Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τη συγγραφέα Νικολία Πανίδου, με αφορμή το νέο μυθιστόρημά της «Η στιγμή που όλα άλλαξαν», όπου παρακολουθούμε την πορεία της Ευγενίας, μιας γυναίκας που, μετά από χρόνια κακοποίησης, τολμά να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να αναζητήσει την ελευθερία. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη. Ας ανακαλύψουμε περισσότερα για την ίδια και το έργο της μέσα από αυτή τη συνέντευξη.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Κυρία Πανίδου, ποια ήταν η αρχική έμπνευση πίσω από το «Η στιγμή που όλα άλλαξαν»; Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή προσωπική εμπειρία που σας ώθησε να γράψετε αυτή την ιστορία;
Απ: Η ιστορία ξεκίνησε να γράφεται ένα βράδυ που ήμουν στο σπίτι. Ένιωσα πως έβλεπα την Ευγενία να στέκεται στα Κάστρα απέναντί μου. Σ’ εκείνες τις πρώτες σημειώσεις, δεν ήμουν σίγουρη πώς θα εξελισσόταν η ιστορία. Στην πορεία όμως όλα ξεκαθάρισαν. Δεν υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που με οδήγησε σ’ αυτό. Ίσως ήταν υποσυνείδητα η ανάγκη μου να δείξω πως είμαστε ικανές ακόμα και για τα αδύνατα.
Η κεντρική ηρωίδα, η Ευγενία, αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις και παίρνει τολμηρές αποφάσεις για να αλλάξει τη ζωή της. Τι μήνυμα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες σχετικά με τη δύναμη της αλλαγής και της προσωπικής αναγέννησης;
Απ: Θέλω να δείξω πως όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, ό,τι κι αν έχει συμβεί, δεν είσαι ανήμπορος. Όλες οι αλλαγές ξεκινούν από εμάς κι ας φαίνεται δύσκολο. Αρκεί να το αποφασίσουμε. Αρκεί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και να παραδεχτούμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Γιατί δεν είμαστε ούτε αυτό που θέλει ο περίγυρός μας, ούτε είμαστε αυτό που οι άλλοι θέλουν δίπλα τους.
Η Μυτιλήνη και η Θεσσαλονίκη παίζουν σημαντικό ρόλο ως τοποθεσίες στην πλοκή. Γιατί επιλέχθηκαν και πώς επηρεάζουν τα μέρη αυτά τους χαρακτήρες και τη διάθεση της ιστορίας;
Απ: Τη Θεσσαλονίκη τη διαλέγω γιατί είναι ο δικός μου τόπος και πιστεύω πως έχει μία ενέργεια η πόλη που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Τη Μυτιλήνη την έβαλα στην ιστορία γιατί είναι ένα υπέροχο νησί και ο Μόλυβος επιβλητικός με το κάστρο του. Χρειαζόμουν έναν τόπο με κάστρο και ήθελα να είναι πιο μικρός από μία μεγαλούπολη. Το ότι είναι νησί, με βοηθούσε στην ψυχολογία των ηρώων μου και στην ακόμα πιο έντονη αίσθηση του περίκλειστου. Την αίσθηση της δύσκολης φυγής.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου σας βιώνουν προσωπικές πληγές, όπως η Ευγενία με τον Μιχάλη και ο Λευτέρης με τη Νατάσα. Πιστεύετε ότι η διαδικασία θεραπείας από το παρελθόν και η εμπιστοσύνη σε νέες σχέσεις είναι ένα κεντρικό θέμα του μυθιστορήματός σας;
Απ: Ναι, απόλυτα. Ουσιαστικά είναι η δομή των σχέσεων για μένα. Πως ποτέ δεν βγαίνουμε αλώβητοι από μία σχέση, πρέπει όμως να προχωράμε. Να μην ξεχνάμε πως δεν είμαστε ίδιοι ο ένας με τον άλλον. Να γινόμαστε καλύτεροι, να αναγνωρίζουμε τα λάθη και είτε να μην τα ξανακάνουμε είτε να μην τα ξανανεχτούμε. Και όσο δύσκολο κι αν είναι, να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στους ανθρώπους.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Η στιγμή που όλα άλλαξαν
Ένας από τους κεντρικούς άξονες του βιβλίου είναι κι η έννοια της αξιοπρέπειας, όπως φανερώνει και η φράση που παραθέτετε στο τέλος. Πώς θεωρείτε ότι η αξιοπρέπεια διαδραματίζει ρόλο στη ζωή των ηρώων σας και γιατί επιλέξατε αυτή τη φράση ως ένα σημαντικό μήνυμα του βιβλίου;
Απ: Η αξιοπρέπεια είναι συνυφασμένη με τον εαυτό μας. Η αξιοπρέπεια πηγαίνει χέρι χέρι με τον σεβασμό. Αν σου πατήσουν την αξιοπρέπεια, αρχίζεις να μην πιστεύεις κι εσύ στον εαυτό σου. Και σιγά σιγά, όσο αρχίζουν να σε υποτιμούν νομίζεις πως αυτό είναι που σου αξίζει.
Βάζω αυτή τη φράση στο τέλος του βιβλίου για να δείξω πως πάνω απ’ όλα πρέπει εμείς να ξέρουμε τι αξίζουμε. Και πως κανείς δεν μπορεί να παίζει με την αξιοπρέπειά μας. Κι ο Λευτέρης δεν το έκανε ποτέ σε κανέναν στη ζωή του. Πόσο μάλλον στην Ευγενία.
Πείτε μας λίγα λόγια για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, όπως ο καπετάνιος, η κυρία Μαρία και η Αλίκη. Πώς συμβάλλουν στην εξέλιξη της ιστορίας της Ευγενίας;
Απ: Θεωρώ πως οι δευτερεύοντες ήρωες είναι το ίδιο σημαντικοί με τους πρωταγωνιστές. Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει ολόκληρη η ιστορία της ζωής τους. Για παράδειγμα, ο καπετάνιος λέγεται Άγγελος. Και σαν άγγελος βοηθάει την Ευγενία και τον Λευτέρη. Η κυρία Μαρία μέσα από τον τρόπο της δείχνει τη νοοτροπία ολόκληρου του νησιού. Και οι δύο αυτοί άνθρωποι ήξεραν τι συνέβαινε. Και με τη στάση τους, έστω στο τέλος, βοήθησαν.
Όσο για την Αλίκη, για μένα δείχνει τη δύναμη της φιλίας. Μιας φιλίας που δεν έχει καθημερινή τριβή, που έχει όμως τη δύναμη να βοηθήσει. Και σκεφτείτε πόσο καταλυτική ήταν η βοήθειά της στην Ευγενία. Κι ας μην της την είχε ζητήσει ποτέ. Μια Αλίκη που έδειξε ξανά τον κόσμο στην Ευγενία.
Μπορεί η δύναμη της λογοτεχνίας από μόνη της να αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τα βιβλία και την ανάγνωση; Ποια είναι η άποψή σας;
Απ: Για μένα τα βιβλία είναι η ζωή. Μέσα από αυτά δείχνουμε πιο εύκολα τι νιώθουμε. Παραδεχόμαστε πιο εύκολα το ποιοι είμαστε. Με τον ίδιο τρόπο η λογοτεχνία μάς δείχνει ολόκληρη τη ζωή με τις εκφάνσεις της. Μας αφήνει σε τόπους μυστηριακούς να διαλέξουμε μόνοι μας το μονοπάτι που θα πάρουμε.
Αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να διαβάζει ο κόσμος περισσότερο, τότε δεν ξέρω τι είναι!
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
