Το «Σιωπή στο σκοτάδι» της Μαρίας Στεφάνου είναι ένα από τα βιβλία που σε απορροφούν και δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Στην αρχή, το υποδέχεσαι σαν ένα ακόμα ρομαντικό μυθιστόρημα. Μέχρι να καταλάβεις ότι η σιωπή εδώ είναι πιο δυνατή από κάθε διάλογο.
Προσωπική άποψη: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Silk σε αναθεωρημένη έκδοση, δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, και έρχεται για να σου θυμίσει τι σημαίνει να νιώθεις χωρίς να βλέπεις, να δίνεσαι χωρίς εγγυήσεις.
Μια γυναίκα που κουβαλάει τραύματα και θυμό. Ένας άντρας που δεν έμαθε ποτέ να συγχωρεί τον εαυτό του. Η Λίζι και ο Κάιλ γνωρίζονται μέσα στο σκοτάδι, κυριολεκτικά, μέσω ενός πειράματος που αποκλείει την όραση, τη φωνή και κάθε πληροφορία, εκτός από την αφή. Το σώμα γίνεται το μοναδικό μέσο σύνδεσης. Και εκεί, χωρίς μάσκες, ξεγυμνωμένοι από την ταυτότητά τους, ξεκινάει μια ένωση σχεδόν ακατανόητη: άγρια, βαθιά, μοναδική. Από εκείνη τη νύχτα, η Λίζι φεύγει με μια ανάμνηση που δεν μπορεί να διηγηθεί και ένα παιδί που δεν ξέρει αν θα μάθει ποτέ την αλήθεια.
Όμως το «Σιωπή στο σκοτάδι» δεν είναι μόνο αυτή η νύχτα. Είναι όλα όσα έρχονται μετά. Η Λίζι μεγαλώνει το παιδί της, ζώντας με μισή καρδιά και ένα σώμα που θυμάται. Ο Κάιλ συνεχίζει ανίδεος, παλεύοντας με ενοχές και απώλειες, χωρίς να φαντάζεται τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Και τότε, μέσα από συγκυρίες, τα βλέμματά τους συναντιούνται πια για πρώτη φορά. Αλλά τα μάτια βλέπουν πολύ λιγότερα απ’ όσα ένιωσε το σώμα. Και η αναγνώριση έρχεται αλλιώς: μέσα από το παιδί, από μια κίνηση, από κάτι ανεξήγητο που, παρότι αόρατο, είναι εκεί. Μπορεί το σκοτάδι να κρύβει για πάντα την αλήθεια; Ή μήπως είναι η σιωπή που τελικά θα την ξεσκεπάσει; «Ένας ψίθυρος αρκεί για να διώξει για πάντα τη σιωπή και ένα αστέρι είναι αρκετό για να εξαφανίσει το σκοτάδι…».
Η Λίζι δεν είναι απλώς μια πληγωμένη γυναίκα. Είναι μια ηρωίδα που δεν ζητά να σωθεί. Ζητά να καταλάβει. Να σταθεί μόνη της απέναντι σε ό,τι φοβάται, να προστατέψει αυτό που αγαπά, να επιτρέψει στον εαυτό της να νιώσει χωρίς να καταρρεύσει. Ο Κάιλ, από την άλλη, είναι το είδος του άντρα που δεν φωνάζει. Που κουβαλά μέσα του απώλεια, ενοχή και σιωπή. Η συνάντησή τους, ακόμα και χρόνια μετά, δεν είναι αναμενόμενη. Είναι αναπόφευκτη. Και αυτή η αναμέτρηση με την αλήθεια είναι που κάνει το «Σιωπή στο σκοτάδι» να χτυπάει εκεί που δεν περίμενες.
Η εναλλαγή οπτικής γωνίας πότε η Λίζι, πότε ο Κάιλ, πότε οι άνθρωποι γύρω τους προσφέρει μια πληρότητα, μια οπτική πολυπλοκότητα που σε βάζει μέσα στο κέντρο του κόσμου τους. Οι σκηνές δεν είναι φορτωμένες συναισθηματικά με τρόπο εύκολο ή επιτηδευμένο. Είναι αληθινές. Απλές και συνάμα ριζωμένες στον πυρήνα της ανθρώπινης ευαλωτότητας. Δεν παρακολουθούσα την ιστορία, αλλά τη ζούσα!
Προσωπικά, αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο δεν ήταν το ρομάντζο. Ήταν το τίμημα της σιωπής. Το πώς δύο άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν κάτι τόσο απόλυτο, να χαθούν ο ένας μέσα στον άλλον, και μετά να μη μιλήσουν ποτέ γι’ αυτό. Το πώς η αγάπη υπάρχει, ακόμα κι όταν δεν έχει ειπωθεί. Και κάπου εκεί, συνειδητοποίησα πως το μεγαλύτερο δώρο του βιβλίου δεν είναι η επανένωση. Είναι η αναγνώριση. Η αποδοχή. Η συγχώρεση.
Το «Σιωπή στο σκοτάδι», μια ιστορία πόνου και σκοταδιού για την αγάπη, την απώλεια και τη λύτρωση, που δείχνει πως ακόμα και στις πιο θολές στιγμές, το φως μπορεί να βρει τον δρόμο του, είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που σου λένε μια ιστορία, αλλά στο τέλος σε αφήνουν να κρατήσεις ό,τι χρειάζεσαι. Δεν σου δίνει εξηγήσεις. Δεν σου προσφέρει λύτρωση στο πιάτο. Μόνο χώρο να σταθείς δίπλα στους ήρωές του, να δεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα τους και να σωπάσεις μαζί τους. Γιατί μερικές φορές, αυτό είναι ό,τι χρειαζόμαστε: κάποιος να σιωπήσει μαζί μας, χωρίς να φύγει. Κι αυτό το βιβλίο μένει.
Περίληψη: Μερικές φορές, η αγάπη ανθίζει στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Ω… Θεέ μου… Ήθελα τόσο πολύ να του μιλήσω, να του πω να με πάρει, να με κάνει δική του, όποιος κι αν ήταν. Τίποτα δεν είχε πια σημασία. Δεν με ένοιαζε ποια ήμουν, ποιος ήταν αυτός, πού βρισκόμασταν. Ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει γύρω μας και το μόνο που ακουγόταν τώρα πια ήταν οι κοφτές ανάσες μας και ο ήχος της βροχής απέξω, σιγανός σαν μουρμουρητό…
Η Λίζι προσπαθεί να ξεφύγει από έναν κόσμο που την πληγώνει. Η οργή μέσα της και η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά της την οδηγούν σε μονοπάτια σκοτεινά, μέχρι που η μοίρα της διασταυρώνεται με εκείνη του Κάιλ, που κουβαλάει κι εκείνος το δικό του φορτίο από ενοχές.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι δέχονται να πάρουν μέρος σε ένα παράτολμο επιστημονικό πείραμα: να παραδοθούν ο ένας στον άλλο μέσα στη σιωπή και το σκοτάδι, χωρίς πρόσωπα, χωρίς λόγια. Μπορούν μόνο να αγγίζονται… Η σύντομη αλλά καταλυτική αυτή συνάντηση αλλάζει αμετάκλητα τη ζωή της Λίζι, που επιλέγει να φύγει μακριά κρατώντας καλά φυλαγμένα μέσα της τα μυστικά της.
Χρόνια αργότερα, μια τυχαία αποκάλυψη και ένας απρόσμενος έρωτας έρχονται να ζωντανέψουν τα φαντάσματα που πίστευε ότι είχε θάψει εκεί που ανήκουν, στο παρελθόν. Μπορεί όμως το σκοτάδι να κρύβει για πάντα την αλήθεια; Ή μήπως είναι η σιωπή που τελικά θα την ξεσκεπάσει;
Μια συγκλονιστική ιστορία για την αγάπη, την απώλεια και τη λύτρωση, που δείχνει πως ακόμα και στις πιο θολές στιγμές, το φως μπορεί να βρει το δρόμο του.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Σιωπή στο Σκοτάδι
Συγγραφέας: Μαρία Στεφάνου
Εκδόσεις: Silk
ISBN: 9789605072070
Σελίδες: 416
Έτος έκδοσης: 2025
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
