Η μετάσταση της αγάπης του Κίμωνα Τσατσάκη από τις Εκδόσεις Πηγή είναι ένα βιβλίο όχι για τον ιό του Aids, μα για την προσφορά και την τρομακτική θέληση ενός φορέα να πολεμήσει να ζήσει ενώ απειλείται η ζωή του.
Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή
Ο συγγραφέας και διευθυντής σχολικών μονάδων, Κίμων Τσατσάκης, μας αφηγείται την αισθηματική και συνάμα ρεαλιστική ιστορία δύο ανθρώπων που γνωρίστηκαν σε ένα κουπέ ενός τρένου, και έπειτα έγιναν συνοδοιπόροι και σύντροφοι σε μια ζωή που δεν χρειάστηκαν αποσκευές γιατί τίποτα δεν ήταν δικό τους!
Χωρίς πόλεμο πώς θα έχεις προοπτικές νίκης;
Πώς όμως να ξεπεράσεις τον φόβο και τη θλίψη, όσες αγωγές κι αν προτείνει η επιστήμη;
Θλιβερά ναυάγια θρυμματισμένα στα βράχια της κόλασης, συνονθύλευμα φρίκης, απόγνωσης και πόνου.
Η αγάπη είναι η απάντηση κι εδώ. Στην αγάπη θα βρεις υποστήριξη. Στην αγάπη απ’ την οικογένεια, από τη φιλία, από τον σύντροφό σου. Η αισιοδοξία θ’ ανθίσει και η θέληση θα ατσαλωθεί μέσα απ’ την εμπιστοσύνη και το δόσιμο της αγάπης.
“Εκείνος χορτασμένος τρυφερότητα μπροστά στο μεγαλόπρεπο μεγαλείο της αγάπης της, αφουγκραζόταν περήφανος και γεμάτος έκσταση τις μικροφωνές της φύσης, παρακολουθούσε τη μεγαλόπρεπη πορεία της σελήνης, μετέτρεψε τη θλίψη του σε πανανθρώπινη αγάπη. Ρουφούσε λαίμαργα τη μυρωδιά της και του ήρθε η φρενήρης επιθυμία να την τρομάξει τη ζωή, να την καταβροχθίσει εκείνος κι όχι εκείνη αυτόν, να μονομαχήσει μαζί της και να νικήσει. Ένιωθε να καταλαγιάζει η σκόνη του τρόμου και του φόβου και ν’ ανοίγεται ο ορίζοντας της επιλογής του. Συντροφικά, όλα γίνονται πιο εύκολα”.
Φύση και ιδιαιτερότητες
Η αρρώστια αυτή ακόμα είναι ταμπού, ευτυχώς όχι για όλους. Θα συναντήσεις γελοιοποίηση, εκμηδένιση, ταπεινώσεις, σαρκασμό, εξευτελισμό, ρατσισμό και σκληρότητα. Ποιος λέει όμως πως δεν μπορείς να γνωρίσεις στιγμές ευτυχίας μέσα σε στιγμές απελπισίας! Παλεύοντας να ξεφύγεις απ’ το θάνατο, μπορεί να βρεθείς στην αγκαλιά της ζωής. Θα αφεθείς έρμαιο στην απόγνωση; Η κάθε παλίρροια μπορεί να σε πνίξει. Θ’ αντλείς θάρρος, ελπίδα, προσμονή και προσδοκία απ’ όπου μπορείς!
Μόλις τον αντίκρισε, ένιωσε να κλονίζεται η ισορροπία που είχε βρει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν εκείνες οι στιγμές που ψυχή, σώμα και πνεύμα κυριεύονται από λάγνες ορέξεις, ένοχους πόθους και φαντασιακές παρορμήσεις, που τελικά οδηγούν στην παραλυσία και εκμηδενίζουν όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα, με αποτέλεσμα να παραδινόμαστε αβίαστα και αβασάνιστα, χωρίς την παραμικρή δύναμη αντίστασης.
…
Βούλιαξαν ξανά και ξανά, με πάθος κι έξαψη – ένα πάθος ανεξέλεγκτο, χωρίς περιορισμούς από τα κοινωνικά αποδεκτά όρια. Άλλωστε, ποιος είναι αυτός που μπορεί να διακρίνει το αποδεκτό από το μη αποδεκτό, όταν η καταιγίδα της ευτυχίας συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της;
Διττή ζωή. Αγάπη και μίσος, ευτυχία και δυστυχία, πόνος και αντινομίες, ταπεινώσεις κι εξυψώσεις, έρωτες και πάθη… Οι αποφάσεις ζωής πρέπει να παίρνονται επιστρατεύοντας όλα εκείνα που καθορίζουν την προσωπικότητα ενός ατόμου: το πνεύμα, τη λογική, την ψυχή, τα αισθήματα, το κορμί, τα συμφέροντα, την αξιοπρέπεια.
Φύση που χτυπά παράλογα τις αισθήσεις, ελεύθερα ένστικτα που βλάπτουν και λάθος ορέξεις πώς δαμάζονται, εξοντώνονται και φυλακίζονται;
Δεν είναι εύκολο. Θα υπάρχει πόνος, θα σε λυγίσει. Στο χέρι σου είναι να μην τον αφήσεις να σε τσακίσει. Όπλα σου; Η καλή ψυχολογία, και η καλή διατροφή σε συνδυασμό με τη φαρμακευτική αγωγή. Κανείς δεν ξέρει αν ο φορέας ασθενήσει και ο ιός υποτροπιάσει. Αλλά απ’ τη στιγμή που είσαι αναγκασμένος να χορέψεις στο ρυθμό αυτό, γιατί να μην το δεις σαν ευκαιρία για αυτοβελτίωση, για ανθρωπιά, για χαρά, ευτυχία κι αλληλεγγύη; Μήπως δεν είναι το τέλος, παρά μια νέα αρχή;
«Καλά είμαι, μάνα, προς το παρόν. Παίρνω την αγωγή και ακόμη έχω μόνο τον ιό. Βρήκα και δικηγορικό γραφείο, να κάνω την εξάσκησή μου. Θα ζήσω και θα ευτυχήσω, μάνα, τ’ ακούς; Θα παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις. Δεν μπορώ να ξοφλήσω, χωρίς ν’ αφήσω τα ίχνη μου. Έχω όνειρα και κανείς δε θα με σταματήσει από το να τα πραγματοποιήσω. Οι μεταγενέστεροι θα με θυμούνται για πολλά, πολλά χρόνια.»
Η ζωή, το χαμόγελο και η αγάπη δεν μπορούν ν’ αντικαταστήσουν τη μητρότητα, το θηλασμό ή γενικότερα την ελευθερία στο κρεβάτι, αλλά θα γλυκάνουν τη νέα σου πορεία. Νιώσε σημαντικός, όχι στο περιθώριο, και δώσε στην αγάπη το χώρο της. Κάνει πάντα θαύματα.
Στη φιλία, θα βιώσεις απώλειες και κενά που θα κακοφορμίζουν. Ζήσε μ’ αυτές και προχώρα.
Πάντα τη φθορά την ακολουθεί η αφθαρσία, το θάνατο μια νέα ζωή, την καταστροφή μια νέα δημιουργία. Σαν να μην υπάρχει φθορά, θάνατος, καταστροφή. Το τρένο δεν σταματάει ποτέ. Κατεβάζει σε μια στάση μια ζωή χωρίς αποσκευές και παίρνει μια άλλη. Αυτό γίνεται και θα γίνεται αιώνια, αέναα και αδιάφορα.
Γιάννης, Γεωργία κι Ελένη στο συγκεκριμένο βιβλίο. Ένας αληθινός έρωτας δοκιμάζεται κόντρα στην αληθινή φιλία. Εκεί που το εγώ γίνεται ο άλλος. Επιλέγεις τον φίλο, δίνεις για να έχεις κι έτσι μόνο βρίσκεις εσένα.
Σκεπασμένοι από ευδαιμονία, ευμάρεια κι αλαζονεία, αγνοώντας τις ανατροπές. Παρασυρμένοι από την αφθονία, την υπερκατανάλωση, την αποχαύνωση των ΜΜΕ, την κοινωνικότητα, τον εγωισμό, τη δόξα, τον πλούτο. Με φόβο για το άγνωστο. Αυτό είναι το νόημα της ζωής; Να μην ξέρεις εσένα, να μη μάθεις τον άλλο, να μην αφήσεις το παραμικρό στίγμα; Η κοινωνία ορίζει μια κατεύθυνση προς την αφάνεια κι εκείνοι την ακολουθούν, άνευ βούλησης, χωρίς να υπολογίσουν ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανατραπεί η πορεία του ρέματος. Στο βαγόνι της ζωής, οι αποσκευές δεν σου ανήκουν. Γιατί να μην ωφελήσουν και τους επόμενους ταξιδιώτες; Αφυπνίσου. Αναμένεις και χάνεις τον προορισμό.
Βρήκα όμορφη τη γραφή του Κίμωνα Τσατσάκη που υπογράφει το βιβλίο, άριστη τη χρήση της ελληνικής, συνεχόμενη τη ροή, με ουσιαστικό περιεχόμενο. Γλυκές εικόνες κι ας φλερτάρουν με τον θάνατο. Σε πάλκο παραπόνου, σιωπής, μοναξιάς, τρόμου, πόνου, ανατριχίλας, σύγχυσης, συντριβής, απελπισίας κι αδικίας. Προσωπικά, ίσως παρέλειπα κάποιες σελίδες που μου έμοιαζαν επαναλαμβανόμενες.
Άνοιξη, πρώτη του Μάη. Ο ήλιος -θριαμβευτής- σπάθιζε και χάραζε τη φύση· κι εκείνη, ακίνητη λες και αφουγκραζόταν κάτι σημαντικό, ξεγυμνωμένη αλλά γεμάτη σεμνότητα, με ολάνοιχτες και χειμαρρώδεις αγκαλιές σ΄ όλη την πλάση, αλλά και με απόλυτη αθωότητα, συναρμολογούσε τους ψιθυρισμούς των πλασμάτων της.
Δεν άργησε η λουλουδένια εικόνα της ηλιόλουστης μέρας να παραδοθεί, ειρηνικά και σταθερά, στη μυρωδάτη ανάσα της νύχτας. Η νύχτα σαρκώθηκε, φόρεσε το μαύρο μανδύα της, καταβρόχθισε τη μέρα με νωχελικότητα και προχωρούσε αδιάφορη.
…
Όμως οι άνθρωποι δεν πείθονται εύκολα, όταν πρόκειται να διαφυλάξουν τη ζωούλα τους. Ο θάνατος τους είναι απαίσιος και αποτρόπαιος. Έτσι, δεν διακινδύνευαν επαφές με αυτούς που έφεραν την αρρώστια ή απλώς τον ιό. Ήρθε το Έιτζ και αναστάτωσε τη μακάρια κοινωνία μας· θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν το κεντρικό νόημα της φορτισμένης με ανησυχία και φρίκη ενημέρουσας κοινωνίας. Ολόκληρη η ανθρωπότητα, εκστατική και αμήχανη, στριφογύριζε στο κρεβάτι της ανημποριάς της, όπως ο άρρωστος που πονά και αναζητά τρόπο και την κατάλληλη θέση για να μαλακώσει τον πόνο του.
…
Όλη του η ύπαρξη περιπλανιόταν στην έρημο της απέραντης μοναχικότητας, ανάμεσα σ’ ένα πλήθος άλλων μοναχικών περαστικών.
Η αλήθεια του βιβλίου; Ζήσε κάθε στιγμή της ζωής σου σαν να ‘ναι η τελευταία, φτάσε στο μεδούλι καθημερινά. Make it count!
“Οσον ζής φαίνου. Μηδέν όλως σύ λυπού. Προς ολίγον εστί το ζήν. Το τέλος ο χρόνος απαιτεί”. Δηλαδή “Όσο ζεις, να λάμπεις. Μη λυπάσαι καθόλου. Η ζωή είναι σύντομη. Ο χρόνος οδηγεί στο τέλος”.
Ο Επιτάφιος του Σείκιλου
Περίληψη: Ο Φανούρης, καθώς κοίταζε το νεκρό σώµα του Γιάννη, ένιωθε µια απίστευτη ντροπή και συνάµα µια τροµερή θλίψη που αυτός ζούσε. Ήταν από εκείνες τις ντροπές που λερώνουν το µυαλό και την ψυχή, που µε τίποτα δεν µπορείς να τις καθαρίσεις, αλλά όµως µπορεί να σου µεταµορφώσουν τη ζωή προς το καλύτερο. Καθώς ανασκάλευε τη σκέψη του, αναδεύτηκαν όλα τα περασµένα, όλα αυτά που µαζί αντιµετώπισαν. Μια ανελέητη δίνη τον παρέσυρε στην αφετηρία της σχέσης τους, από τη µετάδοση του ιού του Έιτζ και την υπόλοιπη διαδροµή τους. Ο απίστευτος έρωτάς του µε τη Σίντυ -την άγνωστη τότε συντροφιά-, τα πλούσια χρόνια των Αθηνών, τα σχεδόν πέντε χρόνια για τη µετάσταση, η ζωή στο ίδρυµα. Σαν µια φωτογραφία, πλαισιωµένη από την οµίχλη του χρόνου, περνούσε µπροστά του το παρελθόν τους, η ζωή τους ολόκληρη. Θα ήθελε να του προσφέρει όλα τα λουλούδια του κόσµου, να τον µυρώνουν στον προορισµό του. Ένιωθε φριχτά, άθλια, θεωρώντας ότι εξαιτίας του πέθανε. Με ειλικρίνεια, θα του έλεγε: «Φίλε µου, είναι σηµαντική η απώλειά σου, µα πιο σηµαντικό είναι το έργο που αφήνεις. ∆εν ωφελεί να στενοχωριόµαστε που σε χάσαµε, αλλά να είµαστε χαρούµενοι που υπήρξες ανάµεσά µας. Ποιος ξέρει, µπορεί αύριο κιόλας να σε ακολουθήσω. Λίγες στιγµές ολόκληρη η ζωή µας. »Σε ένα κουπέ του τρένου ζήσαµε συνοδοιπόροι και συντροφικά. Συναντηθήκαµε για µια στιγµή, σε µια στάση στο τρένο της ζωής. Εσύ κατεβαίνεις πρώτα, εγώ µετά. Τίποτα δεν κρατάµε όταν κατεβαίνουµε από το τρένο της ζωής, δεν χρειαζόµαστε αποσκευές, τίποτα δεν είναι δικό µας· όλα στο τρένο τα αφήνουµε, για να ωφελήσουν τους επόµενους».
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Η μετάσταση της αγάπης
Συγγραφέας: Κίμων Τσατσάκης
Εκδόσεις: Πηγή
ISBN: 978-960-626-441-2
Σελίδες: 382
Ημερομηνία έκδοσης: 22/9/21
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
