Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου, 2024
More
    ΑρχικήΛογοτεχνίαΕλληνική ΛογοτεχνίαΤο λουρί της τρέλας - Άρης Δεληγιαννίδης

    Το λουρί της τρέλας – Άρης Δεληγιαννίδης

    -

    Μέσα στον παρανοϊκό χαμό της πραγματικότητας όπως τη ζούμε, έρχεται το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα Άρη Δεληγιαννίδη, με τίτλο “Το Λουρί της Τρέλας”, από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

    Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή

    Οι χαρακτήρες παρουσιάζονται καλογραμμένοι κι ενδιαφέροντες. Η Έλλη, ο Κάρολος, ο Μάνθος, ο Οδυσσέας, η Περσεφόνη, ο Θεοφώτιστος, ο Λέανδρος. Ένα αθώο κοριτσάκι που υποφέρει, ένας ευφυής επιστήμονας που προσπαθεί να το σώσει, αμέτρητα ανυποψίαστα θύματα. Αυτό το καλοκαίρι δεν είσαι πουθενά ασφαλής! Ένα ψυχολογικό θρίλερ που οδηγεί τη λογική στα άκρα! Τίποτα δεν ήταν αυτό που φαινόταν πια…

    Επιστήμη και σκοτάδι. Πειραματόζωα προδιαγραφών.

    Σ’ έναν λαβύρινθο γεμάτο Μινώταυρους. Σε μια ιδιαίτερη φυλακή, ένας επιστήμονας και απελπισμένος πατέρας αναμετριέται καθημερινά με μία ανίατη ασθένεια. Μια κλινική χωρίς φως, χωρίς νόμους και κανόνες, χωρίς κανένα φραγμό. Υπάρχει τρόπος να βρεθεί θεραπεία χωρίς να θυσιαστούν αθώοι; Μπορούν η φαρμακευτική, η ψυχανάλυση με έντονα ερεθίσματα ή η χειρουργική να βοηθήσουν;

    Η μνήμη του κοριτσιού ήταν σαν λοταρία. Σαν μια κυτταρική σφαίρα, η οποία γύριζε ασταμάτητα και μέσα περιείχε όλα τα νούμερα, τα πρόσωπα, τα γεγονότα. Κάθε φορά που έβαζε μέσα το χέρι, ανέσυρε και μία πληροφορία. Κάποιες φορές, τυχερές στιγμές, ήταν η σωστή. Κάποιες φορές ήταν η λάθος. Υπήρχε όμως κι ένας λαχνός ο οποίος είχε προστεθεί για να φέρει τα πάνω κάτω στο παιχνίδι. Δυστυχώς, τελευταία, όλο και πιο συχνά, το χέρι τραβούσε το απαγορευμένο όνομά του. Και αυτό ήταν σκοτεινό, πύρινο, δαιμονικό. Κάθε φορά που ελευθερωνόταν έκαιγε και ένα μεγάλο μέρος των υπόλοιπων λαχνών, μειώνοντας έτσι τις μνήμες και αυξάνοντας τις πιθανότητες να βγει νικητής και στις επόμενες φορές.

    Ένα λιγότερο ψυχολογικό, περισσότερο εγκεφαλικό θρίλερ, ένα σκοτεινό, καθηλωτικά σαγηνευτικό μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια, στα πρέπει και στα θέλω. Ένα οικογενειακό δράμα με την ευρύτερη έννοια. Την πολύ ευρύτερη έννοια.

    Η οικογενειακή ζωή ποτέ δεν ήταν ένα καλοζυγισμένο βέλος προς την ευτυχία (ούρλιαζε στα αυτιά του η αποτυχία κι η ανικανότητα). Έχει τις ανηφόρες και τις κατηφόρες. Έχει τις στιγμές άκρατης αγάπης, έρωτα, φροντίδας, έχει όμως και στενοχώριες, εκνευρισμούς, διαπληκτισμούς και ποίκιλες στιγμές ψύχους. Τις περισσότερες φορές το φως με το σκοτάδι εξισορροπούνται. Σαν την αδιάκοπη εναλλαγή της μέρας με τη νύχτα, έτσι και αυτές οι στιγμές οδηγούν μια κούρσα σκυταλοδρομίας, όπου το θετικό και το όμορφο παραδίδουν τη σκυτάλη στο αρνητικό, για να την πάρουν πίσω στον επόμενο γύρο. Υπάρχει όμως μία ιδιαιτερότητα σ’ αυτόν τον στίβο που ονομάζεται οικογενειακή ζωή. Όπως κάθε ομαδικό άθλημα χρειάζεται την ομάδα, έτσι και η οικογενειακή ζωή προϋποθέτει την οικογένεια. Και αυτό το σύνολο ορίζεται ως διάφορο του ενός.

    Ως πού θα έφτανες για να βοηθήσεις το παιδί σου; Ποιους όρκους θα καταπατούσες από αγάπη; Δε θα πιανόσουν απ’ την ελάχιστη ρανίδα ελπίδας, όντας βουτηγμένος στην απελπισία;

    Σταμάτησε λίγο για να αφήσει τον συνάδελφό του να ανακαλέσει το πόσο εύκαμπτες γίνονταν οι λέξεις οικογένεια και περιβάλλον όταν το υποκείμενο επρόκειτο για κάποιο ψυχικά διαταραγμένο άτομο. Πόσο μόνοι τους ζούσαν και πόσο ανάλαφροι έφευγαν αυτοί που μόλις είχαν υπογράψει την εισαγωγή των συγγενών τους στο ίδρυμα, κλείνοντας πίσω τους δυνατά την πόρτα.

    Για αναγνώστες γερών νεύρων και αρκετής τρέλας. Για λάτρεις του σκότους. Σίγουρα ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ… Γιατί μπορεί να σε σκοτώσει. Γεμάτο λέξεις που απολαμβάνουν να ξερνούν τρόμο και ηδονή συνάμα. Σκηνές ζωώδεις, σκληρές, πασπαλισμένες με αγωνία, σε κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια (γιατρός ο συγγραφέας!). Απεχθείς φρικαλεότητες. Και αίμα. Χωρίς όρια (Dr Jekyll και Mr. Hyde)…

    Τα splatter είναι βιβλία με εκτεταμένη βία και λεπτομερή απεικόνισή της. Ουσιαστικά επικεντρώνονται στην ανάδειξη της καταστροφής του ανθρώπινου σώματος μέσα από σφαγές και άλλες πράξεις βίας, οπότε περίμενα αιματηρές σκηνές, ρεαλιστική απεικόνιση φόνων και εικόνες ακραίου τρόμου. Δικαιώθηκα ασυζητητί…

    Σαν χειροβομβίδα λάμψης (η εκτυφλωτική απόχρωση του λευκού) μάτωνε με τα λευκά της θραύσματα τα εγκεφαλικά κέντρα του ατόμου. Τα λευκά κελιά είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να σπάσουν την ψυχολογία των κρατούμενων, τώρα χρησιμοποιούνταν για να την κατακερματίσουν ώστε να μπορέσει να χτιστεί εκ νέου.

    Προσωπικά, μπήκα από νωρίς στο νόημα της υπόθεσης και δεν βγήκα ποτέ. Ούτε μετά την τελευταία σελίδα. Δεν ξεχωρίζεις πού τελειώνει η φαντασία και πού αρχίζει ο τρόμος, μεταφυσική και ψυχολογία σε ιδανικές ισορροπίες. Για μένα, καταφέρνει να καθηλώσει με την ατμόσφαιρά του έμπειρους αλλά και πιο άπειρους αναγνώστες του είδους. Ένα κλειστοφοβικό ανάγνωσμα αυξημένης αδρεναλίνης των άκρων. Αρρωστημένο σκηνικό διάχυτης ατμοσφαιρικής κι αποπνικτικής ανησυχίας. Χαραμάδες ελπίδας κι αισιοδοξίας, φευγαλέα αίσθηση γαλήνης κι αμέσως μετά εκτροχιασμός κάθε λογικής και παράνοια.

    Η παράνοια είναι έννοια. Φωλιάζει στο μυαλό του ανθρώπου και σαν σιχαμερό σκουλήκι, σαν σαράκι του τρώει κομμάτι-κομμάτι κάθε αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο κανείς να θαυμάσει το μέγεθος και την έκταση της, διότι οι έννοιες δεν έχουν μονάδα μέτρησης, ενώ επίσης στερούνται περιγράμματος για να αποτυπωθούν. Τουλάχιστον άμεσα. Διότι έμμεσα υπάρχουν αμέτρητες απεικονίσεις και δράσεις που την προδίδουν, την χρωματίζουν και μεταφέρουν κομμάτι της αίγλης της αρχικής έννοιας. Μπροστά σε μία τέτοια απεικόνιση ο θεατής δεν έχει παρά να νιώσει δέος.

    Ελέγχεται η τρέλα; Δαμάζεται; Πώς πράττεται υψηλή επιστήμη στα φρενοκομεία;

    Τι συμβαίνει τα βράδια που λάμπουν τ’ αστέρια; Ένα μικρό νέφος ανελθούσης ψυχής είναι αρκετό για να θολώσει τη λάμψη τους;

    Εναλλακτικές δράσεις, ανατροπές που σοκάρουν και προκαλούν, έντονα συναισθήματα. Η απόλυτη μέθεξη της αλήθειάς σου με την αλήθεια των πρωταγωνιστών του διαφορετικού αυτού βιβλίου. Θεατές αλλά και συμμέτοχοι στην ηθική μάχη του Δρ. Κάρολου.

    Το σύμπαν του είχε συρρικνωθεί σ’ αυτήν τη σκοτεινή αποθήκη. Εκεί μέσα ήταν κλεισμένο ό, τι αγαπούσε, εκεί καραδοκούσε και ό, τι μισούσε. Ζωή και θάνατος κάθονταν σε ένα τραπεζάκι και ανταγωνίζονταν σε ένα μακάβριο μπρα-ντε-φερ. Το έπαθλο: η οικογένειά του. Γύρισε να αντιμετωπίσει τον θάνατο.

    Πού τελειώνει η προσωπική απόλαυση και πού αρχίζει η κοινωνική βλάβη; Είναι ηθικό ό, τι αποδίδει;

    Ο παραστατικός λόγος του συγγραφέα μετατρέπει κάθε ομοιότητα με παρόμοια ιστορία σε πρωτοτυπία. Υπήρχε πλούσιο (και ιατρικό) λεξιλόγιο, περίτεχνο μα όχι κουραστικό, σε φόντο μυστηρίου.

    Ηλεκτρικές επιθέσεις σε οστικά παράθυρα, λιωμένα εγκεφαλικά κύτταρα, καρβουνιασμένες νευρικές οδοί, εγκεφαλικά κέντρα σε διακοπή λειτουργίας.

    Μόνο φωνές, κραυγές, χάρτες ανατομίας, αιματοβαμμένα εργαλεία, χτυπήματα και γρατσουνιές στην πόρτα, ανοιχτοί εγκέφαλοι, ουρλιαχτά, ηλεκτροσόκ, βελόνες, φάρμακα.

    Μια υποβόσκουσα αναφορά στη θρησκεία και σε δαιμονισμούς, σε σατανικές λειτουργίες, σε προαιώνιους εχθρούς ανθρωπότητας, σε λεγεώνες δαιμόνων, σε υπηρέτες του Άρχοντα του Ψεύδους, κινηματογραφικά δοσμένη. Η ψυχασθένεια μου έδωσε αρκετά ρεαλιστική εντύπωση. Ασθενείς ταλαιπωρημένοι ψυχοσωματικά, άνθρωποι βουτηγμένοι σε ψευδαισθήσεις ανύπαρκτης πραγματικότητας. Καταπιάνεται με ένα θέμα σκληρό, που άπτεται της ψυχιατρικής επιστήμης. Της εμπειρίας, της ικανότητας, της μεθοδολογίας.

    Η εμπειρία είναι ο βασικός στύλος και πυξίδα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ούτε εξέλιξη ούτε κανενός είδους βελτίωση και πρόοδος θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί χωρίς την ύπαρξη της παρελθούσης εμπειρίας.

    Το βιβλίο μοιάζει με πείραμα αντιμετώπισης διαφόρων καταστάσεων, για μύχιες σκέψεις, για κάθε λειτουργία της ανθρώπινης υπόστασης. Για όσα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κρύβει μέσα του το μυαλό μας. Ένα μαύρο κάλεσμα στα άδυτα της ψυχικής υγείας, του ανθρώπινου ψυχισμού.

    Η σιωπή έχει την αρνητική ιδιότητα να απομακρύνει. Να αποξενώνει.

    Άσχετα από το πόσο μου άρεσε Το λουρί της τρέλας και γιατί, να τονίσω πως αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά βιβλία της χρονιάς μου.

    Περίληψη: Στα σκοτεινά, µουχλιασµένα δωµάτια του ιδρύµατος οι φρενοβλαβείς ουρλιάζουν άδικα! Κάνεις δεν τους ακούει. Θύµατα ή θύτες; Το φαινοµενικά αθώο κοριτσάκι, µε τους σκιερούς εσωτερικούς δαίµονες µειδιά. Τα απαλά του µαλλιά κρύβουν µέσα τους σατανικά κέρατα. Θύµα ή θύτης; Ο ψυχίατρος µαέστρος παλεύει να φτάσει στα άδυτα της διαταραγµένης ψυχής, αυτής της παρανοϊκής ορχήστρας. Απαρχαιωµένες, σύγχρονες και πειραµατικές µέθοδοι γεµίζουν τη φαρέτρα του µε όπλα που λυσσούν για σάρκα.

    Θύµα ή θύτης; Ένα σκοτεινό µυθιστόρηµα που ακροβατεί ανάµεσα στις θολές γραµµές του σωστού και του λάθους, του σκοπού και των µέσων, της λογικής και της παράνοιας, του οικογενειακού δράµατος και του αιµατοκυλίσµατος. Ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραµατίζεται στις σαθρές, λαβυρινθώδεις, εγκεφαλικές έλικες των ηρώων του, στα σκοτεινά δωµάτια που βρίσκεται έγκλειστη η κανονικότητά τους, στους ψηλοτάβανους, ερεβώδεις διαδρόµους του ασύλου, όπου τα τσιµέντα διψούν για αίµα, σχιζοφρένεια, ψυχές και θάνατο.

    Στοιχεία βιβλίου

    Τίτλος: Το λουρί της τρέλας

    Συγγραφέας: Άρης Δεληγιαννίδης

    Εκδόσεις: Πηγή

    ISBN: 978-960-626-250-0

    Σελίδες: 326

    Ημερομηνία έκδοσης: Μάιος 2020

     

     

    Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ

    ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

    εισάγετε το σχόλιό σας!
    παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ