“Και εγένετο φως“, το νέο μυθιστόρημα του Στέφανου Αλεξιάδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Ο Ηλίας, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ζητά και παίρνει μετάθεση σε ένα γυμνάσιο στον Ίασμο, οπότε μετακομίζει στην κοντινή Κομοτηνή με τον έφηβο γιο του, τον Μάρκο. Εμείς παρακολουθούμε τις δυσκολίες στη μεταξύ τους σχέση αλλά και τα συναισθήματα του Μάρκου, που δυσκολεύεται να κάνει φίλους. Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε την πορεία των ερευνών της αστυνομίας, αφού στην πόλη τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει δύο δολοφονίες εφήβων με κοινό στοιχείο μια θήκη κινητού που έχει σχεδιασμένο έναν κίτρινο αρκούδο και βρέθηκε κοντά τους.
Στο εξώφυλλο ο εκδοτικός χαρακτηρίζει το βιβλίο ως ψυχολογικό θρίλερ. Για εμένα όμως υπερτερεί το κοινωνικό κομμάτι, αφού μου δημιούργησε πιο έντονα συναισθήματα και, εκτός αυτού, το αστυνομικό τμήμα καταλαμβάνει μικρότερη έκταση συγκριτικά με την προσωπική ιστορία του Μάρκου.
Πλησιάζει στο δωμάτιο του Μάρκου. Θέλει να δει αν είναι ξύπνιος, αλλά η πόρτα είναι κλειστή. Δεν τολμάει να την ανοίξει, ούτε και να τη χτυπήσει. Ο γιος του περνάει μια ιδιαίτερη περίοδο. Σκέφτεται πως ακόμα και ξύπνιος να είναι, μπορεί να τον ενοχλήσει. Ψιθυρίζει μόνο το όνομά του, αλλά δεν υπάρχει απόκριση. Δεν κάνει άλλη προσπάθεια και βγαίνει από το σπίτι. Πριν κλείσει την πόρτα, θυμάται ότι δεν του έχει αφήσει καθόλου χρήματα. Μπορεί κάτι να χρειαστεί μέχρι εκείνος να επιστρέψει το μεσημέρι. Βγάζει από το πορτοφόλι του είκοσι ευρώ και τα ακουμπάει στο τραπέζι.
Δίνω πολλούς πόντους στον συγγραφέα επειδή ασχολήθηκε με καυτό θέμα: τη μοναξιά στην εφηβική ηλικία, την απομόνωση που νιώθουν κάποιοι έφηβοι είτε επειδή κάτι σοβαρό έχει συμβεί στην προσωπική τους ζωή είτε επειδή σε κάτι διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Και επιπλέον, ασχολήθηκε και με τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
«Αυτό είναι! Βλέπετε το παράπονο του συμμαθητή σας; Βλέπετε το ανεπιτήδευτο που έβγαλε; Δεν προσποιήθηκε τον παραπονεμένο! Παραπονέθηκε πραγματικά, ειλικρινά, αυθεντικά! Αυτό θέλω κι από εσάς. Εσύ ως Δήμητρα πρέπει να έχεις την απογοήτευση στο βλέμμα σου. Δεν θέλω να φωνάζεις για να μου δείξεις την ένταση που έχεις μέσα σου. Θέλω να την εξωτερικεύσεις με τα μάτια, με τις εκφράσεις σου. Ο ηθοποιός, παιδιά μου, όταν υποδύεται έναν ρόλο, μπαίνει σε αυτόν. Γι’ αυτό και λέμε ότι τον ενσαρκώνει.»
Μου άρεσε και ο τρόπος που παρουσιάζει την πλευρά του πατέρα, τις σκέψεις του και την αμηχανία του στο πώς θα διαχειριστεί την απομάκρυνση του γιου του. Εξίσου ωραία βρήκα και την προσπάθεια να εμπλέξει στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας στην πλοκή, ήταν πολύ ωραία ιδέα και την ενσωμάτωσε έξυπνα στην ιστορία.
Γενικά, πρόκειται για ένα γρήγορο, εύκολο στην ανάγνωση μυθιστόρημα με μια ιστορία που μου κράτησε το ενδιαφέρον.
Περίληψη: Δύο έφηβοι εξαφανίζονται. Ένα στοιχείο μένει πίσω: μια θήκη κινητού τηλεφώνου με έναν κίτρινο αρκούδο. Στους τοίχους βρίσκονται γραμμένες λέξεις από μια απεγνωσμένη Περσεφόνη που ψάχνει τρόπο να γλιτώσει.
Ποιος είναι ο άνθρωπος πίσω από τον κίτρινο αρκούδο;
Το φως και το σκοτάδι στο ίδιο νόμισμα, με διαφορετική όψη – το φως σού ψιθυρίζει «ζωή» την ίδια στιγμή που το σκοτάδι γελά, κρατώντας το χέρι σου. Κι εσύ προσπαθείς να φύγεις μακριά, μα κάτι σε κρατάει εδώ.
Είναι το φως.
Ένα βιβλίο που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Ένα παραμύθι που ψάχνει λέξεις για να γραφτεί όσο πιο επώδυνα μπορεί.
Κι όταν τα καταφέρνει, γεννιέται το φως.
Στοιχεία του βιβλίου
Τίτλος: Και εγένετο φως
Συγγραφέας: Στέφανος Αλεξιάδης
Εκδοτικός: Μίνωας
Σελίδες: 392
Έκδοση: 1/1/2025
ISBN: 978-618-02-5715-1
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
