Φαντάσου να γυρίζεις στο σπίτι σου μετά από ένα ωραίο κοκτέιλ με τις φίλες σου και στην πόρτα να σε περιμένει ένας άγνωστος τύπος που λέει ότι είναι ο σύζυγός σου, ενώ δεν είναι. Κάτι τέτοιο δεν μου έχει τύχει ακόμη (ευτυχώς!), αλλά όταν ξεκίνησα το βιβλίο «Οι Σύζυγοι» της Holly Gramazio, η ιδέα και μόνο μου έφερε ταχυπαλμία. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. Η μετάφραση ανήκει στον Αύγουστο Κορτώ.
Προσωπική άποψη: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Μία σοφίτα, πολλοί σύζυγοι, και μια ζωή που αλλάζει σαν λάμπα. Ναι, ακριβώς όπως το ακούς.
Η ιδέα είναι απλή αλλά τρομακτικά δελεαστική: η Λόρεν ανακαλύπτει πως η σοφίτα της είναι πύλη που φέρνει συνεχώς νέους συζύγους κάθε φορά που κάποιος άλλος ανεβαίνει για να αλλάξει μια λάμπα. Ευτυχία ή κόλαση;
Αρχικά, το βρήκα εντυπωσιακό. Ποιος δεν θα ήθελε να έχει τη δυνατότητα να αλλάζει τη ζωή του με ένα κλικ; Στην πορεία όμως, η Gramazio με έκανε να αναρωτηθώ: είναι τελικά καλό να έχεις αμέτρητες δεύτερες ευκαιρίες ή μήπως έτσι χάνεις τον αληθινό σου εαυτό; Αν το ν’ αλλάζεις ζωή είναι το ίδιο εύκολο με το ν’ αλλάζεις λάμπα, πώς θα καταλάβεις ότι είσαι στον σωστό δρόμο; Πότε θα σταματήσεις να προσπαθείς να βρεις την καλύτερη εκδοχή και θ’ αρχίσεις να ζεις;
Η ιστορία της Λόρεν με τον Κάρτερ με άγγιξε προσωπικά. Ήταν ο πρώτος σύζυγος που της ξύπνησε μια σπίθα, μια σπίθα που θέλησε απεγνωσμένα να ξαναζήσει, ταξιδεύοντας μάλιστα μέχρι το Ντένβερ για να τον συναντήσει ξανά. Εκεί όμως έπεσε στο κενό, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες της. Ήταν μια στιγμή που την ένιωσα δική μου, γιατί ποιος δεν έχει ζήσει την απογοήτευση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα;
Ο άντρας είναι ψηλός κι έχει σκούρα ανάκατα μαλλιά, κι όταν εκείνη επιστρέφει αργούτσικα απ’ τη γυναικοπαρέα στο σπίτι της Ελένα, τον βρίσκει να περιμένει στο κεφαλόσκαλο. Σκούζει και κάνει πίσω. «Τι–» κάνει να πει, και προσπαθεί ξανά. «Ποιος είσαι;»
Εκείνος στενάζει. «Πέρασες ωραία;»
Σκαλιά στρωμένα με μοκέτα οδηγούν στον άντρα και στο μισοσκότεινο πλατύσκαλο. Σίγουρα μπήκε στο σωστό διαμέρισμα, έτσι; Σαφώς: το κλειδί της άνοιξε την πόρτα. Είναι πιωμένη, αλλά όχι τόσο πιωμένη ώστε να διαπράξει διάρρηξη κατά λάθος. Κάνει πάλι πίσω και ψαχουλεύει στα τυφλά τον διακόπτη, με το βλέμμα καρφωμένο στον άγνωστο. Βρίσκει τον διακόπτη. Στο απότομο, άγριο φως, όλα είναι όπως πρέπει: η κλίση των σκαλιών, οι υπόλευκοι τοίχοι, ακόμα κι ο διακόπτης κάτω απ’ τα δάχτυλά της – μια στιγμή αντίστασης, κι έπειτα κλικ. Όλα νορμάλ εκτός απ’ τον άντρα.
«Λόρεν», της λέει. «Έλα, ανέβα. Ανέβα και θα σου φτιάξω ένα τσάι».
Ξέρει τ’ όνομά της. Μήπως είναι – όχι, πάνε μήνες που έφερε τον τύπο εκείνο στο σπίτι, κι ήταν ξανθός, κι είχε γενειάδα, δεν είναι ο ίδιος. Διαρρήκτης; Πού έμαθε ο διαρρήκτης τ’ όνομά της;
Από την άλλη, ο Μάικλ ήταν ο «τέλειος» σύζυγος, αυτός που αντιπροσωπεύει όλα όσα μας λένε ότι χρειαζόμαστε: ισορροπία, επιτυχία, σταθερότητα. Όταν η Λόρεν τον βρήκε ξανά, είχε την ιδανική ζωή, μέχρι που έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην τέλεια καθημερινότητα και μια αληθινή φιλία με τον Μποχάι, έναν άλλο άνθρωπο που ζούσε παρόμοια εμπειρία με εκείνη. Αυτή η επιλογή της, αν και δύσκολη, θεωρώ ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές του βιβλίου.
Δεν μπορώ να παραβλέψω πως μερικά πράγματα με κούρασαν υπερβολικά, ειδικά η συνεχής εισαγωγή νέων συζύγων, καθώς δυσκολευόμουν να θυμηθώ ποιος ήταν ποιος. Ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος, χάθηκα στις λεπτομέρειες και χρειαζόταν να γυρίζω πίσω στις σελίδες για να ακολουθήσω την ιστορία.
Επίσης, η επιλογή της Gramazio να κρατήσει τόσο ασαφή τον τελευταίο σύζυγο, τον Σαμ, άφησε μέσα μου μια αίσθηση ανικανοποίητου. Ήθελα να τον γνωρίσω καλύτερα, να έρθω πιο κοντά του και να δεθώ μαζί του.
Το τέλος, όμως, ήταν αυτό που με έκανε τελικά να αγαπήσω το «Οι Σύζυγοι», μιας και η απόφαση της πρωταγωνίστριας ήταν να αποκόψει κάθε δυνατότητα νέας αλλαγής, κάτι που συμβολίζει όλα όσα αφήνουμε πίσω για να πάμε μπροστά – ίσως η πιο αληθινή και ειλικρινής στιγμή του βιβλίου.
Το πρωτότυπο βιβλίο για τους… ανικανοποίητους «Οι Σύζυγοι» με έβαλε στη διαδικασία ν’ αναρωτηθώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν μπορούσα να αλλάζω ό,τι δεν μου αρέσει με ένα κλικ. Τελικά όμως συνειδητοποίησα ότι κάθε επιλογή μας έχει και το κόστος της, μα αυτό είναι που κάνει τη ζωή μας πολύτιμη.
Περίληψη: Περίμενες χρόνια τον Έναν και Μοναδικό… κι ύστερα σου ήρθαν 203 μονομιάς! Επιστρέφοντας στο διαμέρισμά της, ύστερα από μια βραδινή έξοδο με φίλες, η Λόρεν βρίσκει να την περιμένει στην πόρτα ο σύζυγός της, ο Μάικλ. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν είναι παντρεμένη… Δεν έχει δει αυτόν τον άντρα ποτέ στη ζωή της. Σύμφωνα όμως με τους φίλους της, το πολύ βελτιωμένο ντεκόρ στο σπίτι της και τις φωτογραφίες στο τηλέφωνό της, είναι μαζί εδώ και χρόνια.
Καθώς η Λόρεν προσπαθεί να λύσει το αίνιγμα του πώς μπορεί να είναι παντρεμένη με κάποιον που δε θυμάται να τον έχει συναντήσει καν, ο Μάικλ ανεβαίνει στη σοφίτα να αλλάξει λάμπα και ξαφνικά εξαφανίζεται. Στη θέση του εμφανίζεται ένας νέος σύζυγος, και η ζωή της παίρνει μια νέα, ελαφρώς διαφορετική μορφή.
Όταν πλέον συνειδητοποιεί ότι η σοφίτα της παράγει μια ατελείωτη σειρά από συζύγους, η Λόρεν έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα: Αν το ν’ αλλάζεις ζωή είναι το ίδιο εύκολο με το ν’ αλλάζεις λάμπα, πώς θα καταλάβεις ότι είσαι στον σωστό δρόμο; Πότε θα σταματήσεις να προσπαθήσεις να βρεις την καλύτερη εκδοχή και θ’ αρχίσεις να ζεις;
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Οι Σύζυγοι
Συγγραφέας: Holly Gramazio
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ
ΙSBN: 978-618-01-6028-4
Σελίδες: 424
Έτος έκδοσης: 2025
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
