Η τέχνη δε γνωρίζει όρια, φίλοι μου… Το πρώτο γυάλινο βιολί στον κόσμο, που φιλοτεχνήθηκε σε διάστημα έξι μηνών από 14 τεχνίτες, συγχωνεύει τέχνη και μουσική σε ένα αριστούργημα αξίας $50.000. Το διάφανο σώμα του, στολισμένο με φύλλο χρυσού, θαμπώνει τόσο οπτικά όσο και ακουστικά. Αποκαλυπτήρια στο Χονγκ Κονγκ το 2007, αυτό το βιολί εντυπωσίασε όχι μόνο με τον καθαρό ήχο του αλλά και με την εξαιρετική ομορφιά του.
Γράφει η Χαρά Δελλή
Η λέξη “βιολί” προέρχεται από τη Λατινική Λέξη vitula που σημαίνει έγχορδο όργανο ή “μόσχος”/ “δαμαλίς” (υπάρχει μια πιθανότητα οι δύο αυτές λέξεις να συγγενεύουν ετυμολογικά για το λόγο ότι οι πρώτες χορδές του βιολιού προέρχονταν από έντερα βοοειδών). Το ρήμα “vitulare” σήμαινε “τραγουδώ” ή “ευφραίνομαι”. Η λέξη “vitula” εξελίχθηκε στην παλιά Γαλλική λέξη “vielle” που έγινε “vyell” το Μεσαίωνα.. Το “vyell” έγινε “viol” και τελικά “violon” ως ονομασία γένους της οικογένειας του βιολιού. Ο όρος “violon” απαντάται για πρώτη φορά σε ένα χειρόγραφο του 1523, ενώ πιο πριν ο ίδιος όρος χρησιμοποιείτο για να υποδείξει διαφορετικά όργανα.
Το παλαιότερο σωζόμενο βιολί, γνωστό και ως Charles IX, χρονολογείται το 1560 και είναι ένα από τα 24 βιολιά, τα οποία παρήγγειλε ο Γάλλος βασιλιάς Κάρολος ο ένατος στον Andrea Amati, στον οποίο μαρτυρίες για το πρώτο τετράχορδο βιολί, όπως το σύγχρονο, αποδίδουν την κατασκευή του, στην Cremona το 1555, αλλά η χρονολογία είναι αμφίβολη…
Το 1959 το δημοτικό συμβούλιο στην Cremona αποφάσισε να αγοράσει το πρώτο βιολί του φτιαγμένο από τον Antonio Stradivari, άλλο ένα από τα διάσημα τέκνα της πόλης, και μετά από δύο χρόνια έρευνας εγκαταστάθηκε στο μουσείο το μοντέλο του 1715 που είναι τώρα γνωστό ως «Κρεμονέζε», λόγω την ανώτερης ποιότητας ήχου του. Το όργανο μετατράπηκε από τότε σε σύμβολο της πόλης.
Με τα χρόνια, η Cremona αναδείχθηκε σε λίκνο παραγωγής εγχόρδων, που ακόμη και στην εποχή μας θεωρούνται αξεπέραστα. Η αρτιότητα της κατασκευής τους αποδίδεται στα ειδικά βερνίκια με τα οποία περνούσαν τα ξύλα. Ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο μικροκλίμα της περιοχής αλλά και στην ιδιαίτερη επεξεργασία της ξυλείας (ελάτη και σφένδαμο) από τα γειτονικά δάση. Ο τοπικός μύθος, άλλωστε, πηγαίνει παραπέρα, αναφέροντας ότι ο Stradivari, για να πετύχει την optimum ποιότητα στη στίλβωση των βιολιών, διαδικασία που επηρεάζει τον παραγόμενο ήχο, τα τοποθετούσε τελετουργικά υπό το φως της πανσελήνου, προκειμένου να αποκτήσουν μοναδικές αποχρώσεις.
Η μουσική κιβωτός της πόλης πια είναι το Museo del Violino (Μουσείο του Βιολιού), όπου εκτίθενται ανεκτίμητης αξίας συλλεκτικά βιολιά και άλλα έγχορδα in vitro και ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος μοιάζει με εισχώρηση στα αθέατα σωθικά ενός υπερμεγέθους βιολιού-ζωντανού οργανισμού.
Οι περισσότεροι κατασκευαστές βιολιών συμφωνούν ότι δεν υπάρχει πιο γλυκός ήχος από εκείνον ενός βιολιού Stradivarius, όμως διαφωνούν ως προς τους λόγους που είναι τόσο ξεχωριστός. Κάποιοι αποδίδουν τον περίφημο λαμπερό ήχο τους στη μορφή των ανοιγμάτων τους σε σχήμα F, άλλοι σε μια μίνι «Εποχή των Παγετώνων» που έκανε το κομμένο ξύλο εκείνης της περιόδου ιδιαίτερα αντηχητικό.
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
