Στη σημερινή συνέντευξη, οι Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών παρουσιάζουν τη Θεώνη Μπριλή, μια συγγραφέα που κερδίζει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού με το νέο της βιβλίο «Όπου εσύ και εγώ». Προσκαλεί τους αναγνώστες σε μια οδύσσεια συναισθημάτων και στοχασμών μέσα από τη διαδρομή δύο χαρακτήρων που εξερευνούν τις αξίες και τις συγκρούσεις στις σχέσεις τους, ενώ ταυτόχρονα αναζητούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη του άλλου. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΕΞΗ.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Κυρία Μπριλή, ποιο ήταν το έναυσμα για την ιστορία σας αυτή; Υπήρχε κάποια προσωπική εμπειρία που σας ώθησε στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Απ: Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου δίνετε να μιλήσουμε για το τελευταίο μου βιβλίο «Όπου εσύ και εγώ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΞΗ.
Το έναυσμα για τη συγκεκριμένη ιστορία παραμένει το ίδιο με κάθε ιστορία που έχω γράψει: η ανάγκη για γραφή. Στον πυρήνα τους εδράζουν οι στενές ανθρώπινες σχέσεις – ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, η οικογένεια, η διαρκής αλληλεπίδραση των παραπάνω στοιχείων και η γεύση που αυτά αφήνουν στους ήρωες. Ένας χορός γύρω από την ανάγκη κάθε ανθρώπου για την αγάπη κάθε μορφής, για το δίκαιο, την αλήθεια, τη λύτρωση.
Παρότι αφετηρία για τη συγγραφή δεν αποτελεί κάποια προσωπική εμπειρία, εντούτοις θα ήταν ανόητο να πω πως πτυχές προσωπικές, έστω και αμυδρές, δεν εισχωρούν σε κάθε ιστορία. Κατά βάση πρόκειται για μυθοπλασία, ωστόσο, έστω και αθέλητα, κομμάτια του δημιουργού –σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες– βρίσκουν συχνά καταφύγιο στις λέξεις.
Μιλήστε μας για τους χαρακτήρες σας, υπάρχει κάποιος ήρωάς σας με τον οποίο είσαστε περισσότερο δεμένη;
Απ: Με όλους τους χαρακτήρες είμαι σφιχτοδεμένη, όχι μονάχα τους πρωταγωνιστές, αλλά και τους δευτερεύοντες, διότι ο καθένας έχει κάτι να πει και να δώσει στην ιστορία. Τείνουμε να στεκόμαστε στους βασικούς, όχι άδικα, επικρατούν λόγω ρόλου, κυριαρχούν στην ιστορία, για εκείνους έχει γραφτεί άλλωστε. Όπως και στην πραγματική ζωή όμως, έτσι και στη μυθοπλασία, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την επιρροή ή ύπαρξη του περίγυρου, τις ιστορίες των υπολοίπων που μας αγγίζουν και επηρεάζουν τον ρου της δικής μας ιστορίας.
Όλοι οι χαρακτήρες πιστεύω είναι γήινοι, θα τολμούσα να πω και ρεαλιστικοί, ακόμα και εκεί που θα ονομάζαμε υπερβολή. Η πραγματικότητα συχνά διαψεύδει τη μυθοπλασία ως προς τα όρια. Ζουν ή αναζητούν τα θέλω τους, τον δικό τους σκοπό. Αγαπούν και μισούν, ερωτεύονται, ελπίζουν, προβληματίζονται, πληγώνονται και υποφέρουν. Κάνουν επιλογές που κίνητρο δεν έχουν πάντα την αγάπη και συντροφιά δεν έχουν πάντοτε το φως και τις αγνές προθέσεις. Ξοδεύονται σε μίση, βυθίζονται σε διαδρομές που δεν τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Κουβαλούν το παρελθόν τους, κανείς άλλωστε δεν μπορεί να αποδράσει από αυτό, αυτό μας διαμορφώνει ως ένα σημείο, μετά ακολουθούν οι επιλογές μας, το τι θέλουμε να είμαστε, να γίνουμε, προς τα πού να πορευτούμε και με τι κόστος. Και κατά αυτόν τον τρόπο κάθε σήμερα γίνεται ένα αυριανό χτες.
Αν πρέπει να αναφέρω έναν χαρακτήρα, αυτός είναι ο Μιχάλης, η ιστορία και ο ρόλος του για πολλούς λόγους με συγκινούν. Ως άντρας, αγάπησε βαθιά και απόλυτα. Ως πατέρας, αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά, προστάτευσε και καθοδήγησε ενίοτε αυστηρά. Ως αστυνομικός υπηρέτησε πιστά το καθήκον του. Κρυμμένος τις πλείστες φορές πίσω από την εικόνα του σοβαρού και πειθαρχημένου ανθρώπου. Ίσως τον έχω εξιδανικεύσει, μα τα τρωτά του σημεία είναι και υπαρκτά και εμφανή.
Μπορεί η δύναμη της λογοτεχνίας από μόνη της να αναδιαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τα βιβλία και την ανάγνωση; Τι πιστεύετε;
Απ: Είναι ένα τεράστιο θέμα συζήτησης. Η λογοτεχνία είναι το κλειδί, χρειάζεσαι και την πόρτα. Απαιτείται το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα ευδοκιμήσει αυτό το αγαθό. Όταν κανείς μυηθεί σε αυτή, γίνει δέκτης της πολλαπλής της επίδρασης, μύστης αυτού του κόσμου, αναπόδραστα θα αγαπήσει και το βιβλίο και την ανάγνωση, έχει αυτή τη δύναμη. Μα θα πρέπει να φτάσεις στο βιβλίο, να βρεθείς κοντά του, να του δώσεις την ευκαιρία –και στον εαυτό σου ταυτόχρονα–, να μπορείς να δημιουργήσεις την εικόνα, να νιώσεις, να μάθεις, να σκεφτείς μέσα από τις σελίδες του. Η λογοτεχνία απαιτεί ενέργεια, ζούμε σε έναν κόσμο ολοένα πιο παθητικό, αναζητούμε την ευκολία, έστω και αν αυτό καταλήγει στην αποχαύνωση. Κατανοώ πως μας λείπει ποιοτικός χρόνος, πως υστερούμε από άποψη παιδείας στο να μη βλέπουμε τα βιβλία ως καταναγκαστικό έργο, πως στο σήμερα δεν περισσεύουν στη μέση οικογένεια χρήματα ενδεχομένως για τέτοιου είδους απολαύσεις. Παρά τις αντιξοότητες της εποχής, κάθε εποχής, η λογοτεχνία παραμένει μια αξία διαχρονική με τη δική της δυναμική.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Όπου εσύ και εγώ
Υπήρχε κάποια στιγμή που η ιστορία πήρε μια απροσδόκητη τροπή, ακόμα και για εσάς ως συγγραφέα; Αν ναι, πώς αντιμετωπίστηκε;
Απ: Καταλαβαίνω τη διαπίστωση που περιλαμβάνει το ερώτημά σας. Ακόμα και για εμένα, ναι, η ιστορία πήρε αυτή την τροπή, όχι μονάχα μια φορά. Πολλές φορές αναγκάστηκα να σταθώ στο συγγραφικό σταυροδρόμι αναποφάσιστη για το ποιον δρόμο να διαλέξω και το πώς θα πορευτώ σε κάθε περίπτωση. Εκεί δοκιμάζεις την αρετή της καρτερικότητας και περιμένεις να σου μιλήσουν οι ήρωες, η -μέχρι εκείνο το σημείο- εξέλιξη της ιστορίας. Υπάρχει αλληλεπίδραση, ζουν μαζί σου, μέσα σου, απασχολούν τη σκέψη σου. Το πράττουν, βρίσκουν τη φωνή τους, παρατηρώ το πώς προσαρμόζονται, αν όντως κυλάει όμορφα και με νόημα παρακάτω. Υπάρχουν και φορές όμως που η απροσδόκητη τροπή ή ανατροπή σε περιμένει αυτόβουλη στη γωνία. Άλλο να έχω κατά νου και ξαφνικά να γεννάται μια διαφορετική συνιστώσα, τόσο έντονη που αδυνατώ να την αγνοήσω. Δεδομένου ότι γράφω δίχως πλάνο, πέρα από την αρχική σκιαγράφηση κάποιων χαρακτήρων, οι τρικλοποδιές που βάζω στον εαυτό μου είναι πολλές!
Υπάρχει κάποιο βαθύτερο μήνυμα ή ιδέα που επιθυμείτε να επικοινωνήσετε μέσω του τελευταίου σας έργου στη λογοτεχνική κοινότητα και πέρα από αυτή; Ποιο είναι αυτό;
Απ: Από πολλές απόψεις δεν θεωρώ πως ανήκω στη λογοτεχνική κοινότητα με τη στενή έννοια του όρου και οπωσδήποτε ό,τι έχω γράψει ως σήμερα δεν το έκανα με σκοπό να μεταφέρω ένα μήνυμα ή ιδέα. Εξακολουθώ να αισθάνομαι ερασιτέχνης, να γράφω όταν νιώθω αυτή την ανάγκη και να το επικοινωνώ με μόνο σκοπό το μοίρασμα με το αναγνωστικό κοινό. Αν λοιπόν πρέπει να επικοινωνήσω ένα μήνυμα, είναι ό,τι κάνουμε να γίνεται με αγάπη και ταπεινότητα. Αυτό δεν είναι απόρροια του τελευταίου μου έργου, αλλά της στάσης μου απέναντι στα πράγματα.
Τι να περιμένουμε μελλοντικά από εσάς;
Απ: Αισθηματικό ασφαλώς, ας έχει και άλλες παραμέτρους, ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος. Με το εκδοτικό μου σπίτι, τις εκδόσεις ΕΞΗ, εργαζόμαστε πάνω στην επόμενη ιστορία.
Πριν κλείσουμε, θέλετε να στείλετε ένα μήνυμα στους αναγνώστες σας;
Απ: Πως τους ευχαριστώ θερμά για την αποδοχή, για την ανοιχτή αγκαλιά, για όλα αυτά τα όμορφα μηνύματα που λαμβάνω πολύ συχνά και μαρτυρούν πως κατάφερα εκείνο που επιθυμούσα, να τους κρατήσω συντροφιά με τις ιστορίες μου, να κάνουν ένα ευχάριστο διάλειμμα. Παρά το γεγονός πως έχω αποτραβηχτεί συνειδητά από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λόγω σπουδών, επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων, χαίρομαι και απολαμβάνω κάθε μήνυμά τους, τα απαντώ όλα με χαρά!
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
