Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών φιλοξενούμε τη συγγραφέα Ιωάννα Αμπατζή, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Αψέντι, η Πράσινη Νεράιδα» από τις Εκδόσεις Μολύβι. Ελάτε να τη γνωρίσουμε.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα σας. Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μολύβι το τέταρτο βιβλίο σας. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας;
Ιωάν.Αμπ.: Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή. Η συγγραφή ήταν κάτι που ήρθε αβίαστα στη ζωή μου. Όπως όλοι, άκουγα ιστορίες, παραμύθια, διηγήσεις και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως μια αφήγηση μπορεί να ειπωθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να έχει διαφορετικό αντίκτυπο στους ανθρώπους, ανάλογα με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Το είδα σαν παιχνίδι κι άρχισα να λέω τις ιστορίες όπως τις φανταζόμουν, ή όπως θα ήθελα να είχαν γίνει. Κάποια στιγμή άρχισα να τις καταγράφω.
Αψέντι, η Πράσινη Νεράιδα είναι ο τίτλος του μυθιστορήματός σας. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γραφτεί το βιβλίο; Τι θα συναντήσουν οι αναγνώστες στις σελίδες του;
Ιωάν.Αμπ.: Το αψέντι δεν το ήξερα καν. Ήμουν στην Αμερική, μόλις είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου, το οποίο είχε ως θεματική, μεταξύ άλλων, τον μύθο της Λήδας και του Κύκνου. Συνεχίζοντας την έρευνά μου σε διδακτορικό επίπεδο, έπεσα πάνω στον Ζαρύ, έναν τρελό λογοτέχνη της εποχής της αλλαγής του αιώνα στο Παρίσι, ο οποίος είχε γράψει μια οπερέτα μπούφα για μια Λήδα κι έναν Κύκνο. Διαβάζοντας για τα έργα του και τη ζωή του, τις παρέες του, τον λογοτεχνικό κύκλο που σύχναζε και τις συνήθειές τους, έβλεπα παντού το αψέντι. Έτσι, αντί να ασχοληθώ με τη Λήδα και τον κύκνο, η οποία τιμής ένεκεν υπάρχει μέσα στο μυθιστόρημα, άρχισα να ψάχνω για το ποτό. Βρήκα ένα σωρό ποιήματα, έργα ζωγραφικής, αφίσες με θέμα το αψέντι. Έμαθα σχεδόν τα πάντα για την ιστορία του, το δοκίμασα, πήγα στο Παρίσι να δω τα καμπαρέ που το έπιναν, πήρα τα ειδικά ποτήρια και τα ειδικά κουτάλια. Έμαθα πως είχε μόλις λίγα χρόνια που είχε επιτραπεί η πώλησή του στην Ευρώπη, γιατί ήταν απαγορευμένο από την εποχή που πέθανε ο Ζαρύ. Αναρωτήθηκα γιατί, αλλά οι απαντήσεις που έβρισκα δεν με έπειθαν. Ψάχνοντας να βρω τι συνέβη με το αψέντι και καταλήγοντας στα δικά μου συμπεράσματα, μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο που να έχει πρωταγωνιστή αυτό το ποτό.
Όποιος, λοιπόν, διαβάσει το βιβλίο, θα συναντήσει τον Ζαρύ και την παρέα του στα μέρη που σύχναζαν μαζί με άλλους λογοτέχνες, ζωγράφους και καλλιτέχνες, να πίνουν αψέντι, εκεί κοντά στην αλλαγή του αιώνα στο Παρίσι. Μιλάμε για το 1900. Ήταν η εποχή που η λατρεία για τη ζωή περίσσευε, γεννιόντουσαν νέα καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά κινήματα, οι ανθρώπινες σχέσεις έθεταν νέους ηθικούς κανόνες, η ιστορία ξαναγραφόταν μέσα στα καμπαρέ και τα μπιστρό. Είναι μια εποχή μακρινή αλλά, ταυτόχρονα, πολύ κοντά με τη δική μας.
Ο αναγνώστης θα χορέψει στα αψεντοχώραφα στη γιορτή που αψινθιού, θα πάει μέχρι την Αμερική και θα γυρίσει πίσω, θα αλλάξει τον αιώνα σε ένα περίπτερο δίπλα στις ακτές του Σηκουάνα, θα συναντήσει τις υπαρξιακές αναζητήσεις των ανθρώπων, την αγωνία τους για την καθημερινότητα, τη χαρά τους για τον έρωτα, την έλξη τους για το αποτρόπαιο. Θα μάθει τα πάντα για το αψέντι και τα πολλαπλά του ονόματα, από τη στιγμή που φουντώνει ως ασημένιος θάμνος έως τη στιγμή που καταλήγει στο ποτήρι ως Πράσινη Νεράιδα και ψιθυρίζει την έμπνευση στους καλλιτέχνες. Θα το δει να αντιμετωπίζεται κι ως Πράσινη Κατάρα.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, παρατήρησα ότι έχετε ασχοληθεί σχεδόν με όλα τα λογοτεχνικά είδη. Τι είναι για σας η συγγραφή;
Ιωάν.Αμπ.: Η συγγραφή αντιπροσωπεύει την ίδια την πορεία της ζωής μου, γι’ αυτό και απλώθηκα σε διαφορετικά λογοτεχνικά είδη. Για παράδειγμα, στην εφηβεία έγραφα ποιήματα για τους έρωτες, γιατί ήταν ένας σύντομος και περιεκτικός τρόπος έκφρασης, αν και άτεχνος λόγω της ηλικίας και της έλλειψης γνώσεων. Αργότερα, ως φοιτήτρια της Γαλλικής, έχοντας έρθει σε επαφή με κείμενα από διάφορα λογοτεχνικά κινήματα, πειραματίστηκα με διηγήματα που έμοιαζαν με τα γαλλικά nouveaux romans γιατί ήταν μια τεχνική εύκολη και μου ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία. Όταν έφυγα στην Αμερική για να σπουδάσω Θεατρολογία, μελέτησα και έμαθα τον τρόπο συγγραφής θεατρικών έργων, οπότε εκ των πραγμάτων, έγραψα κι εγώ κάποια θεατρικά. Η εμπειρία μου ως μαμά με βοήθησε να αλλάξω θεματική και να γράψω παιδικά παραμύθια κι ένα παιδικό μυθιστόρημα. Άρχισα να έχω συνείδηση της ιδιότητάς μου ως συγγραφέα μετά την απόκτηση του μεταπτυχιακού μου στη Δημιουργική Γραφή (2011). Τότε εκδόθηκε και η πρώτη μου ποιητική συλλογή, τότε πήρα και το πρώτο βραβείο ποίησης σε πανελλήνιο διαγωνισμό. Το μυθιστόρημα είναι συνήθως από τα τελευταία λογοτεχνικά είδη που δοκιμάζει να γράψει κάποιος συγγραφέας, λόγω της έκτασής του. Δεν γράφεται εύκολα, θέλει ειδικό σχεδιασμό, δομή, πλοκή, και το σπουδαιότερο, θέλει χρόνο. Πόσο μάλλον ένα ιστορικό μυθιστόρημα που προϋποθέτει έρευνα. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό, ήξερα από πριν ότι θα μου έκανε παρέα πολλά πολλά χρόνια, όπως και έγινε.
Είναι εύκολος ή δύσκολος ο δρόμος για την έκδοση στη χώρα μας; Τι θα συμβουλεύατε νέους συγγραφείς;
Ιωάν.Αμπ.: Ανάλογα τι επιθυμεί ο καθένας. Αν κάποιος θέλει απλά να εκδοθεί, είναι πανεύκολος, αρκεί το κείμενο να έχει αρχή μέση και τέλος και να μην είναι γραμμένο σε greeklish. Υπάρχουν πολλοί εκδοτικοί πρόθυμοι να τυπώσουν οτιδήποτε. Υπάρχουν, φυσικά, και εκδοτικοί που διατηρούν μια ποιότητα και επιλέγουν με προσοχή τα κείμενα που θα εκδώσουν. Αυτό που θα συμβούλευα τους νέους συγγραφείς είναι να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως το θέμα δεν είναι να εκδοθεί το βιβλίο τους, γιατί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα γίνει, αλλά να φτάσει στα χέρια του αναγνώστη, να διαβαστεί και να αγαπηθεί. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να αγγίξει την αλήθεια του αναγνώστη, να νιώσει πως συνδέεται με κάποιον τρόπο με τους ήρωες και τα νοήματά του.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Ιωάν.Αμπ.: Ήδη έχω ξεκινήσει ένα νέο μυθιστόρημα. Είμαι στο φάση που τελειώνω το στήσιμο και αρχίζω να γράφω τα πρώτα κεφάλαια. Είναι κι αυτό ιστορικό μυθιστόρημα, οπότε, λογικά, θα πάρει χρόνο για ολοκληρωθεί. Εύχομαι να μη μου πάρει 25 χρόνια, όπως μου πήρε το Αψέντι.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Ιωάν.Αμπ.: Θα πω αυτό που γράφω και στην αρχή του βιβλίου: Μεθύστε! Μεθύστε με τη ζωή όπως αυτή σας αρέσει!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
