Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενείται ένας υπέροχος άνθρωπος, η συγγραφέας και εκδότρια Μαρίνα Πλούμπη, με αφορμή την κυκλοφορία δυο νέων βιβλίων από τον εκδοτικό της, Sweet Serendipities.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα, Μαρίνα. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή μας τη συνομιλία.
Πρόσφατα από τον εκδοτικό κυκλοφόρησαν δυο υπέροχα βιβλία. Πριν αναφερθούμε σε αυτά, θα ήθελα να μιλήσουμε για τον εκδοτικό «Sweet Serendipities.» Δημιουργήθηκε το 2021 και μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί έξι βιβλία που έχουν πραγματικά λόγο ύπαρξης. Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντά ένας μικρός εκδοτικός στη χώρα μας; Υπήρξαν στιγμές που σε «λύγισαν»;
M.Πλ. Καλησπέρα, Αγγελίνα, και σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Χαίρομαι τόσο πολύ που βρίσκομαι σε ένα μέρος που η αγάπη για το βιβλίο ξεχειλίζει. Κατ’ αρχάς σε ευχαριστώ για την αναφορά ότι τα παιδικά μας βιβλία έχουν λόγο ύπαρξης. Η αλήθεια είναι πως αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε ο Sweet Serendipities. Η ανάγκη –και αν θες εδώ ήταν και η δική μου προσωπική ανάγκη- του να υπάρξει ένα παιδικό βιβλίο για τον ομαλό καθοδηγούμενο αποθηλασμό του νηπίου. Δεν είναι άλλο από το μοναδικό μέχρι στιγμής στην Ελλάδα με τίτλο “Η τελευταία γουλίτσα” υπό την αιγίδα πια του Συλλόγου Επιστημόνων Μαιών Μαιευτών Κρήτης.
Κατά τη δημιουργία του εκδοτικού οίκου, ως υπάλληλος αν θες, ήμουν μόνο εγώ. Συντόνιζα τα πάντα από το πιο μικρό, π.χ. αγορά γραφικής ύλης, μέχρι τον συντονισμό της δημιουργίας ενός βιβλίου, την παραγωγή αλλά και το marketing plan. Μέσα σε όλα αυτά, για να μπορέσω να κατανοήσω πράγματα –άγνωστα μέχρι τότε για εμένα-, παρακολούθησα πολύωρα και πολλές φορές πολύμηνα σεμινάρια επιχειρηματικότητας. Ως αποτέλεσμα δεν είχα χρόνο -δεν θα μιλήσω για προσωπικό χρόνο, γιατί είναι εγωιστικό και προσβλητικό για τους ανθρώπους μου-, χρόνο για την οικογένειά μου, για το οποίο υπήρξε τίμημα. Με δεδομένο λοιπόν αυτό και την ψυχολογική πίεση που ένιωθα περπατώντας σε εντελώς άγνωστα για εμένα μονοπάτια, υπήρξαν πολλά βράδια που «λύγισα» και έχω κλάψει με λυγμούς στην αγκαλιά του συζύγου μου.
Η μεγαλύτερη δυσκολία… Δεν θα το ονόμαζα δυσκολία, αλλά πρόκληση. Η μεγαλύτερη για εμένα πρόκληση είναι να καταφέρω να δουν το σοβαρό έργο μου/μας.
Η εκδοτική παραγωγή στην Ελλάδα είναι τεράστια σε σχέση με το αναγνωστικό κοινό. Φαντάζομαι ότι θα λαμβάνεις, καθημερινά, κείμενα προς έκδοση από νέους συγγραφείς. Ποια είναι τα δικά σου κριτήρια επιλογής;
Μ. Πλ. Είναι τεράστιος ο όγκος εισερχόμενων κειμένων προς έκδοση, είναι η αλήθεια. Αν σε εμάς είναι τεράστιος, δεν μπορώ να φανταστώ πόσα email κάθε ημέρα λαμβάνουν οι μεγάλοι εκδότες.
Καθώς είμαστε μικρός και boutique εκδοτικός, τα κριτήρια επιλογής στον Sweet Serendipities είναι δύο:
- Η πρωτοτυπία του θέματος.
- Το κατά πόσο αρέσει στα παιδιά η ιστορία. (Οι πρώτοι μας beta readers είναι τα ίδια τα παιδιά.)
Επίτρεψέ μου να σημειώσω πως μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να στέλνω email απόρριψης κειμένου – ναι, μέχρι στιγμής απαντώ προσωπικά. Ας μην ξεχνάμε την πρώτη μου ιδιότητα, αυτή του συγγραφέα. Συναισθάνομαι τον συγγραφέα τη στιγμή που διαβάζει το email απόρριψης. Έχω και εγώ με τη σειρά μου λάβει αμέτρητες αρνητικές απαντήσεις. Για να ακριβολογούμε, όλες οι απαντήσεις που έχω λάβει είναι αρνητικές.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο που έγραψε και εικονογράφησε η Nancy Vo με τίτλο «Βυζάκια» και μετέφρασε η Πελιώ Παπαδιά. Ένα βιβλίο γνώσεων με χιούμορ και με αρκετές διακρίσεις. Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο. Πώς το επέλεξες; Θα ακολουθήσουν κι άλλες εκδόσεις βιβλίων από ξένους συγγραφείς;
Υπήρχε μια περίοδος που έκανα μεγάλη έρευνα στο διαδίκτυο για θέματα που αφορούν τον θηλασμό, τον αποθηλασμό κ.λπ. Κάποια στιγμή η αναζήτηση έφερε μπροστά μου το βιβλίο Boobies της Nancy Vo από Groundwood Books. Oι πρώτες μου λέξεις ήταν «Τι είναι αυτό;», η επόμενη κίνηση ήταν να το αγοράσω. Μόλις το κράτησα στα χέρια μου και το ξεφύλλισα, είπα αυτολεξεί «Εγώ αυτό θα το φέρω στην Ελλάδα». Είναι ένα συγκλονιστικά έξυπνο βιβλίο. Με απίθανα λογοπαίγνια, τα οποία απέδωσε εξαιρετικά στη γλώσσα μας η Πελιώ Παπαδιά, εισάγει τα παιδιά στον κόσμο των θηλαστικών με αναφορές ακόμα και στην αρχαία τέχνη.
Ναι, θα ακολουθήσουν και άλλα μοναδικά στο είδος τους βιβλία από ξένους συγγραφείς.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Βυζάκια
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Θες να παίξουμε;
Το δεύτερο καινούριο βιβλίο των εκδόσεων «Sweet Serendipities» έχει τίτλο «Θες να παίξουμε;» και προωθεί τη συμπερίληψη και την αποδοχή. Ένα βιβλίο που προέκυψε από τις επισκέψεις με τον γιο σου το μακρινό 2017 σε πάρκα της Αμερικής, εκεί όπου και τα παιδιά με αναπηρίες μπορούσαν να απολαύσουν το παιχνίδι τους χωρίς περιορισμούς. Ένα βιβλίο με ελάχιστο κείμενο, που βασίζεται στην εικονογράφηση. Οι εικόνες της Κωνσταντίνας Αρχοντάκη είναι εξαιρετικές. Αλλά καλύτερα να μιλήσεις εσύ για το βιβλίο και τη συνεργασία σου με την υπέροχη Κωνσταντίνα Αρχοντάκη.
Μ. Πλ. Κάθε φορά που αναφέρομαι στο “Θες να παίξουμε;” συγκινούμαι. Έχω κόμπο στον λαιμό και σφίξιμο στο στομάχι. Θες για όλα εκείνα τα όμορφα που έζησα; Θες από τις υπέροχες στιγμές που μοιράστηκα με την αναμφισβήτητα ταλαντούχα Κωνσταντίνα κατά τη δημιουργία του βιβλίου; Θες για το όραμά μου να έχουμε στην Ελλάδα επιτέλους καθ’ όλα συμπεριληπτική συμπεριφορά/πόλη/κοινωνία/ζωή;
Το θέμα του είναι η συμπερίληψη και τόπος δράσης είναι μια συμπεριληπτική και προσβάσιμη παιδική χαρά, όπου όλα τα παιδιά συνυπάρχουν και παίζουν μαζί αβίαστα και αρμονικά. Σκοπός του είναι να δείξει ότι όλα τα παιδιά, με αναπηρία ή χωρίς, έχουν το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στο παιχνίδι και στην πρόσβαση στον δημόσιο χώρο.
Το βιβλίο «γεννήθηκε» στο μυαλό μου στα πάρκα της Αμερικής –στα πάρκα του Maryland και της Virginia συγκεκριμένα- το 2017. Ο γιος μου τότε ήταν δυόμισι χρονών και όταν επισκεπτόμασταν είτε την «τυπική» παιδική χαρά της γειτονιάς –που πρέπει να σημειώσουμε ότι ήταν εν μέρει και συμπεριληπτική, είχε δηλαδή πρόσβαση και κούνιες για όλα τα παιδιά- είτε τις καθ’ όλα συμπεριληπτικές παιδικές χαρές, η μόνη ερώτηση που έκανε ήταν Θες να παίξουμε; Wanna play?
Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το παιχνίδι. Δεν τον απασχολούσε η εμφάνιση ή οι διαφορές τους. Όχι μόνο τον γιο μου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Τις φορές που γινόταν αντιληπτή κάποια ιδιαιτερότητα ενός παιδιού, η ερώτηση ήταν άμεση και απλή: Γιατί το έχεις αυτό; ή Τι είναι αυτό; Και τότε, ερχόταν η επίσης απλή απάντηση-εξήγηση και το επόμενο βήμα ήταν αυτονόητο και δεδομένο: το παιχνίδι συνεχιζόταν!
Το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στο παιχνίδι ήταν δεδομένο. Τα παιδιά αποτελούσαν όλα μέρος του κοινωνικού συνόλου με αποτέλεσμα… το φυσικό. Το να μην υπάρχει δηλαδή κάτι που θα πρέπει να «σημειώσω» ή να μου κάνει εντύπωση.
Για μένα αυτό ήταν αποκαλυπτικό.
Η επιλογή της Κωνσταντίνας ως εικονογράφου του βιβλίου έγινε, για μια ακόμα φορά, από τα ίδια τα παιδιά αφού είδαν δείγμα εικόνας. Ο βαθμός δυσκολίας του να μεταφέρω στην Κωνσταντίνα την εικόνα μα κυρίως το συναίσθημα, όταν το βιβλίο έχει μόνο τη φράση σε παραλλαγές «Θες να παίξουμε;», ήταν μεγάλος. Της έδειξα ό,τι προσωπική φωτογραφία είχα από εκείνες τις παιδικές χαρές, της μίλησα ώρες για αυτές τις εμπειρίες και η ίδια έκανε προσωπική έρευνα για να αποτυπώσει τα πάντα σωστά! Ό,τι παιχνίδι βλέπετε μέσα στο βιβλίο, υπάρχει. Ό,τι εικόνα βλέπετε μέσα στο βιβλίο, υπάρχει. Την έχω ζήσει. Κρύβονται άπειρες ώρες μελέτης πίσω από αυτό το βιβλίο. Για την ακρίβεια, δυόμισι χρόνια! Επιπροσθέτως μας πήρε περίπου έξι μήνες να ελεγχθεί το βιβλίο και από όλη την επιστημονική ομάδα (Ειδικοί παιδαγωγοί, Κοινωνικός Λειτουργός, Ψυχολόγοι, Παιδοψυχολόγοι, Παιδαγωγοί).
Θα ήθελα να σημειώσω ότι μέρος των εσόδων του βιβλίου πηγαίνει στην ΕΛΕΠΑΠ.
Μετά την ανάγνωση του βιβλίου σου, έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες για την ύπαρξη αντίστοιχων πάρκων ψυχαγωγίας για παιδιά με αναπηρίες στην Ελλάδα και βρήκα ότι υπάρχουν τρία τέσσερα σε περιοχές της Αττικής. Σίγουρα είναι μια καλή είδηση. Έχουμε όμως ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Κυρίως όμως υπάρχει έλλειψη παιδείας σε θέματα συμπερίληψης, ενσυναίσθησης, σεβασμού, αποδοχής. Παρκάρουμε μπροστά από ράμπες, πάνω σε πεζοδρόμια, και οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης δεν μπορούν να βρουν τις ειδικές πλάκες για να περπατήσουν κ.ά. Έχει χαθεί πια ο ανθρωπισμός; Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;
Μ. Πλ. Πίσω από τη συμπεριληπτική ερώτηση των παιδιών «θες να παίξουμε;» στα πάρκα της Αμερικής υπάρχουν δύο βασικές συνθήκες: συμπεριληπτική κοινωνία και όχι μπόλιασμα από τους ενήλικους.
Στην Ελλάδα λείπουν και οι δυο αυτές συνθήκες.
Πέρα από τη βασική συνθήκη μιας συμπεριληπτικής κοινωνίας, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως τα παιδιά βλέπουν και αντιλαμβάνονται διαφορετικά από εμάς τους ενήλικες την ίδια εικόνα. Τις περισσότερες φορές δεν βλέπουν καν αυτό που εμείς οι ενήλικες πιστεύουμε ή βλέπουμε. Ας σταματήσουμε να τα μπολιάζουμε με τις δικές μας σκέψεις/προκαταλήψεις/στερεότυπα.
Φυσικά και είμαι αισιόδοξη. Το να μην είμαι αισιόδοξη, για εμένα, σημαίνει πως παραιτούμαι. Και εγώ δεν παραιτούμαι. Το δικό μου λιθαράκι θα το βάλω. Έχω χρέος.
Υπάρχουν σκέψεις για παρουσιάσεις του βιβλίου σου και εκτός Κρήτης το επόμενο χρονικό διάστημα; Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;
Μ.Πλ. Ξεκίνησαν ήδη οι παρουσιάσεις στα σχολεία και το επόμενο διάστημα θα βρίσκομαι στην Αθήνα αλλά και στην Κύπρο. Φέτος έχω στόχο να επισκεφτώ και πόλεις στη Βόρεια Ελλάδα.
Παράλληλα, μελετώ δύο έργα τα οποία αγαπώ. Θα μου πεις δυο ταυτόχρονα, βρε Μαρίνα; Γίνεται, θα σου απαντήσω, υπό προϋποθέσεις, και όταν με το καλό βγουν θα καταλάβεις τι εννοώ. Το ένα –άντε να το πω- είναι σε συνεργασία με άλλον συγγραφέα. Δεν λέω τίποτε άλλο (γέλια).
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας;
Μ.Πλ. Σε ευχαριστώ που μου δίνεις το βήμα αυτό. Θα ήθελα να εκφράσω δύο σκέψεις μου.
Δεν υπάρχει κακό βιβλίο. Ας διαβάσουμε ό,τι μας κάνει κέφι!
Ας αφήσουμε τα παιδιά να διαλέξουν ΜΟΝΑ τους το βιβλίο που επιθυμούν. Είμαι βέβαιη πως θα υπάρξουν φορές που θα εκπλαγούμε με την επιλογή τους.
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Μ.Πλ. Εγώ σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την τόσο ευχάριστη και ουσιαστική συζήτηση.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
