Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τη συγγραφέα Κωνσταντίνα Σιάφη-Διαμάντη, με αφορμή το νέο μυθιστόρημά της «Όπως ποτέ δεν ζήσαμε», μια ιστορία που μιλά για δεύτερες ευκαιρίες και οικογενειακές προκλήσεις. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη. Ας ανακαλύψουμε περισσότερα για την ίδια και το έργο της μέσα από αυτή τη συνέντευξη.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Κυρία Σιάφη-Διαμάντη, ποια ήταν η αρχική ιδέα πίσω από την ιστορία της Αννέτας και του Στέφανου; Ποια είναι η σημασία του τίτλου «Όπως ποτέ δεν ζήσαμε» και πώς συνδέεται με την ιστορία των πρωταγωνιστών; Υπάρχει κάποιο σημείο στην ιστορία όπου ο τίτλος αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ή νόημα;
Απ: Η αρχική ιδέα γεννήθηκε πίνοντας καφέ και ακούγοντας μία συζήτηση που αφορούσε μία “κακή” πεθερά που μπλεκόταν με άσχημο τρόπο στη ζωή του ζευγαριού γιατί δεν ήθελε τη συγκεκριμένη κοπέλα για νύφη. Περιέγραφε τις διαμάχες που γίνονταν ανάμεσα στα άτομα της στενής οικογένειας του μέλλοντα συζύγου της που την υποστήριζαν, αλλά και σε εκείνα που ήταν κατά αυτού του γάμου.
Μπορεί να μας φαίνεται παράξενο κάτι τέτοιο στις μέρες μας, όμως υπάρχουν τέτοιες καταστάσεις ακόμη και δυστυχώς κάποιες από αυτές δεν έχουν ευτυχή κατάληξη. Έτσι λοιπόν, το μυαλό μου έκανε κάποιες αναδρομές στο παρελθόν, σε ιστορίες που είχα ακούσει ή ζήσει κάποτε, σε ζευγάρια που αν και τρελά ερωτευμένα η πορεία τους δεν ήταν κοινή και που “ποτέ δεν έζησαν όπως εκείνοι θα ήθελαν”. Και έτσι επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος τίτλος.
Οι ήρωές μου άφησαν πολλά από τα όνειρά τους στην άκρη για να ζήσουν μία ζωή που τους επέβαλλαν οι συνθήκες αλλά και τα κοντινά τους πρόσωπα, μέχρι που μία μέρα επαναστάτησαν και προσπάθησαν να αποτινάξουν όλα τα βαρίδια της ψυχής τους. Αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση τους ίσως και να βρούμε κάποια σημεία κοινά και ίσως να σκεφτούμε όλα εκείνα που δεν κάναμε γιατί φοβηθήκαμε τι θα πει ο κόσμος και θυσιάσαμε τα όνειρά μας και τα θέλω μας στον βωμό των πρέπει.
Η Αννέτα αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ποιο ήταν το κίνητρό της για αυτή την αλλαγή και πώς πιστεύετε ότι αυτό επηρεάζει την πορεία της ιστορίας; Πώς εξελίσσεται η Αννέτα ως χαρακτήρας από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου;
Απ: Η Αννέτα παίρνει την απόφαση να εγκατασταθεί στην Αθήνα με τα παιδιά της για να αλλάξουν περιβάλλον όταν έχασαν τον πατέρα τους σε τροχαίο. Από την αρχή του βιβλίου, είναι μια δυναμική γυναίκα που ξέρει τι θέλει, δεν φοβάται να παραδεχτεί τα λάθη της και δεν κατηγορεί κανέναν για τις δικές της αποφάσεις. Είναι πρόσχαρη, προσιτή, προσφιλής και όμορφη και επιλέγει να ζει όσο πιο απλά μπορεί.
Ωστόσο δεν έχει γνωρίσει τον πραγματικό έρωτα, εκείνον που θα τη συγκλόνιζε. Και όταν εκείνος της χτυπά την πόρτα, της ξυπνά συναισθήματα που δεν είχε βιώσει ποτέ της και την παρασύρει σε μονοπάτια που δεν πίστευε ποτέ της πως θα περπατήσει. Μαθαίνει πώς είναι να αγαπάς και πώς είναι να θυσιάζεσαι στον βωμό του έρωτα.
Ο Στέφανος είναι ένας χήρος με δύο κόρες. Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζει ως μονογονέας και πώς αυτές οι προκλήσεις επηρεάζουν τη σχέση του με την Αννέτα;
Απ: Και οι δύο τους μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι τους, επομένως οι δυσκολίες και οι αγωνίες τους ταυτίζονται. Δύσκολος είναι ο διπλός ρόλος, το να είσαι Πατέρας και Μητέρα μαζί. Προσπαθούν και οι δύο να αναπληρώσουν τα κενά του γονέα που λείπει, πόσο μάλλον όταν ο γονέας αυτός έχει αποβιώσει, όπως στο βιβλίο. Ο Στέφανος ωστόσο αντιμετωπίζει ένα επιπλέον πρόβλημα με τη μικρή του κόρη, εκείνο του ψυχικού τραύματος.
Η ύπαρξη των παιδιών στη ζωή τους δεν απέτρεψε τη σχέση τους, τους ένωσε περισσότερο μιας και τα βιώματά τους ήταν παρόμοια, όσο και αν φοβόντουσαν πως τα παιδιά τους ίσως να μη δουν με καλό μάτι τη σχέση τους.
Η μητέρα του Στέφανου φαίνεται να φέρνει ένταση και δράμα στην ιστορία. Ποιος είναι ο ρόλος της στη ζωή του Στέφανου και πώς επηρεάζει τη σχέση του με την Αννέτα; Πώς αντιμετωπίζει η Αννέτα την αντίδραση της «μέλλουσας» πεθεράς;
Απ: Ο ρόλος της μητέρας στη ζωή του Στέφανου είναι καθοριστικός. Ό,τι έλεγε ήταν κανόνας για εκείνον από τότε που ήταν παιδί, όσο και αν μέσα του επαναστατούσε. Από μικρός ανέλαβε τον ρόλο του προστάτη της οικογένειας και μεγάλωσε απότομα. Ήταν μεγάλο φορτίο για ένα παιδί να αναλάβει έναν τέτοιον ρόλο. Ένιωθε να πνίγεται πολλές φορές και να λυγίζει.
Ο ρόλος της Αννέτας στη ζωή του ήταν καταλυτικός. Πολλές φορές σκεφτόταν όλα όσα είχε χάσει, και τώρα που εκείνη βρέθηκε τυχαία στον δρόμο του και την ερωτεύτηκε, ήθελε να ζήσει όλα όσα έχασε. Τότε ήταν λοιπόν που το θολό πέπλο που είχε σκεπάσει τα μάτια του άρχισε να πέφτει και να μπαίνει φως στη ζωή του. Τον βοήθησε να κόψει τα σκοινιά που τον κρατούσαν δέσμιο σε μία αρρωστημένη σχέση και ήταν εκείνη που έφερε στο φως αλήθειες που πονούσαν και βρίσκονταν κρυμμένες στην ψυχή τους χρόνια ολόκληρα.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως η Αννέτα ήταν το μήλο της Έριδος για εκείνον και τη μητέρα του. Δεν την ήθελε για τον γιο της και θα έκανε τα πάντα για να το καταφέρει. Η σχέση τους δοκιμαζόταν συνεχώς και η ένταση κάθε φορά που εμφανιζόταν η μητέρα του εκτινασσόταν στα ύψη. Δεν πάλευαν μόνο να παραμείνουν ψύχραιμοι, μα να διατηρήσουν και ένα ήρεμο περιβάλλον για τα παιδιά τους.
Η Αννέτα βέβαια, μεγαλωμένη σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, δεν μπορούσε να κατανοήσει πώς μία μητέρα δεν καταλαβαίνει πως κάνει κακό στα παιδιά της με το να μπλέκεται στη ζωή τους, προσπαθώντας να έχει το πάνω χέρι. Όσο και αν προσπαθούσε να μείνει αμέτοχη και να διατυμπανίζει πως δεν την αγγίζει ό,τι κι αν άκουγε από τη «μέλλουσα πεθερά» της, πληγωνόταν και φοβόταν πως με τον καιρό όλη αυτή η ιστορία δεν θα είχε αίσιο τέλος.
Η μητέρα της Αννέτας προσθέτει μια δόση χιούμορ και τρυφερότητας στην ιστορία. Ποια είναι η σημασία της παρουσίας της στη ζωή της Αννέτας και πώς συμβάλλει στην εξέλιξη της πλοκής; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σκηνή με τη μητέρα της Αννέτας που ξεχωρίζετε και γιατί;
Απ: Η μητέρα της Αννέτας είναι μία εμβληματική παρουσία στο βιβλίο. Εδώ θα ήθελα να σας εκμυστηρευτώ πως πριν από πάρα πολλά χρόνια γνώρισα μία γυναίκα ακριβώς όπως την περιέγραψα στο βιβλίο. Είναι από τις γυναίκες που δεν μασάει τα λόγια της και ζει την κάθε στιγμή. Κάνει την παρουσία της αισθητή από το πρώτο λεπτό και μαγεύει τους πάντες γύρω της. Δυναμική και πανέξυπνη, γλυκιά και προσιτή, μα και ύαινα εάν της πειράξουν αγαπημένο της πρόσωπο. Δεν φοβάται τις αλήθειες και δεν δίνει καμία σημασία στο τι θα πει ο κόσμος. Γυναίκα είδωλο. Λυπάμαι πραγματικά που οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν την ξαναείδα και δεν υπάρχει στη ζωή μου.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη σκηνή που μπορώ να ξεχωρίσω, γιατί σε όλες δείχνει με τον δικό της διαφορετικό τρόπο πόσο πολύ αγαπά την κόρη της και πως εκείνο που θέλει είναι να είναι καλά και να ζήσει ό,τι έχει ονειρευτεί.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Όπως ποτέ δεν ζήσαμε
Η Αννέτα και ο Στέφανος αντιμετωπίζουν διάφορα εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν για να βρουν την ευτυχία; Πώς αυτά τα εμπόδια βοηθούν στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και τη σύσφιξη της σχέσης τους;
Απ: Ο Στέφανος πρέπει να ξεπεράσει πολλά εμπόδια και το μεγαλύτερο απ’ όλα είναι η μητέρα του. Το ευάλωτό του σημείο. Του είναι δύσκολο να παραδεχτεί πόσο πολύ κακό έχει κάνει η μητέρα του σε εκείνον και στα αδέρφια του και να παλέψει να αποτινάξει τα βαρίδια της ψυχής του. Η Αννέτα από την άλλη έχει να αντιμετωπίσει τα νέα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα της, να παραδεχτεί πως είναι ερωτευμένη και πως πρέπει να αφεθεί για να το ζήσει. Μην ξεχνάμε βέβαια και την ύπαρξη των παιδιών και όλες τις ευθύνες που έχουν απέναντί τους.
Η παραδοχή των συναισθημάτων τους, η κατανόηση του εαυτού τους, οι αλήθειες που, αν και αργά ειπώθηκαν και πλήγωσαν, βγήκαν στο φως και τους ελευθέρωσαν, τους βοήθησαν να έχουν μία υγιή σχέση γεμάτη αγάπη.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Ποιοι από αυτούς τους χαρακτήρες ξεχωρίζουν για εσάς και γιατί;
Απ: Όλα τα πρόσωπα είναι αγαπημένα. Είναι σαν να είναι δική μου οικογένεια και όλα έπαιξαν κάποιον σημαντικό ρόλο στην ιστορία, μα αν πρέπει να επιλέξω έναν ήρωα θα ήταν ο αδερφός του Στέφανου, ο Γιάννης. Ήταν ο μάρτυρας πολλών άσχημων περιστατικών, που σημάδευσαν την ψυχή του, αλλά κατάφερε να βρει τις ισορροπίες του και να συνεχίσει να ζει μία ήρεμη ζωή. Είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που κρύβουν τη δυναμική τους προσωπικότητα πίσω από ένα ίσως πιο αστείο, χαλαρό και απαθές προσωπείο, αλλά ξέρουν να διαχειρίζονται τις άσχημες καταστάσεις με πραότητα και σωστή σκέψη. Ο Γιάννης είναι εκείνη η προσωπικότητα που είναι ευαίσθητη, ρομαντική και μπορεί να καταλαγιάσει τη φωτιά δίνοντας σωστές συμβουλές. Είναι ο ισορροπιστής των δύσκολων καταστάσεων και ο αδερφός που όλοι θα θέλαμε να έχουμε.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
