Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενείται η συγγραφέας Ιουλία Λυμπεροπούλου, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Το μπάλωμα» από τις εκδόσεις Κοντύλι.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. «Το μπάλωμα» είναι ο τίτλος του έκτου σας βιβλίου. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ήρθε τυχαία ή ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα;
Ι.Λ. Ευχαριστώ επίσης πολύ για τη φιλοξενία στους πολύ αξιόλογους «Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών», που δίνουν βήμα στους δημιουργούς και τη δυνατότητα να ακουστεί η φωνή τους!
Η συγγραφή είναι ανάγκη, γράφω από όταν έμαθα την αλφαβήτα και κατάλαβα πως μπορώ να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου σαν μαγικό ραβδάκι, για να φτιάξω έναν μικρόκοσμο με λέξεις. Η συγγραφή και η ζωγραφική ήταν οι παράλληλες δημιουργικές μου δραστηριότητες στο σπίτι όταν ως μαθήτρια δεν ήμουν στο σχολείο, σε κάποια σχολή χορού, γυμναστικής ή σε φροντιστήριο γλωσσών. Οι παράλληλοι κόσμοι μου, θα έλεγα καλύτερα. Ανυπομονούσα να επιστρέψω σπίτι, για να πιάσω το νήμα από όπου το είχα αφήσει, νιώθοντας ελεύθερη εκεί να πλάσω τα δικά μου σύμπαντα, έξω από τους στεγανούς κανόνες του σχολείου, που συστημικά στριμώχνουν τη φαντασία σε κουτιά. Η αποφασιστική στροφή μου στη συγγραφή ως εντατική και καθημερινή δραστηριότητα, όμως, έγινε όταν ήμουν 23 ετών και είχα φτάσει σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο, βλέποντας ότι στο θέατρο, με το οποίο επίσης ασχολούμουν από μικρή, διαγραφόταν μία διαδρομή με ατελείωτες εγκρίσεις άλλων και ακροάσεις, ώστε να συμμετάσχεις σε κάτι και αν. Και εκεί μου έθεσα την ερώτηση: Τι είσαι; Η απάντηση, όπως και τα συνακόλουθα σχέδιο-στρατηγική-σκεπτικό, ήρθαν άμεσα: Είμαι δημιουργός! Ωραία, λοιπόν, τότε κάνε κάτι όπου στη δημιουργική διαδικασία τουλάχιστον θα είσαι ανεξάρτητη. Και έτσι πήρε κεφάλι η συγγραφή, που ως είδος τέχνης, μπαίνοντας και στο φάσμα των Γραμμάτων, είναι ένας πολύ ολοκληρωμένος, πολυεπίπεδος και απαιτητικός δημιουργικός τομέας.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γεννηθεί στο μυαλό σας η ιστορία του ροζ παντελονιού;
Ι.Λ. Από το Γυμνάσιο ακόμα κρατούσα σε τετράδια και σημειωματάρια τις ιδέες μου. Όταν έγραφα τη Μουντζούρα (δυστοπικό, πολυφωνικό, κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα, Ταξιδευτής, 2021), μεταξύ 2016 και 2017, σε ένα τέτοιο μπλοκάκι βρήκα ένα σχέδιο που είχα κάνει κάποια χρόνια νωρίτερα με ένα χαμογελαστό παντελόνι, και μου μετέδωσε μία σπιρτάδα και μία γλύκα ταυτόχρονα. Η ιδέα άρχισε να διαμορφώνεται σταδιακά στο μυαλό μου σε συνδυασμό και με καταστάσεις που βίωνα εκείνο το διάστημα, οι οποίες μεταμορφωμένες, όπως πάντα, ενσωματώθηκαν στο βιβλίο. Η διάρρηξη, για παράδειγμα, ήταν βίωμα. Είχα θυμώσει πολύ τότε, είναι ένα είδος βιασμού η καταπάτηση του προσωπικού χώρου, και σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να μιλήσω για αυτό, για να ξορκίσω την αρνητική ενέργεια και το αίσθημα παραβίασης του καταφυγίου μου, καθώς απειλήθηκε άμεσα το αίσθημα ασφάλειας. Η καταγγελία κατά αγνώστων και η λήψη δαχτυλικών αποτυπωμάτων με άφησαν ακάλυπτη. Αρχίζει μία άλλη εποχή μετά από τέτοιες εμπειρίες. Αναλογικά βγαίνει πιο κερδισμένος όποιος αδικεί, ακόμα και από άποψη χρόνου. Ο άλλος κερδίζει τον χρόνο τον οποίο νιώθεις πως έχεις χάσει στο μεταξύ εσύ. Και έτσι μπήκε στο παραμύθι, και ως αλληγορία.
Στην ουσία, το Μπάλωμα (μικρή εικονογραφημένη ιστορία, Εκδόσεις Κοντύλι, 2025) γράφτηκε παράλληλα με τη Μουντζούρα και υπήρξε η βαλβίδα αποφόρτισης από το βάρος της δυστοπίας. Έπειτα, αναφέρεται στην ανθεκτικότητα μέσα από τις διαρκείς μεταμορφώσεις της ζωής, που είναι θέμα πάντα επίκαιρο. Βρισκόμαστε συνεχώς σε μία μετάβαση από κάτι σε κάτι άλλο, αδιάκοπα ανοιγοκλείνουν κύκλοι ή προχωράμε σε μία ατελείωτη σπείρα, όπου αναμετριόμαστε με τον εαυτό μας και με τις δοκιμασίες της ζωής, σε μία πορεία αυτογνωσίας.
Θα έλεγα πως η πηγή της έμπνευσής μου είναι πάντα η ζωή και οι προκλήσεις τις οποίες προσφέρει στον ανοιχτό μπουφέ της, μέσα από βιώματα, εμπειρίες και μέσα από την παρατήρηση. Η συγγραφή και η τέχνη για μένα είναι τρόπος ύπαρξης και μηχανισμός άμυνας στον μεταβολισμό της ζωής.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Το μπάλωμα
Πολλά τα μηνύματα που στέλνετε στους αναγνώστες σας μέσω της ιστορίας σας. Ένα πολυεπίπεδο κείμενο που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Προωθεί την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη, την ευαισθητοποίηση για το περιβάλλον, την αποδοχή των αλλαγών που προκύπτουν στη ζωή μας. Ένα κείμενο που δημιουργεί έντονα και ποικίλα συναισθήματα. Τι είναι αυτό που σας προβληματίζει ως άνθρωπο σήμερα;
Ι.Λ. Ευχαριστώ πολύ για την παλέτα ιδεών και συναισθημάτων την οποία ανοίγετε σε σχέση με το Μπάλωμα. Πολλά με απασχολούν που στο τέλος συνδέονται μεταξύ τους, όμως. Η αποξένωση και η μοναξιά, που αφήνουν το άτομο απροστάτευτο εκτός ή και εντός μίας μη λειτουργικής κοινότητας, έρμαιο συστημάτων τα οποία κατασκευάζουν και συγκροτούν άτομα μεν, αλλά παραδόξως λειτουργούν απρόσωπα και κατά κανόνα ευθυνόφοβα. Η συσσώρευση πληροφορίας χωρίς να δίνεται έμφαση στα κατάλληλα εργαλεία για την επεξεργασία και την αποτελεσματική αξιοποίησή της. Απουσιάζει η έννοια της εργονομίας γενικότερα στην καθημερινότητα. Η προχειρότητα, η επιφανειακότητα, η δηθενιά και ο υπερκαταναλωτισμός. Με αφήνει αμήχανη το γεγονός ότι μετά από δύο Παγκοσμίους, ρίψη ατομικών βομβών, έναν εν ενεργεία Ψυχρό, έναν Τρίτο οικονομικό, ψηφιακό, οικολογικό και δεν έχει τελειωμό, τυπικά ακήρυχτο, αλλά επίσης εν εξελίξει, μετά από αιώνες και αιώνες ιστορίας, όπου ο άνθρωπος έχει δώσει ρέστα χαμηλών κραδασμών, οι αντιθέσεις είναι τεράστιες και δεν αποδίδεται αξία στην ανθρώπινη ζωή ούτε στη ζωή γενικότερα, εκτός και αν ευθυγραμμίζεται, εναρμονίζεται αυτή σε συγκεκριμένο πλαίσιο με ορισμένα συμφέροντα. Στεκόμαστε στις πολιτικές «ορθοδοξίες» και μας διαφεύγει μονίμως η ουσία. Αυτό αισθάνομαι έστω.
Μετά από χρόνια ενασχόλησης με την ιστορία, όμως, έχω πάψει, στην πραγματικότητα, να αναρωτιέμαι πώς ο άνθρωπος δεν μαθαίνει, πώς κάνει τα ίδια λάθη με παραλλαγές κ.λπ., σαν να πρόκειται για κάτι εξαιρετικό. Δεν είναι. Ισχύει. Οι άνθρωποι μαθαίνουν αν, εφόσον, όπως και όταν οι ίδιοι θέλουν και όχι γιατί τους το είπε κάποιος άλλος. Γιατί ο καθένας ξεκινάει από την αρχή, γεννιέται, ζει, πεθαίνει, περπατάει με τα δικά του παπούτσια, δανεικά ή μη, και φτιάχνει τη δική του πορεία, πετυχημένη ή όχι. Είναι ένα πολύ προσωπικό ταξίδι η ζωή, δεν καταλήγουμε κάπου με το να θεωρούμε δεδομένο πως, επειδή κάτι συνέβη, δεν θα ξανασυμβεί ή ότι όλοι το γνωρίζουν κ.λπ. Η ζωή είναι σαν σχολείο. Ξεκινάει πάντα από την αρχή. Αλλάζουν και τα ζητούμενα σε κάθε εποχή. Η κάθε γενιά αντιμετωπίζει τις δικές της προκλήσεις. Ό,τι θεωρείται «λυμένο» για εμάς, δεν ήταν για κάποιους άλλους νωρίτερα και εμείς περνάμε από δοκιμασίες για τις οποίες οι μελλοντικοί θα πάρουν σκυτάλη το λυσάρι, κάνοντας ελεύθερη κατάδυση σε κάτι άλλο ή σε μία άλλη πτυχή του ίδιου προβλήματος, και πάει λέγοντας. Και όλα αλλάζουν, πάλι, δεν παραμένουν στατικά και αμετάβλητα, διαρκώς ανακαλύπτουμε πράγματα.
Και το συμβατικό σχολείο, αν το σκεφτούμε κατά κυριολεξία, υπήρχε σε διάφορες μορφές από την αρχαιότητα, εξακολουθεί να υπάρχει και περνάμε από τα θρανία του. Δεν τη γλιτώνει κανείς γιατί κάποιοι άλλοι βρέθηκαν εκεί κάποτε. Στον καθέναν αντιστοιχεί το απολυτήριό του. Υπάρχει η προϊστορία του καθενός, επίσης, το οικογενειακό του δέντρο. Υπάρχει, ναι. Αυτό είναι το δεδομένο. Μετά, ωστόσο, ακολουθούν οι άπειρες αποχρώσεις, πόσοι το γνωρίζουν, πόσο πίσω φτάνουν, πόσο μπορεί να τους επηρεάζει συνειδητά ή ασυνείδητα κ.λπ. Γιατί ό,τι και να φέρει ο καθένας μέσα του γονιδιακά, επίκτητα ή ως ερέθισμα, δεν είναι ο μπαμπάς του, η μαμά του, ο παππούς του, η γιαγιά του κ.ο.κ. Έχει στοιχεία από πολλούς που γίνονται αμάλγαμα και όλοι είμαστε διαφορετικοί, με σημεία συνάντησης και διαφορών. Είναι ελεύθερη επιλογή το τι θα αξιοποιήσει, διαφοροποιήσει, αγνοήσει, αναθεωρήσει, αναζητήσει, αναπτύξει κ.λπ. ο καθένας. Το πού θα επενδύσει τον ζωικό του χρόνο, ό,τι επομένως έμπρακτα τον διαμορφώνει και τον κάνει τελικά διαφορετικό. Υπάρχει η ανθρώπινη συγγένεια ανάμεσά μας, σαφώς, αλλά κανείς δεν κάνει τον δρόμο του άλλου, ο καθένας φτιάχνει τον δικό του. Άλλο το να γνωρίζεις ή να έχεις κάτι ακουστά, επιπρόσθετα, και άλλο το να το βιώνεις και να εμβαθύνεις. Και σε πόσα πράγματα μπορεί κανείς πραγματικά να εμβαθύνει στη διάρκεια μίας ζωής;
Όπως υπάρχει και το συλλογικό ασυνείδητο όπου αποθηκεύονται τα πάντα, αλλά δεν είναι όλα ανά πάσα στιγμή συνειδητά προσβάσιμα, κατανοημένα και βιωμένα. Χρειάζεται σε κάθε φάση να βρίσκουμε το κατάλληλο κλειδί για την κάθε πόρτα. Αυτό είναι κομμάτι του προσωπικού αγώνα του καθενός, όσο είναι σημαντικό το να ζει τη ζωή του όντας συνειδητά παρών. Όσο και η ενσυναίσθηση είναι κάτι που χρειάζεται επεξεργασία και δουλειά συστηματική, για να καλλιεργείται. Διαφορετικά, θα δυσκολευόμαστε να χτίσουμε πραγματικές γέφυρες επικοινωνίας με τον εαυτό και με τον άλλον, κατανοώντας, ακούγοντας και νιώθοντας και τους δύο.
Θέλω να καταλήξω πως είναι χρήσιμο να ξεκινάμε από εμάς, χωρίς συγκρίσεις, εσωτερικά. Και να επεκτεινόμαστε όσο μας το επιτρέπει ο διασκελισμός μας. Και βήμα βήμα προχωράμε. Διαφορετικά, δημιουργούνται ανασφάλειες που οδηγούν σε αδιέξοδα αναποτελεσματικά. Μία μοίρα στην αλλαγή σκεπτικού αλλάζει σε βάθος χρόνου την τροχιά στον ορίζοντα. Ένα απλό παράδειγμα, αντί να επικεντρωνόμαστε στη Χ έλλειψη, κάνει όλη τη διαφορά στην αλλαγή οπτικής γωνίας το ερώτημα: Τι μπορώ να κάνω για αυτό;
Και έτσι κλείνει ο κύκλος, επανέρχομαι εκεί από όπου ξεκίνησα, από τη μοναξιά και την αποξένωση. Είναι σημαντικό το να μας ακούμε ενεργητικά. Έτσι θα ακούμε και τον άλλον, έτσι θα παρατηρούμε και τον κόσμο γύρω μας. Σε μία ιστορική στιγμή κατά την οποία επικρατούν το κυνήγι της άμεσης ικανοποίησης, η αγωνία της επίδειξης και η κεκτημένη ταχύτητα του να αποδεικνύουμε αδιάκοπα, έχει ατονίσει ο φυσικός ρυθμός, που είναι πιο ήσυχος, πολύ πιο αργός και πιο κοντά στις πραγματικές μας ανάγκες. Χρειάζονται σεβασμός και ισορροπία, για την επίτευξη μίας κάποιας αρμονίας. Καθόλου αυτονόητα και ζωτικής σημασίας.
Εκτός όμως από το κείμενο, έχετε κάνει και τις εικόνες του βιβλίου. Ποια είναι η σχέση σας με τη ζωγραφική;
Ι.Λ. Μεγάλωσα με τη ζωγραφική, με τη μυρωδιά του μελανιού και με τον ήχο του ριζόχαρτου, γιατί οι γονείς μου ήταν αρχιτέκτονες. Το σπίτι ήταν πάντα γεμάτο με αρχιτεκτονικά βιβλία, με βιβλία και εγκυκλοπαίδειες τέχνης. Η αρχιτεκτονική και η τέχνη υπήρχαν παντού. Μία μεγάλη μακέτα του πατέρα μου πιάνει έναν τοίχο. Είναι το σχέδιο ενός αεροδρομίου που προοριζόταν για το Catanzaro, το οποίο βγήκε εκτός διαγωνισμού γιατί υπερκάλυπτε τους όρους συμμετοχής. Η μητέρα μου, πάλι, είχε τελειώσει το καλλιτεχνικό λύκειο στη Νάπολη και ήθελε να γίνει γλύπτρια. Έχω δικά της αγάλματα στο σπίτι, όπως και έπιπλα τα οποία είχε σχεδιάσει η ίδια. Και η αρχιτεκτονική, φυσικά, συνδέεται με τη γλυπτική. Ο Παρθενώνας είναι ολόκληρος ένα γλυπτό, που αποτελείται από μέρη. Είχε πολύ καλό χέρι στη ζωγραφική και πάθος με τη φωτογραφία. Η αγάπη μου για τη φωτογραφία, που είναι ο πρόγονος του κινηματογράφου, οφείλεται καθαρά στη μητέρα μου.
Από το νηπιαγωγείο πηγαίναμε σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιταλία. Οι γονείς μου με έπαιρναν μαζί τους σε επιβλέψεις και στην έρευνα την οποία έκαναν για την αναστήλωση νεοκλασικών κ.λπ. Ενδεχομένως να διέθετα πάντα το στοιχείο της παρατηρητικότητας, αλλά ως δεξιότητα μου καλλιεργήθηκε από μικρή ηλικία in situ.
Έφτιαχνα τεράστια projects, με σχέδια σε πολύφυλλα ρολά από ριζόχαρτο, υπολογίζοντας τις διαστάσεις κτιρίων, λεπτομερειών κ.λπ., με οδηγό τα βιβλία₋εγχειρίδια, πολλά από τα οποία ήταν στα ιταλικά, από την εποχή των σπουδών των γονιών μου. Παραστάσεις, ακόμα, και έργα σε κεφάλαια, στα οποία έκανα τη σκηνοθεσία, τους διαλόγους, τις χορογραφίες και τα σκηνικά, με όψεις, προσόψεις και κατόψεις. Η μητέρα μου ήταν η πρώτη θεατής και ακροατής. Ιδίως τα καλοκαίρια ήταν ένα είδος διασκέδασης για εμάς. Καθόμασταν στη βεράντα και της «έπαιζα» τη συνέχεια, την οποία είχα γράψει και στήσει την ίδια ημέρα.
Η αρχιτεκτονική, εντέλει, ως τρόπος σκέψης (forma mentis) και παρατήρησης του χώρου, ενσωματώθηκε στη συγγραφή όσο και στο θέατρο. Στα βιβλία μου, δημιουργώ κόσμους όπου ο περιβάλλων χώρος, κτιριακά ή ως οικιστικός ιστός, έχει συχνά κάποιον ξεχωριστό ρόλο στην αφήγηση. Όλα αυτά εμπλουτίστηκαν και από τις σπουδές μου στην ιστορία, που συμπεριλάμβαναν μαθήματα αρχαιολογίας και λαογραφίας. Τα μαθήματα επιλογής φρόντιζα να συσχετίζονται τόσο με την αρχιτεκτονική όσο και με τη λογοτεχνία.
Ζωγράφιζα πάντα, λοιπόν, λάμβανα επίσης μέρος σε διαγωνισμούς και εικονογραφούσα ό,τι έγραφα. Πλέον οι εικονογραφήσεις και τα σχέδιά μου δημοσιεύονται και σε διεθνή περιοδικά, ενώ τόσο στο filmmaking όσο και στο Phototoproject FireFly πειραματίζομαι στον συνδυασμό κειμένου, εικόνας −φωτογραφία και εικονογράφηση−, και art performance, με αφήγηση και μουσική, αναδημιουργώντας πάνω σε ήδη δημοσιευμένα έργα ή γράφοντας ποιήματα που γίνονται visual poetry και video poetry.
Έχετε ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα λογοτεχνική είδη. Ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, μικρή φόρμα για παιδιά. Συναντήσατε δυσκολίες μέχρι τα κείμενά σας να βρουν εκδοτική στέγη;
Ι.Λ. Το Μπάλωμα είναι το δεύτερο προσωπικό μου βιβλίο που εκδίδεται. Είναι μία ιστορία για όλες τις ηλικίες, κατά την άποψή μου, καθώς απευθύνεται στο παιδί μέσα μας. Το πρώτο ήταν η Μουντζούρα. Στο ενδιάμεσο εκδόθηκαν άλλα τέσσερα συλλογικά, με διηγήματα που κέρδισαν και διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς.
Αυτή είναι η έως ώρας εκδοτική πορεία μου, πέραν των περιοδικών με τα οποία ασχολήθηκα για χρόνια, ξεκινώντας από το 2011, όσων δοκιμιακών κειμένων μου, ποιημάτων, διηγημάτων κ.ά. εκδίδονται σε έντυπα, της ποίησής μου στα αγγλικά που δημοσιεύεται σε διεθνή περιοδικά, ιστοτόπους κ.λπ.
Η συγγραφική μου πορεία δεν έχει σχέση, ωστόσο, από άποψη ρυθμού, με την εκδοτική, που είναι πολύ αργή, για διάφορους λόγους. Τα τελευταία 24 περίπου χρόνια έγραφα πάνω από ένα βιβλίο τον χρόνο, ανάμεσα στα οποία μυθιστορήματα, νουβέλες, συλλογές διηγημάτων, ποιημάτων, θεατρικά, σενάρια κ.λπ. Έχω πράγματι ασχοληθεί με πολλά είδη γραφής, και με το δοκίμιο πολύ, αλλά επικεντρώθηκα στην πρόζα κάθε φόρμας και στην ποίηση, στα ελληνικά και στα αγγλικά.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω στείλει ό,τι έχω γράψει, ούτε έστειλα αδιακρίτως σε άπειρους εκδοτικούς ένα βιβλίο μου προκειμένου να εκδοθεί. Έκανα πάντα έρευνα νωρίτερα, να δω πού ταιριάζει τι, και έστελνα πολύ επιλεκτικά σε Οίκους με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ. Τη Μουντζούρα, για παράδειγμα, την έστειλα σε 7 εκδοτικούς, αν θυμάμαι καλά. Πήρα άμεσα απάντηση από τους 4 και συνεργάστηκα με τον έναν. Μας καθυστέρησε και ο Covid 19, που πήγε τα πράγματα πίσω, αλλά μπήκαμε σε σειρά.
Για μένα το ζητούμενο ήταν να βρω έναν συνεργάτη που να καταλαβαίνει το όραμά μου και να μπορεί να το υποστηρίξει. Είναι σημαντικό να σου καλύπτει ο Εκδοτικός τα νώτα στη διανομή, την προώθηση και σε ό,τι χρειάζεται για να φτάσει το βιβλίο στους αναγνώστες. Περίμενα με υπομονή να κάνω την αρχή εκδοτικά και να συνεχίσω, με τον σωστό συνεργάτη, γιατί δεν ήθελα να κάνω απλώς μία αυτοέκδοση που θα με παγίδευε σε έναν φαύλο κύκλο εξόδων, αδιεξόδων και απογοητεύσεων. Η συγγραφή δεν είναι χόμπι για μένα, είναι μία πολύ σοβαρή και απαιτητική εργασία. Μου πήρε χρόνια να βρω αυτόν τον συνεργάτη, ναι. Και χαίρομαι που προχωράω με αργά και σταθερά βήματα στο μοίρασμα των καρπών του κόπου μου, καθώς όλα ενεργοποιούνται και παίρνουν νόημα και πνοή στη συν-δημιουργική συνάντηση με τον αναγνώστη. Εύχομαι τα βιβλία και οι κόσμοι μου να βρίσκουν τους συγκοινωνούς συναισθημάτων, ιδεών, εμπειριών και τους αναγνώστες τους!
Έχουν προγραμματιστεί παρουσιάσεις του βιβλίου σας το επόμενο χρονικό διάστημα; Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Ι.Λ. Έρχονται, για αρχή, η πρώτη παρουσίαση για το Μπάλωμα, στην Αθήνα, με τις Εκδόσεις Κοντύλι, και κάποιες παρουσιάσεις σε δημοτικά σχολεία, όπου θα διερευνηθεί το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί το βιβλίο στο μάθημα εικαστικών, με τα παιδιά.
Ως προς τα επόμενα εκδοτικά βήματα, θα ακολουθήσει σειρά διπλών βιβλίων με τις Εκδόσεις Κοντύλι, με πρώτο τις Ερωτικές δυστοπίες, όπου πάλι συμπεριλαμβάνονται σχέδιά μου, εξώφυλλο κ.λπ. Πρόκειται για θεματικές συλλογές με συνδυασμό διηγημάτων και ποιημάτων, με ψυχοκοινωνικές και ψυχαναλυτικές προεκτάσεις.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι με τους αναγνώστες μας;
Ι.Λ. Να ανταμώνουμε, με το καλό, νοερά σε ταξίδια αναγνωστικά και τους αποχαιρετώ προσωρινά με λίγες σκέψεις σαν φυλαχτά, να πιστεύουν στα όνειρά τους και να χαίρονται την κάθε μέρα, με αγάπη, καλοσύνη και ομορφιά.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη φιλοξενία, κυρία Παπαθανασίου! Καλή επιτυχία εύχομαι σε όσα κάνετε!
Επίσημο Site:
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
