Νερό να πάρεις. Το βιβλίο αυτό είναι λίγο διαφορετικό από αυτά που συνηθίζω να διαβάζω. Δεν μπορώ να πω ότι είναι συλλογή διηγημάτων, ούτε (φυσικά) μυθιστόρημα. Είναι αυτό ακριβώς που λέει στον τίτλο του: ιστορίες, κατανεμημένες σε ενότητες. Και μάλιστα ιστορίες που λογικά αποτελούν αναμνήσεις της συγγραφέως, και η λέξη “χαρμολύπη” περιγράφει επακριβώς τα συναισθήματα που προκαλούν, όπως άλλωστε όλες οι αναμνήσεις γεγονότων που ανήκουν πια στο παρελθόν.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Ένα τσιγάρο δρόμος τα χρόνια που έφυγαν. Η συγγραφέας μιλά για το παρελθόν της περιγράφοντάς μας στιγμές που χαράχτηκαν στο μυαλό και την καρδιά της. Κάποιες από αυτές τις αναμνήσεις είναι γραμμένες νοσταλγικά και κάποιες άλλες με μελαγχολία, άλλες αφορούν τα παιδικά της χρόνια και άλλες αυτά της πρώτης ωριμότητας. Όλα τα κείμενα όμως σχετίζονται με γεγονότα που επηρέασαν με κάποιο τρόπο τη ζωή της.
Ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν. Αναμνήσεις από άτομα που για διάφορους λόγους χάθηκαν από τη ζωή της, ή από αγνώστους που συνάντησε για μια στιγμή και με κάποιο τρόπο κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους. Μαθαίνουμε γεγονότα από τη ζωή ανθρώπων που επηρέασαν τη συγγραφέα, εικόνες απλές, καθημερινές, που όμως περιγράφονται πολύ όμορφα.
Για αυτό και όταν βλέπω κάτι όμορφο, διαβάζω κάτι ωραίο, ακούω κάτι μαγικό, με κυριεύει εκείνη η ανάγκη να το μοιραστώ με αγαπημένα πρόσωπα, τους σημαντικούς άλλους, ακόμα κι όταν εκείνοι είναι μακριά και μας χωρίζει… Τίποτα δεν μας χωρίζει τελικά. Μόνο οι σκέψεις καμιά φορά.
Οι φίλοι μου. Γεγονότα από τη ζωή της συγγραφέως που μοιράστηκε με παρέες, αλλά και στιγμές από τη ζωή των φίλων της, όμορφες ή άσχημες, καθημερινές ή λίγο πιο ιδιαίτερες. Όμορφο κεφάλαιο, λίγο πολύ περιγράφει τη ζωή όλων μας.
Μηδένα προ του έρωτα μακάριζε. Το κεφάλαιο που μου άρεσε λιγότερο σε σχέση με τα άλλα. Το βρήκα στενάχωρο, λυπητερό, κάτι σαν αφιέρωμα στους περασμένους έρωτες. Δεν είναι όλες οι αναμνήσεις στενάχωρες, αρκετές είναι καθημερινές στιγμές δύο ανθρώπων ερωτευμένων, αλλά εμένα μου άφησε ένα αίσθημα θλίψης.
Οικογενειακές συνταγές. Η αγαπημένη μου από όλες τις ενότητες. Μας αφήνει να ρίξουμε μια μικρή ματιά σε οικογενειακές στιγμές, γεγονότα που πέρασαν και αξίζει να καταγραφούν. Δεν είναι απαραίτητα σημαντικά ή κοσμοϊστορικά γεγονότα, οπωσδήποτε όμως το καθένα από αυτά έχει την αξία του ως ανάμνηση μιας στιγμής που έμεινε στην καρδιά ή το μυαλό.
Το μυαλό να το φοβάσαι. Την ψυχή να την τρέμεις. Διαθλάται το φως άτσαλα καμιά φορά πάνω τους. Δημιουργεί οφθαλμαπάτες, αδυναμίες, θραύσματα, οβίδες που καρφώνουν την καρδιά. Οι ανάγκες μας έρχονται με μια απαιτητική προστυχιά. Σε πιάνουν από τον λαιμό. Σε σφίγγουν σαν μέγγενη.
Το βιβλίο γενικότερα δημιουργεί μια θλιβερή, στενάχωρη ατμόσφαιρα. Ακόμα και οι αναμνήσεις που είναι ευχάριστες δίνονται με τρόπο νοσταλγικό, σαν αναπόληση της ζωής της συγγραφέως. Ίσως και να είναι αυτό ακριβώς, μια αναπόληση και καταγραφή κάποιων αξιομνημόνευτων γεγονότων της ζωής της. Οι προτάσεις αρκετά συχνά είναι μακρόσυρτες, κάποιες μάλιστα καταλαμβάνουν ολόκληρη παράγραφο, ωστόσο έχουν δύναμη, ένταση, και αφού χωρίζονται μεταξύ τους με κόμματα δεν αποτελεί πρόβλημα στην ανάγνωση. Άλλες φορές πάλι, είναι μικρές, κοφτές, ανάλογα πάντα με το πώς νιώθει την ανάγκη να μας περιγράψει το κάθε γεγονός η συγγραφέας. Σίγουρα σε πολλά κείμενα θα βρείτε στιγμές από τον εαυτό σας και το παρελθόν σας ή από σκέψεις που κατά καιρούς έχετε κάνει.
Περίληψη: Ετοιμαζόμουν να φύγω. Την είχα χαιρετίσει, είχα πάρει τα καλούδια που με είχε φιλέψει, είχα μπει στο αμάξι. Στο μυαλό μου χόρευαν λέξεις, τίτλοι, εικόνες, κουβέντες, υπογραμμισμένες φράσεις. Μέρες πάλευα. Μέσα στην ανεμοδούρα μου δεν την άκουγα που φώναζε και κουνούσε τα χέρια της για να με σταματήσει. Είχα ήδη ξεκινήσει όταν την αντιλήφθηκα ξαφνικά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Έβαλα όπισθεν και ξαναγύρισα. Άνοιξα το παράθυρο. Κρατούσε στα χέρια της ένα μπουκάλι νερό. Άρχισε να φωνάζει: Στάσου! Νερό να πάρεις μη σου τύχει τίποτα. Κατέβηκε βιαστικά τις σκάλες, μου πέταξε το μπουκάλι το νερό, με μάλωσε που είμαι τόσο αφηρημένη και ξέχασα κάτι τόσο σημαντικό, με σταύρωσε, μου έδωσε ένα φιλί και μου ευχήθηκε καλή στράτα. Της έπιασα το χέρι και της είπα πως αν ποτέ γράψω βιβλίο αυτό τον τίτλο θα δώσω.
Νερό να πάρεις! Χρόνια τώρα αυτή η κουβέντα έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα. Γιατί εκείνο έχει τη δύναμη να τα λύνει όλα, να τα καθαρίζει, να τα μαλακώνει, να μην παζαρεύει τίποτα. Σαν τη μάνα μας που ανησυχεί όταν δεν έχουμε νερό να ξεπλύνουμε τις πληγές στο μέσα μας…
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Νερό να πάρεις: Ιστορίες καθημερινής χαρμολύπης
Συγγραφέας: Κλειώ Βλαχάκη
Εκδοτικός: Γράφημα
ISBN: 978-618-5494-47-6
Σελίδες: 214
Ημερομηνία έκδοσης: Απρίλιος 2021
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
