Το παιδί μου ο διαβήτης κι εγώ
Προσωπική άποψη: Αγγελίνα Παπαθανασίου
Η παιδοψυχολόγος Δέσποινα Μαργιωρή με αφορμή την εμφάνιση διαβήτη τύπου 1 στη πρωτότοκη κόρη της Δανάη, έγραψε το βιβλίο «Το παιδί μου, ο διαβήτης κι εγώ» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις captainbook.gr.
Είναι η δική της μαρτυρία για το πώς βίωσε η ίδια αλλά και ολόκληρη η οικογένειά της, την εμφάνιση του διαβήτη στη κόρη της. Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να βοηθήσει τις οικογένειες που έρχονται αντιμέτωπες με τον διαβήτη.
Ένα βιβλίο αληθινό και δυνατό συνάμα
Η Δέσποινα Μαργιωρή ανοίγει την ψυχή της και με την πένα της καταγράφει όλες τις εμπειρίες της, την άσχημη ψυχολογική κατάστασή της αλλά και της κόρης της, τις αλλαγές στον τρόπο ζωής όλης της οικογένειας μετά την εμφάνιση του διαβήτη, τις δύσκολες απαντήσεις που κλήθηκε να δώσει στο παιδί της, αλλά και τις προσπάθειές της για να μην αφήσει τον διαβήτη να διαλύσει τις ζωές τους.
Το τριήμερο ταξίδι δε βοήθησε μόνο στο να χαλαρώσω και να ανακτήσω δυνάμεις, αλλά και στο να συνειδητοποιήσω άλλη μια φορά πως τα παιδιά μας δεν είναι ιδιοκτησία μας. Πως είμαστε ή θα πρέπει να είμαστε δίπλα τους συνοδοιπόροι στη πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν, πως πρέπει να είμαστε δίπλα τους για να τα κατευθύνουμε όσο καλύτερα μπορούμε, ώστε να χρησιμοποιήσουν τα ταλέντα τους και το ένστικτό τους για να καταφέρουν να πετύχουν το στόχο τους, αυτόν που θα τους δίνει την αίσθηση της ικανοποίησης, αυτό που αποφασίζουν να κάνουν στη ζωή τους.
Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα, συνειδητοποίησα ότι αυτό το βιβλίο μου προσέφερε τροφή για σκέψεις. Δεν σας κρύβω ότι θαύμασα τη μητέρα Δέσποινα Μαργιωρή, για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε πολλές δύσκολες καταστάσεις. Σίγουρα οι σπουδές πάνω στην ψυχολογία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Τη θαύμασα όμως κι ως άνθρωπο γιατί θέλησε με αυτό το βιβλίο να βοηθήσει κι άλλες οικογένειες που βιώνουν το ίδιο πρόβλημα με το δικό της. Θέλει να τους ενημερώσει, να τους εμψυχώσει. Να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι τους σε αυτόν τον κόσμο.
Θαύμασα το τρόπο με τον οποίο στήριξε τη Δανάη της, η οποία παρά τις δυσκολίες της ασθένειάς της, έμαθε να παλεύει, να αγωνίζεται για αυτά που ποθεί πραγματικά, αλλά να προσφέρει την αγάπη και την βοήθειά της σε όσους έχουν ανάγκη.
Στη ζωή τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Όλα από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορούν να αλλάξουν, να ανατραπούν. Σημασία έχει να αγωνιζόμαστε για ό, τι θέλουμε να πετύχουμε κι από κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, να βγαίνουμε πιο δυνατοί και πιο σοφοί. Να έχουμε λιγότερο εγωισμό μέσα μας και περισσότερη αγάπη για τους ανθρώπους γύρω μας.
Περίληψη: Ήθελα να φύγω. Να διακόψω αυτή τη συνάντηση. Δεν άντεχα και δεν ήθελα να ακούσω. Θα ήθελα να μου δινόταν η ευκαιρία να σηκώσω τα χέρια μου, να τα βάλω στ΄ αυτιά μου, να τα κλείσω, να κλείσω και τα μάτια μου και να μην ακούω φωνές να βγαίνουν από τα στόματα των γιατρών.
*
Άγγιξα κάποιο σημείο του παιδικού σώματος πάνω από το πάπλωμα, με το βάρος του χεριού μου να δηλώνει πως ήμουν εγώ εκεί για κείνη. Να. Δεν είχαν αλλάξει τα πάντα στη ζωή μας μόνο και μόνο επειδή ήρθε ο διαβήτης.
*
Ήρθε και η σειρά μου. Αν έκανα ενέσεις στο παιδί ήθελε να μάθει. “Όχι” ήταν η απάντηση. Δεν του άρεσε. […] Έπρεπε να το κάνω, με κοιτούσε με βλέμμα επίμονο. Τα μπλε μάτια του δύο νοερές διαπεραστικές βελόνες που τραυμάτιζαν ολόκληρη την ύπαρξή μου.
*
Μου ζήτησε να κάνω μια ένεση στην κοιλιά μου. Στην κοιλιά μου; Γιατί σώνει και καλά στην κοιλιά μου; Χάθηκαν τόσα άλλα μέρη του σώματός μου; Αρνήθηκα. Η κοιλιά μου ήταν η πρώτη κατοικία του παιδιού μου. Δεν ήθελα να περάσει καμία βελόνα και για κανένα λόγο το κατώφλι του πρώτου σπιτιού αυτού του παιδιού.
*
“Και ποιος είναι ο λόγος που έχω διαβήτη;” με χτύπησε η επόμενη σοβαρή της απορία.
“Για να καταλάβεις πόσο δυνατή είσαι!” της απάντησα χωρίς να σκεφτώ ούτε στιγμή.
*
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο οι οποίοι πάσχουν από τον τύπου ένα διαβήτη. Ειλικρινά, σηκώστε τα χέρια όσοι έχετε δει διαβητικό να κάνει ένεση ινσουλίνης σε δημόσιο χώρο. Δε βλέπω πολλά χέρια σηκωμένα…
*
Με κάνει να ξεκαρδίζομαι στα γέλια όταν πλένουμε τα δόντια μας η μια δίπλα στην άλλη κι εκείνη κουνάει τους γοφούς της απειλητικά πριν με χτυπήσει με δύναμη, χωρίς καν να σκέφτεται την ύπαρξη της αντλίας ινσουλίνης επάνω της.
Στοιχεία βιβλίου:
Τίτλος: Το παιδί μου ο διαβήτης κι εγώ
Συγγραφέας: Δέσποινα Μαργιωρή
Εκδόσεις: captainbook.gr
ISBN: 978-618-5058-26-5
Σελίδες: 294
Έτος Κυκλοφορίας: 2014, Aθήνα
Επεξεργασία εικόνας: Παναγιώτα Γκουτζουρέλα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
