Ο Μάρτης ήταν ο μήνας που τα βιβλία των Εκδόσεων Elxis με τσάκισαν. Ας μιλήσουμε λοιπόν σήμερα για το «Πανκ 57» της μοναδικής, υπέρτατης, ανεπανάληπτης Penelope Douglas.
Προσωπική άποψη: Νάντια Κίσκα
Δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με τη γραφή της Douglas. Είχε προϋπάρξει το Birthday girl και είναι λογικό λόγω του θέματος του βιβλίου να την έχω στο μυαλό μου ως μια συγγραφέα taboo ερωτικών μυθιστορημάτων (το Birthday girl είναι το ελληνικό αντίστοιχο του Παπακαλιάτη με πατέρα και γιο, αλλά όχι ταυτόχρονα). Και με εξέπληξε και όχι.
Ήξερα το βάθος της γραφής της, ήξερα ότι της αρέσει να γράφει για τα συναισθήματα των ηρώων, της αρέσει να με πληγώνει, γουστάρει να κλαίω με τα βιβλία της, ρε παιδί μου. Αυτό που δεν ήξερα είναι το πόσο θα κλάψω με αυτό.
«Οι λέξεις πονάνε, αλλά χθες βράδυ συνειδητοποίησα κάτι. Υπάρχουν σίγουρα κι άλλα που δεν βλέπω. Η πρώτη λέξη. Μοναξιά, ήταν γραμμένη στο δωμάτιο του στο Κόουβ. Δεν ήταν για μένα. Θα πρέπει να έχει σχέση με κάτι άλλο. Οι λέξεις σημαίνουν κάτι άλλο.».
Με ένα θέμα κατά τι ηπιότερο του ερωτικού τριγώνου, εδώ έχουμε δυο φίλους δι’ αλληλογραφίας που ανταλλάσσουν συναισθήματα και γράμματα τα τελευταία δέκα χρόνια. Ώσπου ξαφνικά ο ένας από τους δυο σταματάει, αφήνοντας τον άλλο μετέωρο.
Το βιβλίο έχει πολλά triggers, πολύ πόνο και πολύ ερωτικό στοιχείο. Τρίπτυχο έρωτα για εμένα. Έκλαιγα και γυρνούσα τις σελίδες σαν τρελή. Γιατί αυτό κάνει η Penelope Douglas. Σου βγάζει την ψυχούλα για ένα HEA (Happily Ever After) φινάλε.
Η γλώσσα συναισθηματική, με δόσεις ποίησης και μορφή γραμμάτων σε ορισμένα σημεία, κρατάει τον αναγνώστη καθηλωμένο.
Στο Πανκ 57, οι χαρακτήρες αληθινοί, υπερβολικά αληθινοί, σου περνούν όλο το συναίσθημα της λυκειακής ζωής ακριβώς όπως συμβαίνει σε όλα τα ιδρύματα ανά τον κόσμο. Δυστυχώς. Και σε εκνευρίζουν. Και σε θλίβουν. Και αναγνωρίζεις ένα κομμάτι σου σε εκείνους. Και απλά εύχομαι να μην το έκανε κανείς.
«Κλείνω τα μάτια μου και τα βλέφαρά μου μουσκεύουν. Θυμός φουντώνει μέσα μου και κυλάει στα χέρια μου καθώς σκαλίζω τις λέξεις στο χαρτί».
Ανυπομονώ οι εκδόσεις να συνεχίσουν και με τα υπόλοιπα βιβλία της συγγραφέως και ανυπομονώ να δω Credence και Birthday girl μεταφρασμένο. Εάν και νομίζω όλοι ξέρουμε ποιο θα είναι το επόμενο. Βραδιές Διαβόλου θα ζήσουμε πάλι.
Περίληψη: Χαμογελάω διαβάζοντας το γράμμα της. Της λείπω. Στην Πέμπτη Τάξη οι δάσκαλοι των σχολείων μας οργάνωσαν ένα πρόγραμμα ανταλλαγής αλληλογραφίας.
Νομίζοντας ότι είμαι κορίτσι, επειδή με λένε Μίσα, μου ανέθεσαν να αλληλογραφώ με τον Ράιεν, που λόγω του ονόματός του νόμιζαν ότι είναι αγόρι. Ταιριάξαμε απίστευτα και σύντομα αρχίσαμε να διαφωνούμε για τα πάντα: Ποια είναι η καλύτερη πιτσαρία, αν είναι καλύτερα τα Android από τα iPhone, αν ο Έμινεμ είναι ο καλύτερος ράπερ όλων των εποχών.
Για τα επόμενα 7 χρόνια, υπήρχαμε ως Εμείς. Τα γράμματά της ήταν πάντα σε μαύρο χαρτί με ένα ασημί πλαίσιο. Μερικές φορές ερχόταν ένα την εβδομάδα, άλλες φορές τρία τη μέρα. Τα έχω ανάγκη. Είναι η μόνη που με καταλαβαίνει, με ηρεμεί και αποδέχεται όλα όσα είμαι. Υπήρχαν μόνο τρεις κανόνες: Δεν θα ανταλλάξουμε social media, αριθμούς τηλεφώνου ή φωτογραφίες. Είχαμε φτιάξει κάτι μοναδικό, γιατί να το καταστρέψουμε;
Μέχρι που τυχαία πέτυχα στο ίντερνετ τη φωτογραφία μιας κοπέλας που τη λένε Ράιεν, της αρέσει η πίτσα Gallo και πεθαίνει για το iPhone της. Ποιες οι πιθανότητες να είναι απλώς σύμπτωση; Γ*μα το, πρέπει να τη συναντήσω. Και ελπίζω να μη με μισήσω γι’ αυτό.
Ράιεν: Έχει να μου γράψει τρεις μήνες.
Κάτι συμβαίνει. Πέθανε; Τον συνέλαβαν; Με τον Μίσα όλα είναι πιθανά.
Όμως χωρίς τα γράμματά του, αρχίζω να τρελαίνομαι. Δεν έχω με κάποιον να επικοινωνήσω. Φταίω. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να είχα βρει τον αριθμό του ή μια φωτογραφία του. Τώρα μπορεί να χάθηκε για πάντα. Να περπατάω δίπλα του στον δρόμο και να μην το μάθω ποτέ.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Πανκ 57 (Punk 57)
Συγγραφέας: Penelope Douglas
Εκδόσεις: Elxis
ΙSBN: 9786182190104
Σελίδες: 440
Ημερομηνία έκδοσης: 22/02/2023
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Επεξεργασία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
