«Εγώ, η Ευρώπη», το μυθιστόρημα του Βλάσση Τρεχλή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Η Ευρώπη είναι μια νεαρή κοπέλα 17 ετών που ζει σε ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο πατέρας της την παίρνει και την πηγαίνει να ζήσει στη Βιέννη, όπου βρίσκεται η έδρα των επιχειρήσεών του. Εκεί ήδη ζει ο αδερφός της ο Νικήτας, ο οποίος φροντίζει την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων. Έτσι λοιπόν, μέσα από τα μάτια της Ευρώπης γνωρίζουμε και εμείς της ζωή στην ευρωπαϊκή μεγαλούπολη εκείνης της εποχής.
Η οικογένεια είναι ευκατάστατη, οπότε η Ευρώπη, έχοντας εξασφαλισμένα τα απαραίτητα, φροντίζει για τη διεύρυνση του πνεύματός της. Δάσκαλός της στα γερμανικά είναι ένας ηλικιωμένος κύριος που ονομάζεται Φάουστ, ο οποίος, εκτός από το να της διδάσκει τη γλώσσα, της μιλά πολύ, δίνοντάς της (θα μπορούσα να πω) μαθήματα φιλοσοφίας. Της μιλά για θρύλους, μυθολογίες, ιστορίες, τη διδάσκει σε κάθε τομέα. Ταυτόχρονα με την επαφή της με τον δάσκαλό της, η Ευρώπη κινείται σε γνωστά στέκια της πόλης, κάνει βόλτες σε θεάματα όπως μαγικές παραστάσεις και διασκεδάζει σε πάρτι, χορούς και δεξιώσεις.
«Αναρωτιέμαι και σήμερα ακόμα, και όχι μόνο εγώ, ποια δύναμη μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε κτήνη. Αναρωτιέμαι και σήμερα ακόμα αν είχαν όλοι αυτοί οι φανατισμένοι, κάτω από τη σκληρόπετση πανοπλία τους, κάτι περισσότερο από ατσαλένια νεύρα και μαύρο αίμα. Αναρωτιέμαι αν είχαν ψυχή. Σκεφτόμουν τα κατοπινά χρόνια πως, όσο μπορούσα να κατακρίνω τις μυλόπετρες που συνθλίβουν το σιτάρι, άλλο τόσο μπορούσα να κατηγορήσω τους επαναστάτες ότι είχαν τη βούληση για να κάνουν όσα έκαναν.»
Έρχεται σε επαφή με άτομα που έχουν πολλά να τη διδάξουν, μέσα από τα δικά τους βιώματα της μεταφέρουν σημαντικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, κυρίως όσον αφορά τη Γαλλική Επανάσταση. Βρήκα ωραίο το ότι ο συγγραφέας κάνει αναφορές σε γνωστά λογοτεχνικά έργα, βασίζεται στην ιστορία τους και τα ενσωματώνει με κάποιον τρόπο στην πλοκή της ιστορίας ή αναλύει κάποιες σκέψεις του που βασίζονται πάνω σε αυτά.
Το τελευταίο κεφάλαιο διαφέρει από τα υπόλοιπα, γίνεται “λίγο μυθολογικό”, και χωρίς να θέλω να επηρεάσω επόμενους αναγνώστες, εμένα μου έφερε στο μυαλό θεατρική παράσταση αρχαίας τραγωδίας, είδα πολλές ομοιότητες με όσες έτυχε να παρακολουθήσω σε θέατρο.
Γλυκιά μου Ευρώπη, η ομορφιά είναι θείο δώρο. Διότι η ομορφιά δεν πεθαίνει. Η ομορφιά ξεπερνάει τον άνθρωπο, αφού δεν είναι φτιαγμένη από αίμα, δεν είναι φτιαγμένη από νεύρα και μυς. Καθετί που έχει αίμα πεθαίνει. Η ομορφιά είναι η αύρα του ανθρώπου, είναι οι Μούσες του, η αιθέρια έμπνευσή του. Και, όταν όλα γύρω θα πεθάνουν, αυτή θα συνεχίσει να ζει μαζί με το ηρωικό πνεύμα των ανθρώπων. Αυτή η κληρονομιά τη σώζει στους αιώνες των αιώνων.
Γενικά, δεν περιγράφει πολύ τα συναισθήματα της Ευρώπης ή και των άλλων προσώπων που συμμετέχουν στην πλοκή. Έδωσε βάρος στις ιδέες που ήθελε να αναλύσει και στις γνώσεις που ήθελε να μεταφέρει. Αυτό το κάνει διαφορετικό από τα περισσότερα μυθιστορήματα που βασίζονται στη ροή της ιστορίας, εδώ το μεγαλύτερο μέρος του προσφέρει γνώση. Και οι πολλοί διάλογοι το κάνουν ευκολοδιάβαστο.
Περίληψη: Εγώ, η Ευρώπη. Ο Φάουστ και ο Μπετόβεν, ο Μάρλοου, ο Δον Κιχώτης και ο Ντάντε, κι άλλοι πολλοί καλλιτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος, ξωτικά, ζογκλέρ και ερλεκίνοι περπατούν στους δρόμους της Βιέννης και συχνάζουν στις αίθουσες χορού, στα πάρκα και στα καφέ της. Εκεί, συναντιούνται με την Ευρώπη Αρμιάνη, μια δεκαεξάχρονη Ελληνίδα από τα Αμπελάκια της Θεσσαλίας, και όλοι τη βοηθούν να έρθει σε επαφή απαλά, ευγενικά, αβίαστα και ειρηνικά με τον μύθο της και να ενηλικιωθεί. Να αντιμετωπίσει το κακό με τις αρχέγονες δυνάμεις που θα ανασύρει από το είναι της, να το νικήσει και να δοξαστεί.
Στοιχεία του βιβλίου
Τίτλος: Εγώ, η Ευρώπη
Συγγραφέας: Βλάσσης Τρεχλής
Εκδοτικός: Αρμός
Σελίδες: 766
Έκδοση: 2024
ISBN: 978-960-615-672-4
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
