Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε την εκπαιδευτικό και συγγραφέα Στέλλα Καλλέ, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» από τις Εκδόσεις Έξη.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Κυρία Καλλέ, σε ποιο βαθμό πιστεύετε ότι η σιωπή ενός «σ’ αγαπώ» μπορεί να επηρεάσει την πορεία ζωής ενός ανθρώπου;
Απ: Πιστεύω πως τα «σ’ αγαπώ» που δεν έχουμε πει ή που δεν έχουμε ακούσει κατά κάποιο τρόπο μας στοιχειώνουν. Επανέρχονται συνεχώς στο μυαλό μας, δημιουργούν δηλαδή μέσα μας μια πληγή που είναι δύσκολο να κλείσει χωρίς την κατάλληλη φροντίδα.
Πώς θα είχε αλλάξει η προσωπικότητα της Αθηνάς αν είχε λάβει έστω ένα ειλικρινές στήριγμα στην παιδική της ηλικία;
Απ: Η Αθηνά θα ήταν σίγουρα πιο χαρούμενη, θα αισθανόταν σιγουριά και ασφάλεια στη ζωή της, θα έπαιρνε ίσως διαφορετικές αποφάσεις για το μέλλον της. Σήμερα, οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξή μας κι όταν αυτά τα βιώματα είναι τραυματικά, καταλαβαίνουμε βέβαια πως επιδρούν καταλυτικά στη μετέπειτα πορεία μας.
Ποια σκηνή, κατά τη γνώμη σας, αναδεικνύει με τον πιο έντονο τρόπο την εσωτερική σύγκρουση της ηρωίδας: ο αθόρυβος πόνος ή η αποτυχημένη απόπειρα διακοπής κύησης;
Απ: Ο αθόρυβος πόνος… όλα αυτά τα ανείπωτα που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και παλεύουμε συχνά να ισορροπήσουμε.
Ποιος σταθμός -από τον Έβρο μέχρι τη Στουτγκάρδη- θα μπορούσε να αποτελέσει ανεξάντλητη πηγή ρεπορτάζ για μια κοινωνική ανάλυση;
Απ: Μια μεγάλη κοινωνική πληγή του παρελθόντος νομίζω ότι ήταν αυτά τα παιδιά που έμεναν πίσω σε γιαγιάδες, θείες, συγγενείς όταν οι γονείς τους λόγω φτώχειας αναγκάστηκαν να φύγουν μετανάστες κυρίως στη Γερμανία. Εκατοντάδες παιδιά στον βόρειο Έβρο αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας μεγάλωσαν χωρίς τη μητρική αγκαλιά, χωρίς την πατρική παρουσία, κι αυτό τα στιγμάτισε. Ο σταθμός λοιπόν που θα επέλεγα θα ήταν αυτός: ο αποχωρισμός της μητέρας-μετανάστριας από τα παιδιά της.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Το σ’ αγαπώ που δεν είπα
Με ποιον τρόπο οι ανεπίδοτες λέξεις «σ’ αγαπώ» διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε σήμερα τις ανθρώπινες σχέσεις;
Απ: Το βιβλίο έχει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: αν δεν πάρεις αγάπη, μπορείς να δώσεις; Η αγάπη μαθαίνεται, βιώνεται, νιώθεται, ως εκ τούτου αν κάποιος δεν την έμαθε ποτέ, θα είναι πάντα ελλιπής στις σχέσεις που δημιουργεί με τους άλλους, είτε είναι οικογενειακές, είτε φιλικές, είτε ερωτικές.
Πιστεύετε ότι η δύναμη της λογοτεχνίας μπορεί από μόνη της να αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τα βιβλία και την ανάγνωση; Ποια είναι η δική σας άποψη;
Απ: Θα μπορούσε αν η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων συνδεθεί με την ίδια τη ζωή. Αν η λογοτεχνία δηλαδή αποτελέσει μοτίβο καθημερινότητας κι όχι απλώς συνήθεια κάποιων ανθρώπων. Δεν το θεωρώ ακατόρθωτο, οι τέχνες γενικότερα πάντα έχουν τον τρόπο να συγκλονίζουν τους ανθρώπους.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
