Η Ανατολή του Θερισμού – Suzanne Collins

Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ξανά εκείνη τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αντοχή και την παραίτηση. «Η Ανατολή του Θερισμού» ήρθε να μου θυμίσει πως, ακόμα κι όταν όλα δείχνουν χαμένα, κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει πάντα ένα μικρό, επίμονο κομμάτι που αρνείται να σβήσει.

Προσωπική άποψη: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη

Το νέο βιβλίο της Suzanne Collins, σε μετάφραση της Πηνελόπης Τριαδά από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, φωτίζει ακριβώς αυτή τη στιγμή στη ζωή του Χέιμιτς Αμπερνάθι: την κρίσιμη καμπή όπου το αγόρι που αγαπήσαμε ως κυνικό μέντορα γίνεται κάτι πολύ περισσότερο.

Όταν η ζωή σου γίνεται παιχνίδι, κάθε κίνηση είναι ζήτημα επιβίωσης.

Η «Ανατολή του Θερισμού» μας μεταφέρει κατευθείαν στην εποχή του 50ού Επετειακού Θερισμού, εκεί όπου ο Χέιμιτς επιλέγεται για να συμμετάσχει στους πιο βάναυσους Αγώνες Πείνας μέχρι τότε. Αφήνει πίσω του φίλους, την οικογένεια και τον έρωτα της ζωής του, για να βρεθεί σε μια αρένα όπου οι κανόνες είναι φτιαγμένοι για να τον συνθλίψουν. Όσο διάβαζα, ένιωθα το στομάχι μου να σφίγγεται σε κάθε ανατροπή, καθώς δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι, μα μια παγίδα χωρίς διέξοδο.

Ακόμα και μέσα στην παγίδα, υπάρχει πάντα ο πόθος για απόδραση.

Βουτιά στον κόσμο της Πάνεμ. Μια ιστορία γεμάτη ένταση, πολιτικές ίντριγκες και έντονους χαρακτήρες σε αγώνα εντός κι εκτός αρένας. Αυτό που κάνει το «Η Ανατολή του Θερισμού» τόσο ξεχωριστό ανάγνωσμα για μένα είναι η εμβάθυνση στον χαρακτήρα του Χέιμιτς. Μέχρι τώρα τον γνωρίζαμε ως τον κυνικό επιζώντα των Αγώνων, αλλά εδώ βλέπουμε τον έφηβο που τολμά να αγαπά και να ελπίζει, πριν τον καταπιεί η φρίκη του Κάπιτολ. Η σχέση του με τη Λενόρ είναι η φλόγα που τον κρατά ζωντανό, μια υπενθύμιση ότι δεν έχει χάσει ακόμη όλα όσα αξίζουν.

“Χρόνια πολλά, Χέιμιτς!”
Το θετικό όταν έχεις γεννηθεί την ημέρα του θερισμού είναι ότι μπορείς να κοιμηθείς έως αργά στα γενέθλιά σου. Πέρα από αυτό όλα τα άλλα είναι χάλια. Μια μέρα απαλλαγής από το σχολείο δεν μπορεί να αντισταθμίσει τον τρόμο της κλήρωσης των ονομάτων. Ακόμα κι αν επιβιώσεις από αυτό, κανείς δεν έχει όρεξη να φάει τούρτα αφού έχει δει δυο παιδιά να μεταφέρονται στην Κάπιτολ για σφαγή. Γυρίζω πλευρό και τραβάω το σεντόνι πάνω από το κεφάλι μου.

Μερικές φορές, το μόνο που σε κρατά είναι η ανάμνηση εκείνων που αγαπάς.

Στις σελίδες του «Η Ανατολή του Θερισμού», οι ιστορίες του παρελθόντος δένουν με το γνωστό μας μέλλον. Οι αναφορές στη Λούσι, με το πορτοκαλί χρώμα που γίνεται σύμβολο, τα τραγούδια και οι ήχοι από το παρελθόν χτίζουν ένα σύμπαν που αποκαλύπτει τις ρίζες της επανάστασης. Ένιωθα σαν να συναρμολογώ ένα παζλ που με έκανε να κοιτάξω αλλιώς όσα νόμιζα ότι ήξερα.

Οι πιο δυνατές επαναστάσεις γεννιούνται σιωπηλά, στις σκιές.

Αν και το «Η Ανατολή του Θερισμού» είχε κάποιες στιγμές όπου η πλοκή επιτάχυνε περισσότερο απ’ όσο ήθελα, ποτέ δεν έχασε τη συναισθηματική του δύναμη. Ίσα ίσα, το γρήγορο φινάλε άφησε πίσω του ένα μετέωρο συναίσθημα, μια γεύση πικρίας αλλά και θαυμασμού για τη δύναμη της θέλησης και της ψυχής. Νιώθεις ότι ο αγώνας του Χέιμιτς δεν τελειώνει ποτέ κι αυτό το κάνει ακόμα πιο ρεαλιστικό.

Περίληψη: Όταν σε έχουν παγιδεύσει έτσι ώστε να χάσεις όλα όσα αγαπάς, τι σου έχει απομείνει για να παλέψεις;

Καθώς η μέρα των ετήσιων Αγώνων Πείνας ξημερώνει, ο φόβος κυριεύει τους κατοίκους της Πάνεμ. Φέτος, προς τιμήν των Εικοσιπεντάχρονων της Καταστολής, κάθε περιοχή πρέπει να στείλει τον διπλάσιο αριθμό φόρων.

Στην Περιοχή 12, ο Χέιμιτς Αμπερνάθι προσπαθεί να μην πολυσκέφτεται τις πιθανότητές του· το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βγάλει την ημέρα και να βρεθεί με το κορίτσι που αγαπά. Όταν ακούει το όνομά του, αισθάνεται όλα του τα όνειρα να καταρρέουν. Τον αρπάζουν από την οικογένειά του και την αγάπη του, και τον μεταφέρουν στην Κάπιτολ μαζί με τους άλλους φόρους της Περιοχής 12: μια νεαρή φίλη του, που είναι σχεδόν σαν αδελφή του, έναν παρορμητικό στοιχηματζή, και την πιο ψηλομύτα κοπέλα στην πόλη. Καθώς οι Αγώνες ξεκινούν, ο Χέιμιτς συνειδητοποιεί ότι το παιχνίδι έχει στηθεί έτσι ώστε εκείνος να αποτύχει. Όμως, υπάρχει κάτι μέσα του που τον κάνει να θέλει να αγωνιστεί… και να επεκτείνει τον αγώνα και πολύ έξω από τη θανάσιμη αρένα.

Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα

Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη

 

 

Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ