Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει ποτέ ότι κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν με λιγότερη αγάπη. Όχι γιατί τους άξιζε, αλλά γιατί έτσι τους έτυχε. Όταν κρατούσα στα χέρια μου «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» της Στέλλας Καλλέ, ήξερα πως δεν θα είναι μια εύκολη ανάγνωση. Ήξερα πως θα συναντήσω λέξεις που κουβαλούν σιωπές. Και αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Αλλά δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο βαθιά. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έξη.
Προσωπική άποψη: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Η ιστορία της Αθηνάς –μιας γυναίκας που ξεκίνησε τη ζωή της με απόρριψη, με απόντες γονείς, με βιαστικές αποφάσεις και χωρίς κανέναν χώρο να υπάρξει– είναι από εκείνες που δεν φωνάζουν. Ξεδιπλώνεται σχεδόν αθόρυβα, αλλά αφήνει μέσα σου ηχώ. Παντρεύτηκε στα δεκαπέντε. Δεν αγάπησε, δεν αγαπήθηκε. Μεγάλωσε παιδιά με τα χέρια της, μα με την καρδιά της κλειστή. Κι όλη της η ζωή, ένα ταξίδι μέσα στην ενοχή, στο καθήκον, στη στέρηση. Όλα όσα δεν ειπώθηκαν, χτίζουν την πιο δυνατή συγκίνηση.
Η Στέλλα Καλλέ έχει αυτή την αρετή: να γράφει χωρίς περιττές φιοριτούρες και να σε αφήνει μόνο με την αλήθεια. Το «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» είναι καθηλωτικό, ανατρεπτικό! Δεν επιδιώκει να σοκάρει. Θέλει να καταλάβεις. Όχι μόνο την Αθηνά, αλλά και τη μάνα της και τα παιδιά της και κάθε γυναίκα που έζησε χωρίς να ξέρει πώς να αγαπά τον εαυτό της. Απέχθεια κι άγνοια αγάπης.
Η πρώτη της σκέψη ήταν να το ρίξει χωρίς να την πάρει κανένας είδηση. Το κρίμα ας βάραινε μόνο την ίδια, ας μην πλάκωνε κι άλλες καρδιές. Το είχε ξανακάνει στο παρελθόν, ήξερε τον τρόπο. Την επόμενη κιόλας μέρα, μπήκε νωρίς το πρωί στον αχυρώνα με μια πυρωμένη βελόνα πλεξίματος, που την έχωσε με βία στη μήτρα της. Πονούσε, αλλά δεν την ένοιαζε. Ήθελε να απαλλαγεί από το μωρό οπωσδήποτε. Όσο όμως κι αν προσπάθησε, ούτε μια σταγόνα αίματος δεν έτρεξε στα σκέλια της. Προσπάθησε και την επόμενη μέρα, αλλά τίποτα. Το μωρό στην κοιλιά της είχε πιαστεί γερά, πεισματικά σχεδόν, και δεν έλεγε να βγει παρά μόνο όταν θα ερχόταν η ώρα του. Ήταν εξ αρχής αποφασισμένο να ζήσει.
Είναι από αυτά τα βιβλία που δεν βασίζονται στην πλοκή, αλλά στη διαδρομή. Και κάθε σταθμός -από τον Έβρο μέχρι τη Στουτγκάρδη- κουβαλά μια στιγμή. Ένα δάκρυ. Μια κραυγή που δεν βγήκε ποτέ. Ένα «σ’ αγαπώ» που έμεινε μέσα της να σαπίζει κι εκείνη να παλεύει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που της έμαθαν. Άραγε η ζωή στάθηκε δίκαιη απέναντί της; Κι ο χρόνος, που ποτέ δεν ήταν με το μέρος της;
Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο είναι πως «Το σ’ αγαπώ που δεν είπα» δεν είναι μια ιστορία για να κατηγορήσεις. Είναι για να κατανοήσεις. Και ίσως να συγχωρήσεις. Και τον άλλον. Αλλά και τον εαυτό σου. Για τα λάθη, για τις παραλείψεις, για όσα δεν πρόλαβες να πεις.
Είναι από εκείνα τα βιβλία που, όταν τα κλείσεις, δεν τελειώνουν. Μένουν εκεί, δίπλα σου. Να σου θυμίζουν να μη λες «κάποια στιγμή». Να το πεις. Όσο είναι καιρός. Να μη γίνει το δικό σου «σ’ αγαπώ που δεν είπα».
Περίληψη: «Πάρε το μωρό και πέταξέ το στο ρέμα! Πώς θα μεγαλώσουμε τόσα κορίτσια; Πώς θα τα προικίσουμε φτωχοί άνθρωποι;»
Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση της μάνας της Αθηνάς, σαν άνοιξε τα μάτια της σε αυτόν τον κόσμο. Και έτσι, αντί για αγάπη, ένιωσε την απέχθεια, μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να γεννηθεί.
«Όποιος χτυπήσει αυτή την πόρτα για να σας ζητήσει σε γάμο, θα σας δώσω», υποσχόταν η μάνα της και το έπραττε δίχως ενδοιασμό. Και έτσι η Αθηνά παντρεύτηκε στα δεκαπέντε της τον Γιώργο, που ποτέ του δεν την αγάπησε. Και στο τέλος έγινε μια μάνα σαν τη μάνα της, δίχως να ξέρει πώς να αγαπήσει τα δικά της παιδιά.
Έτσι κύλησε ολόκληρη η ζωή της. Ο δρόμος της μακρύς. Από τον Έβρο, στη Λαμία, στη Στουτγκάρδη, στην Αλεξανδρούπολη. Κάθε πόλη και μια ιστορία. Κάθε σταθμός και ένα δάκρυ.
Το τίμημα που θα κληθεί να πληρώσει, βαρύ. Μόνο τότε θα καταλάβει… Μόνο τότε θα αισθανθεί… Και θα ζητήσει συγχώρεση από όσους άθελά της πλήγωσε. Όμως, ο χρόνος ποτέ δεν ήταν με το μέρος της…
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Το σ’ αγαπώ που δεν είπα
Συγγραφέας: Στέλλα Καλλέ
Εκδόσεις: Έξη
ISBN: 978-618-5713-68-3
Σελίδες: 443
Έτος έκδοσης: 2025
Επιμέλεια: Ζωή Τσούρα
Δημιουργία κεντρικής εικόνας: Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
[…] […]