Συνέντευξη – Μυρσίνη Βιγγοπούλου
Στη σημερινή συνέντευξη στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, η συγγραφέας κυρία Μυρσίνη Βιγγοπούλου θα μας μιλήσει για το βιβλίο της «Στέφανα από λυγαριά» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θύρα.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Μ.Β.: Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, Χριστός Ανέστη!
Θα ήθελα πρώτα να σας ευχαριστήσω, που όλα αυτά τα χρόνια αγκαλιάσατε με τόση αγάπη τα βιβλία μου. Πιστέψτε με, αυτή η αγάπη σας μου δίνει κουράγιο και συνεχίζω. Αν και δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, αισθάνομαι ότι υπάρχει μεταξύ μας μια επικοινωνία. Όταν γράφω κλεισμένη στο γραφείο μου, η καρδιά και η σκέψη μου είναι κοντά σας. Όταν κρατάτε το βιβλίο μου στα χέρια σας, είμαι δίπλα σας. Μοιραζόμαστε, έτσι, κοινά συναισθήματα. Το λέω αυτό με σιγουριά, γιατί γνωρίζω ότι όλα τα παιδικά και νεανικά μου βιβλία τα διαβάζετε πρώτα εσείς οι μεγάλοι. Ε… και καθώς τα «παιδιά μου» τώρα μεγάλωσαν, τόλμησα μια νέα λογοτεχνική συνάντηση με τα δύο τελευταία μου βιβλία.
Οι αγαπητοί «Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών» μου έθεσαν κάποιες ερωτήσεις μέσα από τις οποίες ξεπηδούν και κάποιοι προβληματισμοί.
Καλησπέρα, κυρία Βιγγοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μας διαθέτετε. Έχετε γράψει αρκετά βιβλία, κυρίως παιδικά και εφηβικά, αλλά και ακόμη ένα για ενήλικες. Το συναίσθημα όταν πιάσατε στα χέρια σας τυπωμένο το βιβλίο «Στέφανα από λυγαριά» ήταν το ίδιο με αυτό που νιώσατε στο πρώτο σας βιβλίο ή αδρανεί με τον καιρό;
Μ.Β.: Ήταν μεγάλη η χαρά και η συγκίνησή μου, όταν έπιασα στα χέρια μου το πρώτο μου εγγόνι. Τα ίδια συναισθήματα είχα και στο όγδοο. Δεν θέλω να συγκρίνω το βιβλίο με μια νέα ζωή που έρχεται στον κόσμο, ωστόσο δεν παύει να είναι κι αυτό μια δημιουργία. Την κυοφορείς στο μυαλό σου για μήνες ίσως και χρόνια. Όταν έρθει η στιγμή να το έχεις στα χέρια σου, η συγκίνηση είναι μεγάλη. Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν έχει ατονήσει.
Στο πρώτο μου βιβλίο «Από την Εγώπολη στην Εσύπολη» ίσως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία, γιατί είναι αυτό που μου έδωσε την ευκαιρία να βρεθώ δίπλα σε πολλά παιδιά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αφουγκράστηκα τις ανησυχίες τους, τα προβλήματά τους και τα ένιωσα όλα σαν εγγόνια μου. Έτσι, σήμερα έχω τη χαρά να είμαι μια γιαγιά υπέρ-πολύτεκνη.
Το τελευταίο, «Στέφανα από λυγαριά», ήταν για μένα μια υπέρβαση. Το να μεταπηδήσεις από την παιδική λογοτεχνία σε ένα μυθιστόρημα ενηλίκων ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Μια πρόκληση. Οι κριτικές που πήρα μέχρι τώρα γι’ αυτό το βιβλίο ήταν μια ανταμοιβή των κόπων μου.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Στέφανα από λυγαριά
Λέτε στο οπισθόφυλλο ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα. Η αλήθεια είναι ότι όσο το διάβαζα είχα πραγματικά αυτήν την αίσθηση, ότι τα περισσότερα γεγονότα είναι αληθινά. Πόσο καιρό σας πήρε να συλλέξετε τις ιστορίες που χρησιμοποιήσατε στο μυθιστόρημα;
Μ.Β.: Το βιβλίο αυτό το είχα πολλά χρόνια στο μυαλό μου. Όταν έβρισκα ευκαιρία σημείωνα κάπου ιστορίες και γεγονότα που άκουγα από ανθρώπους που γνώριζα. Επίσης επισκέφθηκα πολλές φορές τα μέρη όπου διαδραματίζεται η ιστορία και όλα αυτά μου ήταν πολύ οικεία.
Πόσο εύκολο ήταν να δέσετε τη μυθοπλασία με τις αληθινές ιστορίες;
Μ.Β.: Το να δέσω τη μυθοπλασία με τις αληθινές ιστορίες δεν μου ήταν δύσκολο, καθώς βίωνα τον πόνο, τη θλίψη, τη χαρά, την αγωνία των ηρώων μου, τους φόβους, τις θλίψεις τους και συνέπασχα μαζί τους. Πρέπει να σας ομολογήσω ότι εκείνο που μου ήταν πραγματικά δύσκολο ήταν όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με τον εμφύλιο σπαραγμό της πατρίδας μας. Εδώ ένιωσα σαν να κρατούσα αναμμένα κάρβουνα. Σε όποιο χέρι και να τα έβαζα, πονούσα, μάτωνα. Πιστέψτε με, ξετύλιγα την ιστορία μου, βουτώντας την “πέννα” πρώτα στην καρδιά και μετά στο μυαλό.
Παρ’ ότι η Γεωργία (η πρωταγωνίστρια του βιβλίου) έχει μια δύσκολη ζωή και τα γεγονότα που περιγράφονται είναι σκληρά, ο τρόπος που έχετε γράψει το βιβλίο μού δημιούργησε μια αίσθηση ηρεμίας και πίστης στο «καλό» που έχουν μέσα τους οι άνθρωποι. Είστε και στην καθημερινή σας ζωή τόσο ήρεμη;
Μ.Β.: Όπως γράφω και στο βιβλίο, η ζωή μας είναι συνυφασμένη με τις στιγμές της Ιστορίας που ζούμε. Η Γεωργία, ο Δημητρός, η Μίριαμ και όλοι οι ήρωες έζησαν πολύ δύσκολες καταστάσεις: προσφυγιά, πόλεμο, φτώχεια, εμφύλιο. Ωστόσο, μέσα από αυτές τις δυσκολίες ωρίμασαν, επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις τους, και με στήριγμα την πίστη τους στον Θεό και την ανθρώπινη αλληλεγγύη, ξεπέρασαν τα τραύματά τους. Πεποίθησή μου είναι πως με την καλοσύνη και τη συγχώρεση, μπορούμε ν’ ανοίξουμε μια χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι της ζωής μας.
Η ερώτησή σας, αν είμαι τόσο ήρεμη στην καθημερινή μου ζωή, με έκανε να χαμογελάσω. Όσα έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας αλλά και τα διεθνή γεγονότα, σίγουρα μας κάνουν να χάνουμε αρκετές φορές την ηρεμία μας. Ακόμη όμως και τις φορές που χάνω την ψυχραιμία μου, προσπαθώ να την ανακτήσω αναλογιζόμενη πως υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που υπομένουν αβάσταχτες καταστάσεις. Και τότε φέρνω στον νου μου τα λόγια του Αγίου Σιλουανού: «Κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι!».
Η πλοκή του βιβλίου ωρίμαζε καιρό στο μυαλό σας ή υπήρξε κάποιο έναυσμα που ξαφνικά σας ώθησε να γράψετε την ιστορία;
Μ.Β.: Όπως είπα και προηγουμένως, η ιστορία αυτή ωρίμαζε για πολλά χρόνια στο μυαλό μου. Το έναυσμα όμως μου το έδωσε ο εγκλεισμός μας με τον κορωνοϊό. Ήταν η διέξοδος στο αδιέξοδο που βρεθήκαμε όλοι μας τα δύο τελευταία χρόνια. Το καλό που βγήκε μέσα από μια δύσκολη συγκυρία.
Υπάρχει στο μυαλό σας η ιδέα για ένα επόμενο βιβλίο;
Μ.Β.: Ιδέες πάντα υπάρχουν. Αλλά επειδή όπως λέει μια παροιμία “Όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει”, γι’ αυτό τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο.
Η λογοτεχνία τι θέση έχει στη ζωή σας; Περνάτε ώρες διαβάζοντας βιβλία; Ποιο είδος είναι το αγαπημένο σας, αυτό που θα σας βοηθήσει να χαλαρώσετε;
Μ.Β.: Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε σ’ άλλες εποχές, χωρίς τηλεόραση και διαδίκτυο, το βιβλίο ήταν η χαρά να βρεθούμε λίγες ώρες με τον εαυτό μας, να δραπετεύσουμε από την καθημερινότητα, να σπάσουμε τη μονοτονία της ζωής μας, να ταξιδέψουμε, να ονειρευτούμε. Αυτά τα συναισθήματα τα κουβαλάω μέχρι σήμερα. Πιστεύω πως το καλό βιβλίο είναι ο φίλος που δεν θα μας προδώσει ποτέ. Το γλυκό φάρμακο που βοηθάει να ξεπεράσουμε τα φαρμάκια της ζωής.
Έχω διαβάσει όλα τα είδη λογοτεχνίας. Εκείνο όμως που πραγματικά με ηρεμεί είναι τα πνευματικά βιβλία. Ιδιαίτερα με συγκινούν ο βίος και οι διδαχές σύγχρονων Αγίων μας. Ακόμα κι αν δεν τους γνωρίσαμε προσωπικά, μέσα από τις εμπειρίες τους, τα λόγια τους αλλά και τις δικές μας προσευχές, τους αισθανόμαστε δίπλα μας. Η τελευταία μου καληνύχτα είναι πάντα λίγες σελίδες ανάγνωσης από ένα τέτοιο βιβλίο.
Μπορείτε να μας προτείνετε ένα βιβλίο ή έναν συγγραφέα που αγαπήσατε στα παιδικά ή εφηβικά σας χρόνια καθώς και στην ενήλικη ζωή σας;
Μ.Β.: Ο αγαπημένος συγγραφέας των παιδικών μου χρόνων, που εξακολουθεί να έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου μέχρι σήμερα, είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Στα πενήντα μου χρόνια τόλμησα ν’ ακολουθήσω τα χνάρια του στη Σκιάθο και να ανέβω από το λιμανάκι μέχρι επάνω στο εκκλησάκι του Κάστρου. «Ο Χριστός στο Κάστρο» ήταν η αγαπημένη μου ιστορία και τη διαβάζω ακόμη τις ημέρες των Χριστουγέννων.
Σήμερα υπάρχει μεγάλη ποικιλία βιβλίων. Το μόνο που έχω να συστήσω είναι να προσέχουμε την επιλογή τους. Ειδικά όταν πρόκειται να αγοράσουμε ένα βιβλίο για παιδιά.
Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για την ειλικρίνειά σας, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Μ.Β.: Ζούμε σε αβέβαιους καιρούς. Στα «Στέφανα από λυγαριά», οι ήρωες της ιστορίας μας βρήκαν τη δύναμη και το κουράγιο να παλέψουν και να προχωρήσουν δημιουργώντας μια καινούργια και καλύτερη ζωή. Έτσι κι εμείς, ας διατηρήσουμε την πίστη, την ελπίδα και την αισιοδοξία μας για το μέλλον, ότι θα τα καταφέρουμε.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη φιλοξενία σας και εύχομαι σε όλους, καλό καλοκαίρι, καλές αναγνώσεις!
Συνέντευξη – Μυρσίνη Βιγγοπούλου
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
