«Το κορίτσι που έφτυνε φωτιά», το βιβλίο της Τζούλια Μπινάντο Μέλις που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Η Μίνα είναι μαθήτρια δημοτικού, πάσχει από καρκίνο και χρειάζεται να νοσηλευτεί για καιρό μέσα σε παιδιατρικό νοσοκομείο. Το βιβλίο ξεκινά με τα συμπτώματα που ένιωσε και οδήγησαν στη διάγνωση της νόσου και μας περιγράφει την περίοδο της θεραπείας της κυρίως μέσα αλλά και εκτός νοσοκομείου. Παρότι το θέμα με το οποίο ασχολείται είναι απίστευτα βαρύ και στενάχωρο, στην πραγματικότητα το βιβλίο είναι γραμμένο ανάλαφρα, βγάζει μια παιδικότητα.
Κάθισε ήρεμα και ευγενικά στην πολυθρόνα-κρεβάτι της μαμάς μου και με ρώτησε αν ήθελα να κουβεντιάσουμε λιγάκι. Νομίζω ότι η γιατρός Μιλάνι πρέπει να βρει έναν σύντροφο ή τουλάχιστον κάποιο φίλο, γιατί δεν είναι δυνατόν να έρχεται συνέχεια σ’ εμένα. Ωστόσο της είπα ναι, γιατί κατά βάθος τη λυπάμαι.
Η Μίνα και ο Λορέντζο, ο συνομήλικος φίλος που κάνει στο νοσοκομείο και νοσηλεύεται στο διπλανό δωμάτιο, δεν μπορούν να καταλάβουν ακριβώς τι είναι αυτό που τους συμβαίνει. Δεν τους αφήνει η ηλικία τους και δεν έχουν τις απαιτούμενες εμπειρίες. Θυμώνουν με τον γιατρό γιατί πιστεύουν ότι αυτός φταίει που δεν πηγαίνουν σπίτι τους επειδή θέλει να τους δίνει φάρμακα, εκμεταλλεύονται περιστασιακά την αρρώστια τους για να τους κάνουν τα ελάχιστα χατίρια που ζητούν, βαριούνται και εφευρίσκουν τρόπους για να περάσουν την ώρα τους. Όλα αυτά όταν είναι καλά, γιατί πολλές φορές οι παρενέργειες της θεραπείας τούς νικούν. Βλέπεις, η ζωή τους είναι τελείως διαφορετική από των υπολοίπων παιδιών της ηλικίας τους, και όμως, προσπαθούν και δεν χάνουν την παιδικότητά τους.
Όλο το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με αφηγητή τη Μίνα, που μας μιλά για τις σκέψεις και μας περιγράφει την καθημερινότητά της με τρόπο απλό, συγκινητικό, ακόμα και αστείο κάποιες φορές. Παρά τα όσα πέρασε, συνεχίζει να είναι ένα παιδί που θα κάνει τη μικρή ή μεγάλη ζαβολιά του, ένα παιδί που προσπαθεί να εξηγήσει με τον δικό του τρόπο τα όσα συμβαίνουν. Ακόμη και τη στιγμή που χρειάζεται να αντιμετωπίσει την αφόρητα σκληρή πραγματικότητα.
Ο μπαμπάς μου κάθεται στο κρεβάτι πλάι μου και χαϊδεύει τον ώμο μου. Η γιατρός Μπόσκο λέει ότι πρέπει να αρχίσουμε τον τρίτο κύκλο χημειοθεραπείας, που θα είναι ίδιος με τους προηγούμενους κι έπειτα από λίγες μέρες θα συνέλθω όπως πάντα. Τότε αρχίζω να φαντάζομαι τη γιατρό Μπόσκο άρρωστη, χωρίς τα δαμασκηνί μαλλιά, να ξυπνά και να τα βρίσκει όλα στο μαξιλάρι και να προσπαθεί να τα κολλήσει στο κεφάλι της, αλλά να μην τα καταφέρνει.
Στο βιογραφικό της συγγραφέως γράφει ότι το βιβλίο είναι βασισμένο στην προσωπική της εμπειρία από τη μακρόχρονη νοσηλεία της όταν ήταν παιδί. Φαίνεται ότι υπάρχουν βιωματικά στοιχεία μέσα, δεν θα μπορούσε καμία ιστορία γεννημένη από τη φαντασία του συγγραφέα να είναι τόσο αληθινή. Επίσης, στο οπισθόφυλλο λέει ότι το βιβλίο αφήνει το αποτύπωμά του στην καρδιά του αναγνώστη και σίγουρα θα συμφωνήσω. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τους δύο πρωταγωνιστές του, πιστεύω ότι πολλές εικόνες θα μείνουν μέσα μου για πάντα.
Να συνοψίσω λέγοντας μόνο αυτό: πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο βιβλίο, πάρα πολύ καλογραμμένο, μια καταγραφή της ψυχής της συγγραφέως, που δημιουργεί πολύ ζωντανές εικόνες και σε αφήνει με μια περίεργη “γεύση” και μπερδεμένα συναισθήματα.
Περίληψη: Το όνομά μου είναι Μίνα και μου αρέσουν πολλά πράγματα: οι πικραλίδες, η κονσέρβα τόνου, τα βιβλία, η ρικότα, οι πυγολαμπίδες, αλλά κυρίως οι δράκοι και οι φωτιές που βγάζουν από το στόμα τους. Κανείς δε σκοτώνει τους δράκους, είναι πολύ δυνατοί, και γι’ αυτό νιώθω ότι ανήκω στην οικογένειά τους. Πραγματικά, την πρώτη φορά που συνάντησα τον Λορέντσο, δε φοβήθηκα. Ήταν πολύ νευριασμένος, φώναζε και με στραβοκοίταξε. Όμως ξέρω ότι ήταν απλώς πολύ θυμωμένος, όπως εγώ. Δε μας αρέσει καθόλου που είμαστε εδώ μέσα, κι αυτός ήταν ένας πολύ καλός λόγος για να γίνουμε φίλοι. Δε μασάμε. Είμαστε πραγματικά μούτρα και μπροστά μας όλοι στέκονται προσοχή, ακόμη κι ο φόβος.
Η Μαρτίνα, αλλιώς Μίνα, αρρωσταίνει ξαφνικά και από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκεται στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου του Τορίνο, όπου υποβάλλεται σε πολλαπλούς κύκλους χημειοθεραπείας. Εκεί γνωρίζει τον Λορέντσο και γίνονται αμέσως φίλοι. Μέσα στο νοσοκομείο, τα δύο παιδιά επαναστατούν στη σκληρή πραγματικότητα φτιάχνοντας έναν δικό τους φανταστικό κόσμο.
Υπάρχουν βιβλία που αφήνουν για καιρό έντονο το αποτύπωμά τους στην καρδιά του αναγνώστη. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι Το κορίτσι που έφτυνε φωτιά. Γινόμαστε εμείς οι ίδιοι η Μίνα, καθώς ακούμε τη φωνή του παιδιού μέσα μας, καθώς αφήνουμε τη φαντασία να μας οδηγήσει όπως τους ήρωες της ιστορίας…
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Το κορίτσι που έφτυνε φωτιά (La bambina sputafuoco)
Συγγραφέας: Τζούλια Μπινάντο Μέλις (Binando Melis Giulia)
Μετάφραση: Φωτεινή Ζερβού
Εκδοτικός: Πατάκης
Σελίδες: 416
Έκδοση: Φεβρουάριος 2024
ISBN: 9789601672632
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
