«Την ευτυχία τη ζεις, τη δυστυχία της γράφεις»… Και μόνο ο τίτλος μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Η φωνή της ποιήτριας ψιθυρίζει κάτι οικείο, κάτι που όλοι έχουμε νιώσει, μα λίγοι τολμάμε να παραδεχτούμε. Είναι ένα ταξίδι στη γυναικεία ψυχή, στις πληγές και στα φώτα της, εκεί που η αγάπη συναντά την πίστη και ο έρωτας την εξομολόγηση.
Προσωπική άποψη: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Η κυρία Ευαγγελία Αντωνίου μας παραδίδει μια ποιητική συλλογή που έχει τη μυρωδιά της θάλασσας και τη γεύση της ζωής. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή. Οι στίχοι της δεν είναι επιτηδευμένοι, μα μοιάζουν με ανάσα που ξεφεύγει αυθόρμητα. Μιλά για το να αγαπάς χωρίς δίχτυ ασφαλείας, να προσεύχεσαι μέσα στη μοναξιά σου, να ψάχνεις τον Θεό και τον έρωτα μέσα στην ίδια πρόταση.
Διαβάζοντας τη «Μαριονέτα» ή το «Φύγε», κάθε γυναίκα μπορεί να βρει κάτι δικό της εκεί. Μια στιγμή αδυναμίας, ένα βλέμμα που έσπασε, μια αγάπη που χάθηκε μα άφησε πίσω της δύναμη. Οι στίχοι της δεν φοβούνται να πονέσουν. Δεν προσπαθούν να κρύψουν τις ρωγμές αλλά τις μετατρέπουν σε τέχνη. Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτό το μείγμα τρυφερότητας και πόνου, κρύβεται η ουσία της ζωής. Ένα ανάγνωσμα για τη ματαιότητα του έρωτα και την πληρότητα της συνύπαρξης. Μια ελεγεία για το ανθρώπινο, το ατελές, το υπέροχο.
Η γραφή της κυρίας Αντωνίου έχει κάτι το βαθιά κινηματογραφικό. Μπορεί να δεις μπροστά σου τη γυναίκα που προσεύχεται μπροστά στο ιερό, εκείνη που στέκεται στην ίδια θέση που στάθηκε η μητέρα της, εκείνη που λέει «Σαχ ματ» και παραδίνεται στη μοίρα της. Μα πάνω απ’ όλα, βλέπεις τη γυναίκα που επιλέγει να συνεχίσει, να γράφει, να ζει. Είναι μια γραφή γεμάτη εικόνες, σαν κύματα που χτυπούν απαλά στην ακτή, αφήνοντας πίσω λέξεις και συναισθήματα.
Κάθε ποίημα μοιάζει με μικρή προσευχή, άλλοτε στον έρωτα κι άλλοτε στην ίδια τη ζωή. Δεν είναι τυχαίο που η συλλογή αυτή σε κάνει να σταματάς ανάμεσα στις σελίδες, να κλείνεις το βιβλίο και να σκέφτεσαι. Όχι για το νόημα των στίχων, αλλά για το νόημα της δικής σου διαδρομής. Ένιωσα πως διάβαζα κάτι αληθινό, γραμμένο όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να συντροφέψει.
Η ποίηση της Ευαγγελίας Αντωνίου δεν είναι από εκείνες που χρειάζονται ανάλυση, είναι από εκείνες που χρειάζονται καρδιά. Είναι ωμή, ευγενική, ανθρώπινη. Κι όσο προχωράς, αντιλαμβάνεσαι πως η ευτυχία που «τη ζεις» και η δυστυχία που «της γράφεις» είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της ζωής που αξίζει να τη βιώνεις, ακόμη κι όταν πονά.
Κλείνοντας το «Την ευτυχία τη ζεις, τη δυστυχία της γράφεις», αναρωτήθηκα: μήπως τελικά η ποίηση είναι ο τρόπος που βρίσκουμε να κρατηθούμε ζωντανοί όταν όλα γύρω μας σωπαίνουν;
Περίληψη: Ποιητική συλλογή για τη ματαιότητα του έρωτα και την πληρότητα της συνύπαρξης. Μια ελεγεία για το ανθρώπινο, το ατελές, το υπέροχο. Και δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μόνο ένας ύμνος στον θεό Έρωτα «τα μάτια του, τα χείλη του, τα χέρια του…»
Μα αν αποζητάς το ασφαλές λιμάνι, Συνοδοιπόρε, σε συμβουλεύω να μην μπαρκάρεις ποτέ. Επειδή, την ίδια τη στιγμή που θα ορκιστείς στον Έρωτα να πλεύσεις στα νερά του, την ίδια τη στιγμή που θα θελήσεις να ανοίξεις ολάνθιστη την καρδιά στο φως του, να ξέρεις πως αφήνεις το σκοτάδι να μπει κι αυτό.
Επειδή, το μόνο βέβαιο, το μόνο αναπόδραστο, από τη στιγμή της γέννησης, είναι ο θάνατος.
Συνοδοιπόρε! Φευ! Κλείσε τα αυτιά σου. Μη μ ́ ακούς. Πάψε να με διαβάζεις! Λόγια μιας γερόντισσας είναι. Πολυκαιρισμένα, κιτρινισμένα λόγια. Συνοδοιπόρε! Αλίμονο! Τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια. Δεμένα στις αλυσίδες τους. Μ ́ακούς τώρα; Μ ́ακούς;
Τ α ξ ί δ ε ψ ε! Όσο έχεις κουπιά, τ α ξ ί δ ε ψ ε.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Την ευτυχία τη ζεις, τη δυστυχία της γράφεις
Συγγραφέας: Ευαγγελία Αντωνίου
Εκδόσεις: Πηγή
ISBN: 978-960-626-876-2
Σελίδες: 38
Έτος έκδοσης: 2025
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
