Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών φιλοξενείται η συγγραφέας Δέσποινα Νάσσου με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Δεκαέξι καταβυθίσεις» από τις εκδόσεις Συρτάρι.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα. Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε.
Δ. Ν. Καλησπέρα σας. Εγώ σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.
Συστήνεστε στο αναγνωστικό κοινό με το βιβλίο «Δεκαέξι καταβυθίσεις». Μια ιστορία που γεννήθηκε με αφορμή ένα προσωπικό σας βίωμα. Ήταν η συγγραφή όμως ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα; Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν κρατήσατε για πρώτη φορά το βιβλίο στα χέρια σας;
Δ.Ν. Πράγματι οι Δεκαέξι Καταβυθίσεις είχαν αφορμή μια βαθιά προσωπική και υπαρξιακή δοκιμασία.
Μέσα από τα υποστηρικτικά μονοπάτια της ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας, αναδύθηκε η συγγραφή ως όχημα στην ανάγκη έκφρασης.
Όταν κράτησα για πρώτη φορά το βιβλίο, ολοκληρωμένο, με σχήμα, χρώμα και το συγκεκριμένο εξώφυλλο, που πιο ιδανικό δεν θα μπορούσε να υπάρξει, ένιωσα μια βαθιά δικαίωση και πληρότητα.
Σε αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω ειλικρινά τον Πάνο Αντωνόπουλο και τις Εκδόσεις Συρτάρι για την καίρια συμβολή τους στην υλοποίηση των Δεκαέξι Καταβυθίσεων και φυσικά τον Γιώργο Χουδαλάκη για τη διακριτική επιμέλεια του κειμένου.
Ως νέα συγγραφέας συναντήσατε δυσκολίες κατά τη διάρκεια αναζήτησης εκδοτικής στέγης για το κείμενό σας;
Δ.Ν. Σχεδόν πάντα υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας για έναν νέο συγγραφέα χωρίς κάποιο βαρύ, κληροδοτημένο όνομα να τον στηρίζει. Παρ’ όλα αυτά, αν υπάρχει υπομονή κι επιμονή σε συνδυασμό με ένα καλογραμμένο και με ουσία κείμενο, θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί το κατάλληλο εκδοτικό σπίτι που θα φιλοξενήσει και θα εκτιμήσει το βιβλίο του.
Πρόκειται για μια ιστορία που επιδέχεται διαφορετικές αναγνώσεις. Γράφτηκε κατά τη διάρκεια της προσωπικής σας δοκιμασίας ή μετά; Ήταν για σας η συγγραφή μια διέξοδος που λειτούργησε παρηγορητικά;
Δ.Ν. Χαίρομαι που εντοπίζετε ότι η ιστορία επιδέχεται διαφορετικές αναγνώσεις. Αυτό είναι το ζητούμενο. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε χρησιμοποίησα και την αλληγορία, που δίνει χώρο στον αναγνώστη να νοηματοδοτήσει αυτό που θα αναδυθεί προσωπικά στον ίδιο καθώς διαβάζει το βιβλίο.
Η απώλεια, με την οποία καταπιάνεται η ιστορία, δεν είναι μονοσήμαντη, παίρνει πολλές μορφές. Που πάει να πει ότι απώλεια μπορεί να είναι ένας χωρισμός, ή ο χαμός αγαπημένου προσώπου, η διακοπή μιας φιλίας, η αδιαφορία στις βαθύτερες ανάγκες μας, η ασθένεια, η προδοσία, η απώλεια της προσωπικής μας ταυτότητας εντέλει…
Η ιστορία γράφτηκε με μια ανάσα, προς το τέλος της σκοτεινής περιόδου, κατά κάποιον τρόπο «στην ανάδυση της Ελαφίνας από τη μαύρη λιμνοθάλασσα» για να χρησιμοποιήσω και τη γλώσσα του βιβλίου.
Λειτούργησε απελευθερωτικά και άκρως ιαματικά θα έλεγα.
«Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα για να δείξει κανείς την ευάλωτη πλευρά του» γράφετε σε ένα σημείο του βιβλίου. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Όμως έχω την αίσθηση ότι φοβόμαστε να αποκαλύψουμε τις αδυναμίες, τα ψεγάδια μας. Κρυβόμαστε πίσω από μια ψεύτικη μάσκα. Ποια είναι η δική σας αίσθηση;
Δ.Ν. Δεν θα την έλεγα «μάσκα». Πιστεύω ότι πρόκειται για μια κακώς εννοούμενη άμυνα που έχουμε. Μια λανθασμένη πεποίθηση που εξυπηρετεί την ιλιγγιώδη ταχύτητα της εποχής, ότι η ευαλωτότητα ισούται με αδυναμία και για αυτό υποβόσκει πάντα ο φόβος της αποκάλυψης.
Στις ίδιες παρυφές όμως του εαυτού, της ευάλωτης μα συνάμα αυθεντικής πλευράς, φυτρώνουν τα τρυφερά βλαστάρια της ύπαρξης, του «ευ ζην».
Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου σας έγινε στις αρχές του Δεκέμβρη. Έχουν προγραμματιστεί νέες παρουσιάσεις μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα;
Δ.Ν. Είμαστε στη διαδικασία όπου εξετάζουμε ημερομηνίες για τις επόμενες παρουσιάσεις, σε Αθήνα και εκτός Αθήνας.
Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά περιμένοντας υπομονετικά να πάρουν σάρκα και οστά;
Δ.Ν. Όπως το είπατε, «βασανίζουν γλυκά» κι άλλοτε περιμένουν υπομονετικά, έτοιμοι από καιρό, άλλοτε ζητούν επιτακτικά να «ξεπεταχτούν», να έρθουν στο φως.
Έχω ήδη ολοκληρώσει ένα ιδιαίτερο διήγημα/περιπέτεια συμπόρευσης και ενηλικίωσης, ενώ αυτόν τον καιρό «χτίζω» μια μικρή νουβέλα (αγαπώ τη μικρή φόρμα) που εκτυλίσσεται σε ένα αναπάντεχο τοπίο, με κεντρικούς ήρωες δυο εφήβους, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Θα μου επιτρέψετε να μην πω περισσότερα, προς το παρόν τουλάχιστον.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Δεκαέξι καταβυθίσεις
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Δ.Ν. Δεν πιστεύω στις παραινέσεις ή τις συμβουλές, θα ήθελα όμως να πω ότι με ενδιαφέρει πολύ να μάθω αν και με ποιον τρόπο άγγιξε τον κάθε αναγνώστη η ιστορία των Δεκαέξι Καταβυθίσεων και είμαι εδώ να μοιραστούμε πολλές ιστορίες ακόμα…
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλοτάξιδο να είναι.
Δ.Ν. Εγώ σας ευχαριστώ για τη ζεστή φιλοξενία και την όμορφη συζήτηση.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
