Είναι μερικοί συγγραφείς, ρε παιδί μου, που μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στην πένα τους, είναι σχεδόν αδύνατο να σε απογοητεύσουν. Σε αυτούς ανήκει η Τραυλού, η ποιότητα των βιβλίων της είναι εξαιρετική και κλείνοντας το τελευταίο βιβλίο της, Η ιέρεια με το τατουάζ, καταλήγω για άλλη μια φορά σε αυτό το συμπέρασμα.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Διαβάζω στο οπισθόφυλλο για ανθρωποαρχαιολόγους και αρχαιολογικές αποστολές, για μύθους και θρύλους, για θεούς και ανθρώπους… Ξυπνάει αυτόματα όλη η αγάπη μου για τη μυθολογία (όλων των λαών), νοσταλγώ τις ώρες που πέρασα σε αρχαιολογικά μουσεία αρχικά ως παιδί (ακούγοντας τη φιλόλογο μαμά μου να μας εξηγεί όσα χρειαζόταν να ξέρουμε για τα εκθέματα) και τώρα ως γονιός (να εξηγώ με τη σειρά μου τη σπουδαιότητα των όσων έχουμε την τύχη να αντικρίζουμε). Από δίπλα φυσικά ξυπνά και η ζήλια για όσους έχουν την τύχη να εργάζονται σε αρχαιολογικούς χώρους (η ατμόσφαιρα είναι πάντα διαφορετική, ήρεμη, μου δημιουργεί πολύ θετικά συναισθήματα). Ε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το διαβάσω αυτό το βιβλίο, με καταλαβαίνετε, ε;
Εδώ, η συγγραφέας χωρίζει την ιστορία σε δύο μέρη. Στο παρόν, όπου γίνονται ανασκαφές στα Αλτάια Όρη από μια ομάδα αρχαιολόγων που προσπαθούν να βρουν αποδείξεις για την ύπαρξη των Αμαζόνων, και στο παρελθόν, τη χρονιά που ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος. Η κυρία Τραυλού κατάφερε και με εντυπωσίασε και στις δύο εποχές, αγάπησα την Αίθρα και όλους τους άλλους πρωταγωνιστές.
«Γνωρίζεις, φυσικά, καλή μου, πως ο φόβος είναι ό,τι απέμεινε από την ικανότητα του ανθρώπου να διαισθάνεται το μέλλον. Είναι το αρχέγονο σινιάλο της ψυχής πως πρέπει να προφυλάξει τον εαυτό του από κάποιον κίνδυνο…»
Η Αίθρα και η ομάδα των αρχαιολόγων που συμμετέχουν στην ανασκαφή βρίσκουν έναν τάφο που, όπως φαίνεται, στεγάζει κάποιο σημαντικό πρόσωπο. Οι περιγραφές για την ανασκαφή και για τα ευρήματα είναι αρκετές για να πάρουμε μια ιδέα, το ίδιο και οι αναφορές σε μύθους, θρύλους ή ακόμα και νεότερα έγγραφα που παραπέμπουν στην ύπαρξη της φυλής των Αμαζόνων. Αν και στην αρχή, για όσες σελίδες περιγράφονται τα συναισθήματα και η απώλεια της Αίθρας, η ιστορία κινείται αργά, όταν πια ξεκινά η ανασκαφή ανεβαίνουν οι ρυθμοί, η πλοκή γίνεται πιο γρήγορη και σαφώς πολύ ενδιαφέρουσα.
Αλίμονο αν μένατε οι άνθρωποι ολότελα αμέτοχοι στο πεπρωμένο σας. Όμως, μια πράξη του ανθρώπου αρκεί να αλλάξει πρόσκαιρα τη μοίρα του. Να επισπεύσει γεγονότα ή να τα καθυστερήσει ακόμα και για μια ολόκληρη ζωή. Αλλά το πεπρωμένο τον κυνηγά σαν τον σκύλο και δεν τον αφήνει σε ησυχία. Αν όμως μπορέσει να το αποφύγει επτά ζωές, τότε θα ορίσει επιτέλους ο ίδιος το μέλλον του.
Όμως, όσο καλή κι αν βρήκα την ιστορία που διαδραματίζεται στο σήμερα, όταν μεταφερόμαστε στα αρχαία χρόνια γίνεται πραγματικά δύσκολο να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Δεν μιλά πολύ για την καθημερινή ζωή των αρχαίων, η πρωταγωνίστρια εξάλλου είναι Ιέρεια και όχι απλή πολίτης. Μιλά με αρκετές λεπτομέρειες για τη ζωή των Αμαζόνων, για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και με τους Θεούς (τους δώδεκα Θεούς προφανώς) και είναι πολύ ωραίες όλες αυτές οι πληροφορίες έτσι όπως έχουν ενσωματωθεί στην πλοκή, αυτό όμως που βρήκα μοναδικά υπέροχο είναι ο τρόπος που η συγγραφέας έχει μπλέξει τους μύθους με την πραγματικότητα. Ένα μόνο θα πω: μας μεταφέρει λεκτικά σε ένα περιβάλλον που είναι φυσιολογικό να μετατρέπεται τακτικά μια γυναίκα σε ελάφι επειδή έτσι το θέλησε μια Θεά…
Επειδή μου είναι δύσκολο να μην αναφερθώ σε σκηνές από το βιβλίο που με εντυπωσίασαν και επειδή αν συνεχίσω να γράφω φοβάμαι ότι θα πω πράγματα που δεν πρέπει, θα σταματήσω εδώ. Όμως ειλικρινά, πιστεύω ότι είναι ένα βιβλίο που θα ικανοποιήσει όσους θέλουν να διαβάσουν ένα καλό κοινωνικό βιβλίο ή ένα βιβλίο που έχει αντλήσει το θέμα του από τη μυθολογία, είναι καλογραμμένο και η ιστορία του πολύ προσεγμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα.
«Διαταράξατε την ειρήνη μιας αρχαίας ταφής. Πειράξατε τους νόμους του σύμπαντος. Η οργή των θεών θα είναι ανελέητη. Η Καντίν θα εκδικηθεί».
Δύο γυναίκες που τις χωρίζει το χάσμα των αιώνων και όμως… οι ζωές τους κυλούν παράλληλα. Η Πασχαλία Τραυλού μας ταξιδεύει στον χρόνο σε μια εποχή που τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στον μύθο ήταν ρευστά. Μια ιστορία διαχρονική που θα σας συγκινήσει.
Περίληψη: Έπειτα από τον θάνατο του γιου της, η αρχαιολόγος και συγγραφέας Αίθρα Μπάξερ βυθίζεται στο ποτό και την κατάθλιψη. Όταν όμως της γίνεται η πρόταση από την ανθρωποαρχαιολόγο Άντριαν Μάγιορ να συμμετέχει σε μια αρχαιολογική αποστολή στα Αλτάια όρη προκειμένου να αποδειχτεί πως οι Αμαζόνες ήταν πρόσωπα υπαρκτά, αποφασίζει να ενδώσει.
Μια κόκκινη κλωστή, ο πίνακας Πληγωμένο ελάφι της Φρίντα Κάλο, το νερό απ’ την πηγή των ελαφιών και το βοτάνι του θανάτου, μαζί με μια πλειάδα ηρώων που αλληλεπιδρούν σε παρόν και παρελθόν με διπλές ταυτότητες, δημιουργούν έναν ισχυρό ιστό μυστηρίου, προσφέροντας ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο.
Ένα βιβλίο για μια εποχή όπου τα όρια ήταν ρευστά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον θρύλο, την ιστορία και τον μύθο, τους ανθρώπους και τους θεούς.
Λαγοκοιμήθηκε, και ανάμεσα στον ύπνο και στον ξύπνιο της νόμιζε πως ξεπρόβαλε στο δωμάτιο η παράξενη ελαφίνα που είδαν στον δρόμο τους.
Ένας άγριος άνεμος ανάδευε ξανά το τρίχωμά της, παρότι ο χώρος ήταν κλειστός σαν κονσέρβα.
Κοιτάζονταν ακίνητες. Το χρώμα των ματιών του ζώου είχε την κοβαλτένια απόχρωση των δικών της ματιών.
Όταν όμως η Αίθρα έκανε να το χαϊδέψει, εκείνο αποτραβήχτηκε και πήρε τη μορφή μιας γυναίκας με παράξενα, έγχρωμα τατουάζ.
Η φιγούρα ενός ελαφιού ξεχώριζε ανάμεσά τους...
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Η ιέρεια με το τατουάζ
Συγγραφέας: Πασχαλία Τραυλού
Εκδόσεις: Διόπτρα
Σελίδες: 624
Ημερομηνία έκδοσης: 13/4/2022
ISBN: 978-960-653-694-6
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
