρει από τα γούστα μου. Ίσως εδώ να βρήκα επαναλαμβανόμενη την εξιστόρηση τόσων παράλληλων γεγονότων, ειδικά σε συνάρτηση με την πολύμηνη καραντίνα που όλοι βιώνουμε. Συνταγογραφείται, όμως, για την καταπολέμηση της “βολικής” άγνοιας.
Το σκοτάδι και η κόλαση που προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος. Απογοήτευση, οργή, αλλοίωση, καταστροφή, προβληματισμοί…
Εσύ, θα προλάβεις να χωρέσεις στο Άβατο; Να ζήσεις με τους ήρωές του, να αγωνιάς, να πονάς, να χαίρεσαι, να κλαις για την όποια συνέχεια; Έτοιμος για θυσίες;
Όνειρο, νοσταλγία, αθωότητα, σε μια σκληρή αρένα, σε αβέβαιη κάθαρση. Γιατί όταν πατήσεις πάνω στο πιο σκοτεινό σκαλί της ύπαρξής σου, ανακαλύπτεις ό, τι νέο περιμένει εκεί.
Περίληψη:
Σήμερα κλείνω τα πενήντα δύο μου και είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί πραγματικά μιας και, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, έφτασε το τέλος μας. Πεντακόσιες δεκαεφτά χιλιάδες άνθρωποι! Τόσοι επέζησαν από τον φονικότερο πόλεμο που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε είκοσι χρόνια πριν και δεν ήταν μεταξύ μας… Το μέρος όπου καταφύγαμε αρκετοί από εμάς το ονομάσαμε Άβατο, καθώς πιστεύαμε πως ήταν απλησίαστο ή απρόσιτο. Η κανονική του ονομασία πριν ξεσπάσουν όλα αυτά ήταν Σταθμός 8, ένα λιμάνι της Βοστόνης στην πολιτεία της Μασαχουσέτης.
2… μ.Χ. Οι εννιά ηγέτες των ισχυρότερων κρατών του κόσμου καλούνται να λύσουν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη. Η απόφαση που παίρνουν οδηγεί άθελά τους την ανθρωπότητα στην καταστροφή της. Οι λίγοι που επέζησαν παραμένουν κλεισμένοι σε μια βάση, το Άβατο, και προσπαθούν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να μάθουν γιατί οδηγήθηκαν εκεί, στο τέλος τους. Εκτός από το άγνωστο, μια νέα απειλή εμφανίζεται, ένα νέο «είδος», που θέλει να κυριαρχήσει στη Γη. Ονομάζονται Σκοτεινοί και ήρθαν για να μείνουν και όχι για να συνυπάρξουν.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Το άβατο, Η ματωμένη γη
Συγγραφέας: Αλέξανδρος Καψοκόλης
Εκδόσεις: Βακχικόν
ISBN: 978-960-638-186-7
Σελίδες: 334
Ημερομηνία έκδοσης: Νοέμβριος 2020
