Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενείται η συγγραφέας Μαρία Καλαμίδα, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Πέτρα και φωτιά» από τις Εκδόσεις Γραφή.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα. Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Πέτρα και φωτιά» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γραφή. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ήρθε τυχαία ή ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα;
Μ.Κ. Καλησπέρα σας. Εγώ ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία που μου δίνετε να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις μου μαζί σας. Η συγγραφή προέκυψε πολύ νωρίς στη ζωή μου, όπως οι ηλιόλουστες μέρες του χειμώνα που έρχονται απροσδόκητα και μας ανακουφίζουν από τη βαρυχειμωνιά. Γιατί για μένα η συγγραφή πάντα ήταν και θα είναι ανακούφιση. Ήμουν δέκα περίπου ετών όταν ξεκίνησα να γράφω αρχικά ποιήματα. Από τότε ένιωθα την ανάγκη να εκφραστώ μέσα από τις λέξεις, ενθουσιασμένη με την περίεργη μορφή που έδιναν στους συλλογισμούς μου όταν τις αποτύπωνα στο χαρτί.
Θυμάμαι τότε, όπως και τώρα, να αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ελάφρυνση ψυχής κάθε φορά που έπιανα το μολύβι για να γράψω τις δικές μου λέξεις. Από πάντα βέβαια λάτρευα το διάβασμα κι όσους μπορούσαν να τακτοποιήσουν μέσα σε τόσο πολλές λέξεις και σελίδες τη σκέψη τους, τα όνειρά τους, έναν ολόκληρο κόσμο. Ένιωθα ότι γράφοντας μπορούσα κι εγώ να συνομιλήσω με εκείνο τον κόσμο που απλωνόταν μπροστά μου σαν απέραντη θάλασσα και με καλούσε διαρκώς να τον εξερευνήσω. Η συγγραφή έγινε μέσα μου ανάγκη, παρηγοριά, συντροφιά, ψυχοθεραπεία, χαρά, και παραμένει έτσι μέχρι και σήμερα και για πάντα, θέλω να πιστεύω. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η ημέρα που θα εκδώσω το δικό μου βιβλίο, ήταν πάντα ένα όνειρο κρυμμένο βαθιά στην καρδιά, εκεί που φυλάσσονται όλα τα σεντούκια των κρυφών επιθυμιών που δεν τολμήσαμε ποτέ να ανοίξουμε. Άρα ναι, ήταν όνειρο, ένα όνειρο που όταν σκεφτόμουν ότι δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ γινόταν εφιάλτης, μέχρι που η ελπίδα ξαναγεννήθηκε και το όνειρο πραγματοποιήθηκε.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Πέτρα και φωτιά
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς που ενδεχομένως έχουν επηρεάσει τον τρόπο γραφής σας;
Μ.Κ. Ο πρώτος αγαπημένος μου συγγραφέας ήταν ο Αίσωπος και τα παραμύθια του, μέσα από τα οποία μάθαινα τον κόσμο, το καλό και το κακό, τη σημασία της προσπάθειας και την ανταμοιβή της καλοσύνης. Έπειτα γνώρισα τον Όμηρο κι αυτός με ταξίδεψε στους αγώνες των ανθρώπων σε μακρινούς τόπους για μια ιδέα, για μια ωραία «Ελένη». Τα χρόνια πέρασαν και γνωρίστηκα με την Πηνελόπη Δέλτα που μου έμαθε τη θυσία, με τον Ντοστογιέφσκι που μου δίδαξε τον ανθρώπινο αγώνα ανάμεσα στην πίστη, την ηθική και την επιθυμία, και με τον Καζαντζάκη που κατάφερε να αποδομήσει μέσα μου όλα όσα είχα χτίσει μέχρι τότε, γεμίζοντας τον φτωχό νου μου με ερωτηματικά, γκρεμίζοντας με μια του λέξη όλες τις βεβαιότητες που κατάφερα με τόσο κόπο να χτίσω.
Το σκηνικό της ιστορίας σας στήνεται στη Ζαγορά του Πηλίου. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για να γεννηθεί στο μυαλό σας η ιστορία που μας αφηγείστε; Συναντάμε στοιχεία του χαρακτήρα σας σε κάποια από τις ηρωίδες σας; Έχουν προγραμματιστεί μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα παρουσιάσεις του βιβλίου σας;
Μ.Κ. Η Ζαγορά του Πηλίου είναι για μένα ένας αγαπημένος προορισμός, ένας τόπος όπου πολλές φορές αναζήτησα τη γαλήνη και τη νηνεμία μετά από προσωπικές μάχες που έδωσα κι έχασα. Είναι αγαπημένος τόπος και για έναν άλλο λόγο, γιατί εκεί ζει η φίλη μου η Ιοκάστη, στο σπίτι της οποίας φιλοξενήθηκα. Εκεί λοιπόν, μόνη σ’ ένα μπαλκόνι που βλέπει στο Αιγαίο, καταμεσής της νύχτας, όταν πια δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τη θάλασσα από το σκοτάδι του ουρανού, εμπνεύστηκα την ιστορία που η ψυχή μου ήθελε να πει αλλά δεν έβρισκε ούτε τις λέξεις ούτε το κουράγιο να τις αποτυπώσει στο χαρτί…
Όλοι μου οι ήρωες πιστεύω ότι έχουν στοιχεία από τον χαρακτήρα μου, άλλωστε είναι όλοι δικά μου παιδιά. Με την Άννα όμως μοιραζόμαστε και πολλά άλλα κοινά που αφορούν την προσωπική μας ζωή, βιώματα και συναισθήματα που μοιραστήκαμε, συνθήκες ζωής και γεγονότα που μας λύγισαν και τις δύο.
Δεν έχουν ακόμη προγραμματιστεί παρουσιάσεις, αλλά βρίσκομαι διαρκώς σε συζητήσεις με τον εκδότη μου κο Σαριγγαλά, τον οποίο ευχαριστώ από καρδιάς για τη στήριξή του όλο αυτό το διάστημα, και περιμένω με ανυπομονησία να παρουσιάσω την ιστορία μου και στα Τρίκαλα και στον Βόλο και να συναντηθώ με τους αναγνώστες μου από κοντά.
Εκτός από το μυθιστόρημα, υπάρχει κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος με το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε στο μέλλον;
Μ.Κ. Πραγματικά δεν έχω δει τον εαυτό μου να ασχολείται με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος. Ήδη το να βλέπω το βιβλίο μου στα ράφια των βιβλιοπωλείων ή στα χέρια των ανθρώπων που το διαβάζουν μοιάζει εξωπραγματικό για μένα.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Μ.Κ. Έχω γράψει κι άλλο ένα βιβλίο, καταλαβαίνω όμως μετά την πρώτη επιμέλεια, για την οποία ευχαριστώ την επιμελήτριά μου Μιράντα Χρυσομάλλη πάρα πολύ, ότι θέλει πολλή δουλειά ακόμη, οπότε είμαι στη φάση που το ξαναδιαβάζω με πολύ διαφορετική ματιά τώρα. Το γράψιμο για μένα είναι ανάγκη, πηγή ζωής και διαρκής αναζήτηση, εύχομαι να μη χαθεί ποτέ από τη ζωή μου.
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Μ.Κ. Στα χρόνια της τεχνολογικής εξέλιξης και της τεχνητής νοημοσύνης, το διάβασμα βιβλίων μοιάζει με πράξη αντίστασης. Γι’ αυτό μη σταματάτε να διαβάζετε και να αγαπάτε τα βιβλία. Μέσα στον γκρίζο κόσμο που μας περιβάλλει, ίσως αυτά να αποτελούν μια αληθινή όαση για όλους μας. Μέσα από το διάβασμα εύχομαι να αγαπήσετε λίγο περισσότερο τον εαυτό σας και να αισθανθείτε την ίδια ανακούφιση με μένα όταν γράφω. Σας ευχαριστώ όλους όσοι αφιερώσετε στιγμές από τον πολύτιμο χρόνο σας για να διαβάσετε την ιστορία μου, εύχομαι να ταξιδέψει την ψυχή σας. Ευχαριστώ θερμά και εσάς που μου δίνετε αυτήν τη δυνατότητα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με το κοινό σας. Να είστε καλά.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
