Η Κωνσταντίνα Μόσχου επιστρέφει στα δρώμενα της λογοτεχνικής σκηνής με το βιβλίο Ραντεβού στου Μπο και με ένα όνομα γνωστό στο κοινό, αυτό του Στάθη Παντελιά.
Προσωπική άποψη: Χρήστος Αζαριάδης
Λημέρια γνώριμα για τη Μόσχου, που γνωρίζει τον χαρακτήρα της καλύτερα απ’ ό,τι γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Όμως, στο αναγνωστικό κοινό της συγγραφέως, όπως φάνηκε και με το προηγούμενο βιβλίο της (“Γεράκια στο κλουβί”, Εκδόσεις BELL) είναι γνωστό ότι της αρέσει να πειραματίζεται με νέους τρόπους γραφής, φρέσκες αντιλήψεις, καινούργια τρικ. Και για αυτό το κοινό της συνεχίζει και την (προ)τιμά.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί μια ιστορία που, αρχικά τουλάχιστον, του φαίνεται οικεία. Ένας σκληρός ιδιωτικός ντετέκτιβ στο γραφείο του, η πόρτα που χτυπά, η απελπισμένη πελάτισσα που δεν γνωρίζει τι ακριβώς θέλει. Το μυστήριο περιπλέκεται, καθώς ο ιδιωτικός ερευνητής μπλέκει με κυκλώματα στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων και στοιχηματισμού, γνωστά ως “παράγκες” (μα αλήθεια, υπάρχουν τέτοια πράγματα;). Και σε τέτοιες καταστάσεις, το χρήμα και ο κίνδυνος είναι πάντοτε ποσά ανάλογα.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Σταδιακά, σαν σε ένα καζάνι που βράζει, προστίθενται υλικά. Ερωτικά τρίγωνα, ραγισμένες καρδιές, αγάπες που κρύφτηκαν στο χρονοντούλαπο της λήθης και χρήμα. Πολύ χρήμα.
Η αφήγηση της Μόσχου πρωτοπρόσωπη και η ιστορία παρουσιάζεται μέσα από την αντίληψη του πρωταγωνιστή της. Γνωρίζουμε όσα γνωρίζει και αγνοούμε όσα αγνοεί. Αυτή η μέθοδος εξιστόρησης, ως πιο στέρεα, παίρνει αλά μπρατσέτα τον αναγνώστη και τον οδηγεί στη διαλεύκανση του μυστηρίου.
«Για κάποιο λόγο, όταν έχω άντρες πελάτες, μέσα σε πέντε λεπτά και με πέντε λέξεις μού έχουν εξηγήσει τι ακριβώς θέλουν. Σπίτι, γυναίκα, εραστής, κι άλλος εραστής, χάθηκαν λεφτά, χάθηκε σκυλάκι πεκινουά, τίνος είναι το παιδί. Δεν χρειάζεται να υποθέτω από τα συμφραζόμενα τι είναι αυτό που ψάχνουν.
Στην περίπτωση των γυναικών, η περιγραφή είναι διαφορετική. Πολλές λέξεις, πολλά συναισθήματα, πολλά πολλά, όλα πολλά. Κι εκεί χάνεις την μπάλα. Όπως στην περίπτωση της Κωνσταντίνας Ασημακοπούλου, που, ενώ σου δίνει την αίσθηση ότι σ’ τα είπε όλα, τελικά δεν σου έχει πει τίποτα. Το έχουν οι φιλόλογοι αυτό. Εστιάζουν περισσότερο σε φιλοσοφικά θέματα, ενώ, εγώ είμαι για θέματα της πιάτσας και απλής λογικής».
Η Μόσχου είναι συγγραφέας του ρεαλισμού. Και αύθις διαβάζουμε μια ιστορία με πλοκή πραγματική και χαρακτήρες (πρωτεύοντες και δευτερεύοντες) οι οποίοι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να δοθεί η σχετική προειδοποίηση: Προσοχή! Σε κάποιον χαρακτήρα ενδέχεται να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας. Διότι τόσο ρεαλιστικοί είναι οι χαρακτήρες, που ένιοι εξ αυτών είναι όντως πραγματικοί.
Αν και ποτέ δεν δήλωσα θιασώτης του αστυνομικού μυθιστορήματος, η ιστορία έγραψε ότι για την ανάγνωση αυτού του βιβλίου απαιτήθηκε μόλις μιάμιση ημέρα. Γιατί αυτή είναι η γραφή της Μόσχου. Είναι γρήγορη, είναι αβίαστη και κυλάει σαν νερό. Σε αυτό το χαρακτηριστικό βοηθά ιδιαίτερα η μέθοδος των σύντομων κεφαλαίων, της απλής και αργκό γλώσσας και το σασπένς που βιώνει ο αναγνώστης μέσα από τις σκέψεις του πρωταγωνιστή. Το βιβλίο αυτό, όμως, έχει και ένα ακόμα χαρακτηριστικό: είναι αστείο, έχει χιούμορ στις καταστάσεις και τις συζητήσεις. Δεν είναι το σκληρό αστυνομικό, με λουτρά αίματος και βολίδες που καρφώνονται σε μέτωπα. Είναι πιο διασκεδαστικό, πιο αστείο, πιο ρομαντικό. Όπως και η συγγραφέας του.
Η έκδοση του οίκου “BELL” είναι αρτιότατη και υψηλού επιπέδου και για τον λόγο αυτό η εκδοτική ομάδα παίρνει και πάλι πολύ υψηλό βαθμό.
Περίληψη Ραντεβού στου Μπο: Μια ανάρμοστη σχέση, ένα κακόφημο στέκι, κάμποσα ανεξήγητα εγκλήματα. Μια υπόθεση για τον Στάθη Παντελιά.
Ο ντετέκτιβ Στάθης Παντελιάς με το ζόρι προσπαθούσε να μη χασμουρηθεί μπροστά στην πελάτισσα. Ήταν μια τόσο κοινότοπη ιστορία ζήλιας. Αλλά το ευρώτουβλο δεν ήταν διόλου κοινότοπο, μια χαρά αναπαυόταν στο συρτάρι του.
Τίτλος: Ραντεβού στου Μπο
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
