Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενείται η συγγραφέας Δέσποινα Μπογδάνη-Σουγιούλ με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Ποιος φοβάται τη Μούσικατ;» από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα, ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Το νέο σας βιβλίο «Ποιος φοβάται τη Μούσικατ;» από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική είναι πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλία σας, χωρίς να απουσιάζει η αγάπη σας για την όπερα και τη μουσική. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γεννηθεί η ιστορία που μας διηγείστε;
Δ.ΜΠ.Σ. Είμαι δασκάλα Μουσικής, δηλαδή ΜΟYΣΙcat 33 χρόνια και μάλιστα στο ίδιο σχολείο. Από τα χέρια μου έχουν περάσει περίπου 15.000 μαθητές. Όλοι για μένα ήταν ξεχωριστοί, με τη δική του ταυτότητα ο καθένας, και προφανώς και για εκείνους ήμουν και εγώ ξεχωριστή, είτε το δει κανείς από τη θετική του πλευρά είτε και από την αρνητική του… γιατί συμβαίνει ένας εκπαιδευτικός να μην ταιριάζει με όλους και να μην αρέσει σε όλους.
Έτσι αποφάσισα λοιπόν να γράψω μια ιστορία που θα είναι αυτοβιογραφική και απολύτως αυτοσαρκαστική, για όλα όσα μπορεί να προκαλώ χρόνια τώρα! Ευτυχώς στο τέλος όλα πάνε καλά και στην ιστορία μου αλλά και στην καθημερινότητα. Σωστά λέτε, η ιστορία γυρνάει γύρω γύρω από ένα αντικείμενο που πλέον για μένα εδώ και δεκαετίες είναι τρόπος ζωής κυριολεκτικά.
Η Μυρτώ Δεληβοριά είναι η εικονογράφος του βιβλίου σας. Κατάφερε με τις εικόνες της να αποδώσει τους ήρωές σας όπως τους είχατε φανταστεί; Μιλήστε μας λίγο για τη συνεργασία σας.
Δ.ΜΠ.Σ. Η Μυρτώ είναι εξαιρετική εικονογράφος και έπιασε όλη αυτή την αυτοσαρκαστική και αστεία πλευρά ενός ήρωα που ενώ κάνει τον ατρόμητο, τρέμουν και λίγο τα πόδια του – πιάνει επίσης τη Μούσικατ που αρχικά είναι η στρίγγλα της ιστορίας αλλά στο τέλος τα γεγονότα τους διαψεύδουν όλους και είναι ένα αγαπημένο πρόσωπο… γενικότερα η Μυρτώ πλέκει ένα γαϊτανάκι σχημάτων και χρωμάτων με τη γνωστή επιδεξιότητα που όλοι ξέρουμε ότι έχει. Την έψαξα, τη βρήκα, συνεργαστήκαμε και θα συνεχίσουμε ολοταχώς για τα επόμενα και τολμώ να πω ότι χτίζουμε και μια φιλία.
Εκτός όμως από συγγραφέας, είστε καθηγήτρια μουσικής και είμαι σίγουρη ότι έχετε πολλά κοινά στοιχεία με την καθηγήτρια του βιβλίου σας. Υπήρξαν μαθητές σας που η σχέση τους με τη μουσική ενώ στην αρχή δεν ήταν στενή, στην πορεία βελτιώθηκε;
Δ.ΜΠ.Σ. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις πολλές κάθε χρόνο, αλλά υπάρχουν φυσικά και όλες εκείνες οι περιπτώσεις που για τους δικούς τους λόγους δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το αντικείμενο της μουσικής κι αυτό δεν εξαρτάται προφανώς από τον δάσκαλο, αλλά εξαρτάται και από την κουλτούρα και την αισθητική που έχει ένα σπίτι ή μια κοινότητα. Οπότε είναι μια πολυπαραγοντική υπόθεση. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι περιπτώσεις οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με τη μουσική και είχαν μέσα τους φυτεμένο το ταλέντο χωρίς να το ξέρουν και ακολούθησαν την τέχνη της μουσικής γιατί είχαν μια ανάλογη σπρωξιά από μένα. Κι έγιναν σπουδαίοι και διέπρεψαν και έγιναν σπουδαίοι μουσικοί και εγώ από την πρώτη σειρά τους καμαρώνω.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Ποιος φοβάται τη Μούσικατ;
Όλοι γνωρίζουμε τα ευεργετικά οφέλη της μουσικής στη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Υπάρχει όμως μουσική παιδεία στην Ελλάδα όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες;
Δ.ΜΠ. Σ. Η Ελλάδα έχει κάνει βήματα προς τα εμπρός σε ένα πολλαπλό επίπεδο σε σχέση γενικότερα με την τέχνη και την πολιτισμική μας ταυτότητα, αλλά σίγουρα πολλά είναι αυτά που ακόμη πρέπει να γίνουν. Ας πούμε για παράδειγμα στο ωρολόγιο πρόγραμμα των παιδιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση εξαφανίζονται ώρες που έχουν σχέση με τα καλλιτεχνικά μαθήματα των εικαστικών και της μουσικής για να δοθούν στο μάθημα της πληροφορικής. Αλλά παρ’ όλα αυτά βεβαίως και παραπονιόμαστε για την εισβολή του ψηφιακού κόσμου στη ζωή των παιδιών μας και αδιαφορούμε για το ότι η τέχνη μπορεί να σώσει ζωές. Νομίζω και θα το ξαναπώ, ότι το πιο σημαντικό είναι να αποκτούν αισθητική και πολιτισμική ταυτότητα τα παιδιά όχι μόνο μέσα από το σχολείο και την εκπαίδευση, αλλά και από το σπίτι, τους γονείς που θα τα σπρώξουν με τον δικό τους τρόπο προς τις καλλιτεχνικές δράσεις, έτσι ώστε πλέον από ένα σημείο και ύστερα να γίνεται όλο αυτό τρόπος ζωής.
Έχετε ξεκινήσει τις παρουσιάσεις της «Μούσικατ»; Ποιες είναι οι αντιδράσεις των παιδιών;
Δ.ΜΠ.Σ. Οι παρουσιάσεις έχουν ξεκινήσει σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους, όπου η Μούσικατ έχει μια πολύ θερμή υποδοχή από τα παιδιά. Τα παιδιά λατρεύουν τις μάγισσες και φεύγουν πολύ χαρούμενα όταν διαπιστώνουν ότι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στη σφαίρα της μυθοπλασίας και ότι η ιστορία έχει ένα τρυφερό και χαρούμενο τέλος για όλους. Επίσης διψούν για τραγούδια και χορούς, για εικαστικές δράσεις σε μια παρουσίαση και συμμετέχουν όλα με πολύ μεγάλο κέφι. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι οι γονείς τους, οι οποίοι γίνονται παιδιά στη θέση των παιδιών τους και αρχίζουν τους χορούς και τα τραγούδια, αρχίζουν τις φούρλες και είναι οι μεγαλύτεροι θαυμαστές της Μούσικατ και εκεί βλέπεις επίσης τα παιδιά να τους κοιτούν με ανοιχτό το στόμα σαν το βλέπουν αυτό πρώτη φορά κι εγώ χαίρομαι τόσο πολύ που η Μούσικατ γίνεται αφορμή για τη δημιουργία ενός δυνατού δεσμού μεταξύ τους.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Δ.ΜΠ.Σ. Μια κουβέντα μόνο… βάλτε την τέχνη στη ζωή σας, βάλτε τη μουσική στη ζωή σας με όποιον τρόπο επιθυμείτε εσείς και δημιουργήστε αντισώματα στο άσχημο και στο δύσκολο που πολλές φορές μας περιβάλλει, δημιουργώντας το ωραίο!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
