Ελισάβετ και Μαρίνα. Αυτές είναι οι δύο γυναίκες τις “Ανομολόγητες αλήθειες” των οποίων μας παρουσιάζει η συγγραφέας σε αυτό το εξαιρετικό, αψεγάδιαστο κοινωνικό μυθιστόρημα. Δεν έχουν την ίδια ηλικία, δεν έχουν κοινά στοιχεία που να τις ενώνουν πέρα από το ότι βρέθηκαν η μια στον δρόμο της άλλης την κατάλληλη στιγμή.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Η Ελισάβετ γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα μικρό χωριό. Κατά τα παιδικά της χρόνια κυριαρχούσαν η φτώχεια, η πείνα και ο ρατσισμός από τους συγχωριανούς της, μέχρι που μετακόμισε σε μεγαλύτερη πόλη και σιγά σιγά κατάφερε και έφτιαξε μια όμορφη ζωή. Αγαπημένη ηρωίδα, καλείται πολλές φορές να έρθει αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις, όμως συνεχίζει να ζει (τι άλλο θα μπορούσε να κάνει) αντλώντας δύναμη από την αγάπη των ανθρώπων που την περιβάλλουν. Μέσα από την ιστορία της μας δίνεται μια θαυμάσια περιγραφή της κοινωνίας και των ηθών που επικρατούσαν τόσο στα χωριά όσο και σε μεγάλες πόλεις στα χρόνια που περιγράφονται. Εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη για εμένα ήταν και η εξιστόρηση των ετών που προηγούνταν της γέννησής της, βρήκα τα κεφάλαια συγκλονιστικά.
«Η αισιοδοξία είναι ο μόνος δρόμος αυτή τη στιγμή, γλυκιά μου. Αισιοδοξία και αποφασιστικότητα, αυτές μόνο μπορούν να σε οδηγήσουν μπροστά. Η απαισιοδοξία και η μεμψιμοιρία θα σε οδηγήσουν πάλι πίσω σ’ εκείνα τα σκοτεινά μονοπάτια από τα οποία πασχίζεις να βγεις».
Η Μαρίνα είναι μια σύγχρονη κοπέλα. Μεγαλώνει σε μια οικογένεια με άλλα τρία αδέρφια και τα μηνύματα που περνά η συγγραφέας είναι πολλά, και αφορούν κατά κύριο λόγο τις ανθρώπινες σχέσεις (συγγενικές και μη), ξεκινώντας από τα χρόνια περίπου της Χούντας και φτάνοντας μέχρι σήμερα. Είναι πολύ έντονο συναισθηματικά και το κομμάτι της ιστορίας της Μαρίνας, πολύ στενάχωρο αλλά ταυτόχρονα διδακτικό.
Το βιβλίο είναι ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα τόσο των πρωταγωνιστριών όσο και όλων των υπόλοιπων προσώπων που παίζουν μεγάλο ή μικρό ρόλο στην ιστορία τους. Επίσης, είναι καλογραμμένο, δεμένο σωστά, χωρίς κενά και επαναλήψεις, και η ιστορία προχωρά τόσο γρήγορα, που προσωπικά δεν ήθελα να το αφήσω στην άκρη για να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο.
«Ανώφελο να κλαίμε για λάθη παλιά», είπε σαν να μονολογούσε η Μορφούλα, «όσο και αν μετανιώνουμε, εκείνα μας ακολουθούν. Μακάρι να τα έσβηνε ένα κλάμα. Ρίξε τα λάθη σου στο ποτάμι και πορέψου στη ζωή όπως μπορείς, κόρη μου».
Ξέρεις, είχα ενδοιασμούς για αυτό το βιβλίο. Έχω διαβάσει τα δύο ιστορικά που έχει γράψει η συγγραφέας και ήταν πολύ, πάρα πολύ καλά (Οι εποχές της καταχνιάς και Οι δρόμοι της βροχής για όποιον θέλει να διαβάσει άποψη για αυτά). Όμως δεν ήξερα αν θα μου άρεσε να τη δω σε κάτι άλλο, αν θα ανταποκρινόταν στις προσδοκίες που είχα από αυτήν σε ένα βιβλίο που δεν θα περιέχει ιστορικά γεγονότα. Φαντάσου, το είχα και καθόταν αδιάβαστο πόσο καιρό, κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της, το διάβασα και εκείνο και μετά αποφάσισα να το ξεκινήσω. Και τελικά, αποδείχτηκε ότι η ανάγνωσή του ήταν μια από τις καλύτερες κινήσεις που έκανα μέσα στη χρονιά, είναι ένα από τα καλύτερα κοινωνικά βιβλία που έχω διαβάσει. Υπάρχει εξαιρετική ροή στην ιστορία, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις εναλλάσσονται γρήγορα, οι ιστορίες των γυναικών περιγράφονται ταυτόχρονα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει σύγχυση ανάμεσά τους. Αρκετές φορές ένιωσα έναν κόμπο στον λαιμό και άλλες τόσες ένιωσα τη διάθεση να δείρω μερικούς πρωταγωνιστές για τις ενέργειές τους, θύμωσα με κάποιους και αγάπησα κάποιους άλλους. Γενικά, οι περιγραφές των χαρακτήρων είναι τόσο πλήρεις, που πια νομίζω ότι ήταν όλοι τους υπαρκτά πρόσωπα, τόσο ζωντανοί μου φαίνονται.
Μακάρι να μπορούσα να σας πείσω να το διαβάσετε, σίγουρα το συγκεκριμένο βιβλίο έχει αδικηθεί και δεν έχει τη θέση που του αξίζει, πιστεύω ειλικρινά ότι αν του δώσετε μια ευκαιρία θα εκπλαγείτε που δεν το γνωρίζατε μέχρι τώρα.
Περίληψη: Η Ελισάβετ και η Μαρίνα∙ δυο γυναίκες, δυο φίλες, ξεδιπλώνουν τις μνήμες τους. Εξομολογήσεις οδυνηρές, εμπειρίες τραγικές, λάθη και ανομολόγητες αλήθειες ξυπνούν βιώματα εφιαλτικά, βαθιά θαμμένα στην ψυχή τους. Η πικρή παιδική ηλικία, οι εφηβικές πληγές, οι τραγικές απώλειες της ενήλικης ζωής ξαφνιάζουν και προβληματίζουν. Οι ομοιότητες πολλές∙ η αντιμετώπιση αλλάζει.
Ποιο είναι, άραγε, αυτό που κάνει τη μεγαλύτερη γυναίκα δυνατή και ορθολογίστρια; Η θέληση να παλέψει για να ξεφύγει από τη μοίρα της ή οι συγκυρίες; Είναι η ανάγκη για επιβίωση που σφυρηλατεί τον δυνατό της χαρακτήρα ή η άρνηση να υποταχθεί στον βιασμό της αξιοπρέπειάς της;
Με αγάπη και σύνεση η Ελισάβετ βοηθά τη νεότερη Μαρίνα να αποδεχθεί το παρελθόν της, να το αφήσει πίσω, να μην της δηλητηριάζει πια το παρόν και το μέλλον. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μαθαίνει και η ίδια. Αλλάζει την οπτική της, κάνει τα βήματα που την οδηγούν στην ολοκλήρωση. Μπορούν η φιλία και η αγάπη να γκρεμίσουν τείχη και αδιέξοδα, να οδηγήσουν από το σκοτάδι στο φως, από τον εφιάλτη στο όνειρο;
Ένα ταξίδι ειλικρίνειας που βγάζει στην επιφάνεια πικρίες, ενοχές και ανομολόγητες αλήθειες. Κι όμως, όλα συντρίβονται κάτω από το φως της αποδοχής και της συγχώρεσης.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Ανομολόγητες αλήθειες
Συγγραφέας: Ελευθερία Χατζοπούλου
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Σελίδες: 392
ISBN: 978-618-01-2703-4
Ημερομηνία έκδοσης: 8/11/2018
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
