“Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους”, το συναρπαστικό βιβλίο της Holly Bourne που κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Η Αμελί ερωτεύεται με όλη τη δύναμη της εφηβικής της ψυχής τον Ρις, συνομήλικό της, μέλος συγκροτήματος, με πολύ όμορφη εμφάνιση, απίστευτη αυτοπεποίθηση και (δυστυχώς για αυτήν) εξαιρετικά τοξικό και χειριστικό χαρακτήρα. Εμείς παρακολουθούμε σελίδα τη σελίδα πώς η συμπεριφορά του Ρις καταστρέφει την ψυχολογία της Αμελί.
Χωρίς να έχω επαγγελματικές γνώσεις στο θέμα της κακοποίησης, πιστεύω πως στο συγκεκριμένο βιβλίο έχουμε μια πάρα πολύ καλή απόδοση των σταδίων με τα οποία αυτή εξελίσσεται. Η σχέση της Αμελί και του Ρις ξεκινά ονειρικά, φαίνεται να είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Σταδιακά όμως η συμπεριφορά του Ρις αλλάζει, κατηγορεί την Αμελί για τα πάντα, της δημιουργεί ενοχές και αίσθημα ανεπάρκειας μέχρι του σημείου όπου η ίδια πείθεται ότι φταίει για όλα, ότι της αξίζει οποιαδήποτε άσχημη συμπεριφορά υφίσταται από τον Ρις. Εμένα με έπεισε απόλυτα, οι εξελίξεις είναι τόσο σταδιακές, που πραγματικά μπορώ να καταλάβω πώς η Αμελί δεν αφυπνίστηκε εγκαίρως, πώς δεν κατάλαβε ότι κακοποιείται λεκτικά από τον “φίλο” της. Και φυσικά, μπορώ να καταλάβω “γιατί δεν έφυγε όταν διέκρινε τα πρώτα σημάδια”.
Επειδή το ένστικτό μου φώναζε “Δεν είναι εντάξει αυτό”. Στριφογύριζε και στροβιλιζόταν στο κορμί μου, σαν αεροπλάνο που πέφτει από τον ουρανό. Χτυπούσε σαν σειρήνα. Πίεζε όλα τα συναισθηματικά μου κουμπιά- με έκανε να κλάψω.
Το κλάμα είναι ένα πολύ προφανές σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή μας. Δεν πρέπει να αγνοούμε τα δάκρυα. Έχω αρχίσει πραγματικά να το συνειδητοποιώ αυτό. Αλλά όταν στεκόμουν εδώ- εδώ όπου βρίσκομαι τώρα, κρατώντας το στομάχι μου και τρίβοντάς το για να το ηρεμήσω- αγνόησα το ένστικτό μου.
Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, με την Αμελί να μας διηγείται την ιστορία της σε δύο χρόνους: στις μέρες που είχε σχέση με τον Ρις και στο σήμερα, όταν έχουν πια χωρίσει. Η περιγραφή των συναισθημάτων της είναι καταπληκτική, ήξερα ανά πάσα στιγμή πώς ακριβώς νιώθει η κοπέλα. Πιστεύω πως είναι αδύνατον να μην τη συμπονέσεις, όπως ακριβώς είναι αδύνατον να μην αντιπαθήσεις τον Ρις.
Ακόμη και τώρα, που στέκομαι σε αυτή τη γέφυρα, τόσους μήνες μετά, τα βάζω με τον εαυτό μου. “Λογικό ήταν να σε αφήσει. Είσαι τόσο ηλίθια και παράξενη και αξιολύπητη. Δεν είναι περίεργο που είσαι μόνη σου τώρα. Πάντα θα είσαι μόνη σου επειδή είσαι τόσο καημένη και απελπισμένη και παράξενη”.
Μεγάλο ερώτημα: Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται το βιβλίο; Είναι μια ιστορία κατάλληλη για μια έφηβη κοπέλα; Νομίζω απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες. Σίγουρα είναι γραμμένο με τρόπο κατάλληλο για νεαρές ηλικίες, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές εξάλλου είναι έφηβοι. Πιστεύω πως σίγουρα είναι καλό (και διδακτικό) για ηλικίες λυκείου και πάνω, όταν τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα και οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ακόμη την αξία τους ούτε και το πόσο κακός μπορεί να γίνει ο συνάνθρωπός μας. Εκεί είναι ο μεγάλος κίνδυνος, έτσι νομίζω. Σε κορίτσια στα πρώτα χρόνια της εφηβείας δεν ξέρω αν θα το σύστηνα, εξαρτάται από τον χαρακτήρα του παιδιού και τη συμπεριφορά του, κάποια πιο ευαίσθητα και λιγότερο “ξεβγαλμένα” ίσως να τα τρόμαζε περισσότερο απ’ ό,τι θα τα προστάτευε.
Σε μεγαλύτερες ηλικίες θα το σύστηνα; Ναι, φυσικά. Σίγουρα οι μεγαλύτερες από εμάς θα κάνουμε μια αναδρομή στο δικό μας παρελθόν και (φοβάμαι πως σχεδόν όλες μας) θα βρούμε έστω και ελάχιστα στοιχεία της συμπεριφοράς του Ρις σε γνωριμίες μας – μπορεί να είναι σχέσεις αλλά μπορεί να είναι και φιλίες. Απλά οι πιο τυχερές ξεφύγαμε από τέτοιες επικίνδυνες καταστάσεις. Σε αγόρια; Επίσης ναι. Επειδή δεν έχει φύλο η κακοποίηση, είναι εξίσου εύκολο να υποστούν και τα ίδια παρόμοια συμπεριφορά από τη σχέση τους ή από φίλους τους.
Το ”Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους” διαβάστηκε πολύ γρήγορα, ήθελα να δω τι θα γίνει στη συνέχεια και αν θα καταφέρει η Αμελί να ξεφύγει από τα δίχτυα του Ρις. Το ευχαριστήθηκα σε κάθε κομμάτι του, όσον αφορά την πληρότητα της ιστορίας, όσον αφορά τη δομή των κεφαλαίων (που τα περισσότερα έχουν τον σωστό αριθμό σελίδων ώστε να μπορείς να κλείσεις για λίγο το βιβλίο) και επίσης όσον αφορά το απίστευτο χιούμορ της συγγραφέως, που εμφανίζεται τις πιο κατάλληλες στιγμές κάνοντας λίγο πιο ελαφριά την πολύ βαριά και στενάχωρη ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί το θέμα. Πιστεύω ειλικρινά ότι όσοι το επιλέξετε θα το χαρείτε αληθινά.
Περίληψη: Έμοιαζε με αγάπη.
Την ένιωθε σαν αγάπη.
Αλλά αυτή δεν είναι μια ιστορία αγάπης.
Η Αμελί ερωτεύτηκε παράφορα τον Ρις. Και νόμιζε πως το ίδιο ίσχυε και για κείνον. Τώρα όμως αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η πραγματική αγάπη δεν πρέπει να πονάει τόσο πολύ. Για αυτό ανατρέχει στην ιστορία τους, και πηγαίνει ξανά σε όλα τα μέρη όπου ο Ρις την έκανε να κλάψει. Επειδή αν καταλάβει τι πήγε στραβά, ίσως μπορέσει επιτέλους να μάθει πώς να τον ξεπεράσει…
Στοιχεία του βιβλίου
Τίτλος: Όλα τα μέρη όπου έκλαψα μπροστά σε άλλους (The places I’ve cried in public)
Συγγραφέας: Holly Bourne
Μετάφραση: Αγγελική Κουνάδη
Εκδοτικός: Μεταίχμιο
Σελίδες: 400
Έκδοση: 5/11/2024
ISBN: 978-618-03-4142-3
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
