«Αποθήκη ανθρώπων» είναι ο τίτλος του βιβλίου της συγγραφέως Ειρήνης Δερμιτζάκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εύμαρος.
Προσωπική άποψη: Αγγελίνα Παπαθανασίου
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στην άνοια, με σκοπό όχι να ψυχοπλακώσει τους αναγνώστες, αλλά να γνωρίσουν τη συγκεκριμένη νόσο και να την κατανοήσουν.
Η Ειρήνη, ηθοποιός στο επάγγελμα, απογοητεύεται από το θέατρο, και θέλοντας να ξεχάσει ένα δυσάρεστο οικογενειακό συμβάν, εγκαταλείπει την Ελλάδα την περίοδο της οικονομικής κρίσης και πηγαίνει στο Λονδίνο. Αφού περνά ένα χρονικό διάστημα ως τουρίστρια γνωρίζοντας την πόλη, αποφασίζει να βρει δουλειά πριν της τελειώσουν τα χρήματα.
Βρίσκει δουλειά σε ένα γηροκομείο όπου ζουν ηλικιωμένοι με άνοια.
Βγαίνει από την Αποθήκη κατάκοπη. Τα πόδια της τρέμουν από την υπερένταση. Τα χείλη της το ίδιο. Τόση ώρα τα έσφιγγε προσπαθώντας να χαμογελάσει με το ζόρι. Δεν την ρώτησε πως έβλεπε τον εαυτό της σε πέντε χρόνια από τώρα. Την είχε μόνο παραξενέψει το πτυχίο της δραματικής σχολής, χωρίς όμως να το σχολιάσει ιδιαίτερα. Κούνησε απλώς το κεφάλι της, ίσως από αποδοκιμασία ή ίσως με κατανόηση. Δεν την αποσαφήνισε αυτή την κίνηση η Ειρήνη.
Η Ειρήνη έρχεται κοντά με αυτούς τους ανθρώπους που ζουν στο γηροκομείο. Άνθρωποι που στην ουσία είναι παρκαρισμένοι σε αυτόν τον χώρο, θεωρούνται βάρος στην κοινωνία από το κράτος, και έχουν εγκαταλειφτεί από τους δικούς τους ανθρώπους. Προσπαθεί να τους βοηθήσει, να τους μιλήσει, να τους συντροφεύσει. Δεν είναι εύκολο πάντα. Δεν το βάζει κάτω. Προσπαθεί, ακόμη και όταν η προϊσταμένη της τής υπενθυμίζει να κάνει μόνο όσα της έχουν ζητηθεί. Όμως, και οι φροντιστές του γηροκομείου έχουν τις δικές τους δύσκολες ιστορίες ζωής να αφηγηθούν.
Τα απογεύματα οι ένοικοι της Αποθήκης, κάθονται σε κάτι τεράστιες πολυθρόνες κυκλικά γύρω από την τηλεόραση. Οι περισσότεροι λαγοκοιμούνται. Οι φροντιστές βάζουν τα δικά τους αγαπημένα προγράμματα για να σπάσουν λίγο τη μονοτονία της μέρας. Έτσι, πολλές φορές η τηλεόραση δείχνει συγκροτήματα τραπ μουσικής ή αγώνες αυτοκινήτων. Οι ηλικιωμένοι κοιτάζουν και δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν ή ακούν.
Ιστορίες φροντιστών και ασθενών, διαβάζονται με εξαιρετικό ενδιαφέρον και δημιουργούν πληθώρα συναισθημάτων στον αναγνώστη. Η αφήγηση ρέει, χωρίς να κουράζει, και πυροδοτεί σκέψεις για τη λήθη και τη θύμηση, για την τρίτη ηλικία και τα πενιχρά κρατικά κονδύλια που αφιερώνονται σε αυτή.
Ένα βιβλίο γραμμένο με αγάπη και σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, που εντυπώνεται στον αναγνώστη και τον ακολουθεί για αρκετό καιρό μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσής του.
Περίληψη: Μια Ελληνίδα ηθοποιός μεταναστεύει στο Λονδίνο και πιάνει δουλειά σε ένα γηροκομείο. Εκεί προσπαθεί να ξεχάσει όλα όσα την έδιωξαν από την Ελλάδα ενόσω οι ένοικοι του γηροκομείου προσπαθούν να θυμηθούν κάτι από την περασμένη τους ζωή. Το λεωφορείο της Αποθήκης σταματάει μπροστά από την πλατεία Σάσεξ. Ο ανελκυστήρας αρχίζει να κατεβάζει ένα ένα τα αναπηρικά αμαξίδια. Η παρέλαση των λουόμενων ξεκινά. Μπροστά πηγαίνουν οι ηλικιωμένοι με τα μπαστουνάκια τους, πίσω εκείνοι που κρατούν πι και τελευταία τα καροτσάκια.
Τα άσπρα καπελάκια τους αστράφτουν στον ήλιο. Η αμμουδιά έχει ένα ξεβαμμένο χρώμα, σαν δαχτυλίδι χρυσό που θάμπωσε από την πολυκαιρία. Η θάλασσα σκούρα, δε σου κάνει καρδιά να βουτήξεις. Οι γέροι όμως χαμογελάνε. Όλοι εκτός από την Άνν, που γκρινιάζει γιατί μπήκε άμμος στις παντόφλες της. Η Γερτρούδη φοράει ολόσωμο μαύρο μαγιό και έχει πορτοκαλί σωσίβιο, σαν τηγανητό λουκουμά, γύρω από τη μέση της. Βουτάει πρώτη αφήνοντας τσιρίδες χαράς. Ο Μπόρις έχει σταματήσει στην άκρη της ξύλινης ράμπας. Κάθεται στο καρότσι του και έχει βουτήξει τα σοκολατένια πόδια του στο νερό. Έρχεται το κύμα και φεύγει. Ωραία που είναι. Λες να ’χει και κροκόδειλους;
Στοιχεία Βιβλίου
Τίτλος: Αποθήκη Ανθρώπων
Συγγραφέας: Ειρήνη Δερμιτζάκη
Εκδόσεις: Εύμαρος
ISBN: 978-618-5656-36-2
Ημ. Έκδοσης: 05/2023
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία φωτογραφίας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
