Ζωή σε πόλεμο – Λένα Μαντά

                                                Ζωή σε πόλεμο 

       Προσωπική άποψη: Ποτίτσα Πιερρουτσάκου

Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά για το βιβλίο αυτό, όπως και για όλα τα βιβλία της κυρίας Μαντά. Ήλθε η ώρα λοιπόν να το διαβάσω και όταν το άνοιξα βυθίστηκα σε μία αληθινή ιστορία, που με γέμισε πολλά συναισθήματα για τις πρωταγωνίστριες.

Η κυρία Λένα Μαντά, για ακόμη μία φορά μας ταξιδεύει, μόνο που σε αυτό το βιβλίο, κατά την άποψή μου, μας σοκάρει! Διαβάζοντας την ζωή της μητέρας της και στην συνέχεια τη δική της, αισθανόμουν ένα απίστευτο βάρος στην καρδιά, ένα συνεχές άγχος και μία απέραντη θλίψη, συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από κακοποίηση ψυχών. Η μητέρα της ζει «κακοποιημένη» και η ίδια από μία φρικτή πεθερά που επηρεάζει τον σύζυγό της εις βάρος της, μετατρέποντας την καθημερινότητά της σε εφιάλτη. Η ζωή τους μεταφέρεται από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα, όπου η «έκρηξη», μετά από 11 χρόνια γάμου και έχοντας ήδη αποκτήσει μία κόρη, δεν αργεί…

Η Φραντζέσκα κόντρα σε όλους, δικούς της και μη, χωρίζει τον Στέλιο και ξεκινά έναν αγώνα επιβίωσης, δικό της, ολόδικό της, χωρίς να έχει κανέναν να την στηρίζει εκτός από το πείσμα, τον δυναμικό της χαρακτήρα και το ταλέντο της στην ραπτική. Περνάει πολύ δύσκολες ημέρες, μήνες,  μα τα καταφέρνει να δημιουργήσει, να ανέβει, να επιτύχει πολλά. Επαγγελματικές επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη, βασισμένες σε ατελείωτο κόπο και κούραση, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο υπάρχουν δίπλα της άντρες που την στηρίζουν και της συμπαραστέκονται. Εμπόδιο σε όλα αυτά θεωρεί την μικρή της κόρη, την οποία κυριολεκτικά «σέρνει», όπου και αν βρίσκεται, μη έχοντας πού να την αφήσει. Η μικρή είναι ένα χαρισματικό παιδί που μεγαλώνει μόνο του, έχοντας παρέα την φαντασία της και δημιουργώντας συνθήκες τέτοιες με το μυαλό της που της επιτρέπουν να «δραπετεύει» από την μόνιμη αδικία, κακία, απόσταση, «κακοποίηση» κάθε μορφής από την μητέρα της και όχι μόνο.

Σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής, μάνα και κόρη αντάλλαξαν ελάχιστες  κουβέντες, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν να κάνουν με διαδικαστικά θέματα. Οι απαντήσεις της Κάλλιας σχεδόν μονολεκτικές. Κρατούσε πεισματικά κλειστό το στόμα της από φόβο πως, αν το άνοιγε, τα λόγια θα έμοιαζαν ορμητικό ποτάμι, γεμάτο παράπονα. Πνιγόταν τόσο, που δεν ήταν σίγουρη ότι θα κατάφερνε να βάλει στη σωστή σειρά τις λέξεις αγανάκτησης.

Τότε είναι που ξεκινά να γράφει τις σκέψεις της, με στόχο να αποφεύγει την πραγματικότητα. Ένα μπαλάκι γίνεται στα χέρια της οικογένειας η μικρή Κάλλια, μία αγνή ψυχή που κανένας σχεδόν δεν την θέλει κοντά του και καθένας τους αφήνει σημάδια στην καρδούλα της. Πατέρας και μητέρα διεκδικούν το βραβείο ανικανότητας και παντελούς έλλειψης συναισθημάτων. Το παιδί που έφεραν στον κόσμο αποτελεί τροχοπέδη στην πορεία τους και δεν χάνουν την ευκαιρία να το δείχνουν με κάθε τρόπο.

Αναρωτιέμαι  πώς η Φραντζέσκα που πέρασε τόσα πολλά δεν μπόρεσε να διδαχθεί από αυτά και να δώσει αγάπη στο ίδιο της το παιδί. Αντίθετα, ένιωθε μέχρι και ανταγωνισμό όταν η Κάλλια μεγάλωσε και μετατράπηκε σε μια όμορφη, ικανότατη νέα γυναίκα… Σαν μητέρα μίας υπέροχης κόρης, αδυνατώ να μπω σε οποιαδήποτε τέτοια λογική και συμπεριφορά!! Θεωρώ απίστευτο τόσο πόλεμο, τόση αυστηρότητα, τόση κακία στο παιδί σου.. Δεν το χωράει το μυαλό μου…

Όποιο κι αν είναι το τέλος του βιβλίου, που βελτιώνει και αλλάζει τα πάντα, καθώς μπήκε στην ζωή τους ένας πραγματικός πρίγκηπας του παραμυθιού και έσωσε την Κάλλια, στενοχωρήθηκα πολύ με όσα διάβασα…. Ναι, ξέρω, θα μου πείτε, δεν είναι η μοναδική περίπτωση …μα κάθε φορά σοκάρομαι μπροστά σε τέτοιες συνθήκες.

Είχε κουραστεί να την πηγαινοφέρνουν σαν τη βαλίτσα της. Μόνο που η βαλίτσα δεν είχε αισθήματα, ενώ η ίδια όσα ένιωθε ήταν οδυνηρά. Από τότε που άρχισε να συνειδητοποιεί τον εαυτό της, οι γονείς της συμπεριφέρονταν σαν ν’ αποτελούσε βάρος δυσβάσταχτο. Βιάζονταν και έψαχναν λύσεις να την φορτώσουν κάπου αλλού. Οπουδήποτε, αρκεί να μην ήταν οι ίδιοι …..

Τα παιδιά μας είναι η χαρά μας, η συνέχειά μας, η ανάσα μας. Υπάρχουν ζευγάρια που πολεμούν χρόνια να κάνουν ένα παιδάκι και βλέπουμε πως άλλοι τα φέρνουν στον κόσμο και τα πολεμούν σε όλη τους τη ζωή…

Είναι δώρο Θεού να είσαι γονιός, είναι ύψιστη υποχρέωση η συναισθηματική και σωματική προστασία των παιδιών μας και …είναι τόσο λυπηρό να βλέπεις το αντίθετο..

μια λυτρωτική κατάθεση ψυχής της συγγραφέως και ο αποχαιρετισμός στη μητέρα της…

Εδώ λοιπόν, τα συναισθήματα μου είναι αντικρουόμενα… Από την μία μεριά μία αγαπημένη συγγραφέας, που παρακολουθώ τα έργα της, την πορεία της συγγραφικής της ζωής, που την βλέπω πάντα με αυτό το χαρακτηριστικό γλυκό χαμόγελο, σήμα κατατεθέν της και που δίπλα της έχει πάντα τον φύλακα-άγγελό της (πόσο πολύ του αξίζει αυτός ο τίτλος!!!) και από την άλλη μεριά, μέσα από 500 σελίδες του βιβλίου, σ’ αυτή την κατάθεση ψυχής, μαθαίνω τον τρόπο που μεγάλωσε και «μπλοκάρω»….

Έχοντας παρακολουθήσει τις συνεντεύξεις της και διαβάζοντας την εισαγωγή καταλαβαίνω πολύ καλά πόσο πάλεψε και να γράψει αλλά και να αποφασίσει να εκδώσει αυτό το βιβλίο, που την «ξεγυμνώνει» μπροστά μας και που δεν είμαι σίγουρη αν αποτέλεσε την ψυχοθεραπεία της ή την πόνεσε ακόμη πιο πολύ. Εκείνη, με αυτόν τον τρόπο, έκανε ένα μνημόσυνο στην μητέρα της και έβγαλε (;;) μετά από τόσα χρόνια όσα την βασάνιζαν ..

Περιπέτειες μάνας και κόρης, που έζησαν μια ζωή σε πόλεμο· αγαπήθηκαν, τσακώθηκαν, μόνοιασαν, συγκρούστηκαν, είπαν αλήθειες και ψέματα, συγχώρεσαν…

Αυτό το βιβλίο, που το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αποτελεί ένα δυνατό χαστούκι σε όσους και όσες δεν έχουν εκτιμήσει σωστά τον ρόλο που πρέπει να έχει ο γονιός στην ζωή του παιδιού του. Παράλληλα όμως, δίνει και ένα πολύ καλό παράδειγμα θάρρους και δύναμης στα παιδιά που προέρχονται από τέτοιες οικογένειες και κατορθώνουν να  ατσαλώσουν τον χαρακτήρα τους και να μάθουν να αντιμετωπίζουν διαφορετικά τις δυσκολίες..

Περίληψη: Ζωή σε πόλεμο  Φραντζέσκα, η ηρωίδα μου… Αθηνά, η μητέρα μου… Ζωή σε πόλεμο, η ζωή της… 

Η ιστορία της, η διαδρομή της, οι επιλογές της, η σχέση μας και τα δεκαεννιά χρόνια που έμεινα μαζί της. Σε πόλεμο με όλους η μητέρα μου. Μ’ εμένα, με τους φίλους της, με τους δικούς της, με την ίδια τη ζωή τελικά… 

Μαζί με την ιστορία της, και τα δικά μου παιδικά και εφηβικά χρόνια. Λόγια που δεν ειπώθηκαν, παραλείψεις που έφεραν πόνο, πράξεις που πλήγωσαν, χαμένες αγκαλιές και δάκρυα. Όλα μέσα σε τούτες τις σελίδες, που, εκτός από βιογραφία, έγιναν κι ένα οδυνηρό ταξίδι στο δικό μου χθες, στην αφετηρία μου…

Στοιχεία βιβλίου:

 Επεξεργασία εικόνας: Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

 

 

Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ