Άρωμα Λουίζας. Το πιο ευχάριστο βιβλίο που διάβασα φέτος το καλοκαίρι, ένα φρέσκο, δροσερό και αισιόδοξο διάλειμμα από όλη τη συλλογική μαυρίλα και θλίψη που μας επεφύλαξαν οι δυο τελευταίοι μήνες.
Προσωπική άποψη: Ζωή Τσούρα
Η Λουίζα είχε μετακομίσει στο Λονδίνο γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες. Λίγα χρόνια μετά, η ζωή της έχει βαλτώσει επαγγελματικά, οικονομικά και συναισθηματικά, και η ίδια αδυνατεί να βγει από τη ζώνη άνεσής της. Ώσπου ο θάνατος της αγαπημένης της γιαγιάς, την αναγκάζει να γυρίσει στην Αθήνα για λίγες μέρες, όπου θα έρθει αντιμέτωπη με το παρελθόν της, την οικογένειά της και τις επιλογές που έκανε τα τελευταία χρόνια. Νομίζει ότι θα ξεμπερδέψει γρήγορα και θα επιστρέψει στη μίζερη και ασφαλή ζωούλα της. Χα! Δεν υπολόγισε όμως πως η γιαγιά της είχε άλλα σχέδια για εκείνη, καθώς η συμπαθέστατη, ανακατώστρα, καυστική παλιά ηθοποιός του θεάτρου εισβάλει στη ζωή της εγγονής της με… αιθέρια μορφή πλέον και απαιτεί από αυτή να ξεκουνηθεί επιτέλους. Και πώς; Την παρασύρει σε ένα κυνήγι θησαυρού: τα πολύτιμα κοσμήματα της γιαγιάς έχουν κάνει φτερά, κι η Λουίζα θα πρέπει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισής τους αν θέλει να έχει ελπίδες να τα εκμεταλλευτεί οικονομικά και να αλλάξει τη ζωή της.
Κάπου εδώ μπλέκεται ένας ευγενικός και χαριτωμένος ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο συνεργάτης του σε μέγεθος ντουλάπας, οικιακές βοηθοί, ένα ετοιμόρροπο Ντεσεβό, μια θορυβώδης Ελληνίδα μάνα, και ένα σωρό ακόμα άνθρωποι και πράγματα, να στριφογυρίζουν γύρω από τη Λουίζα, η οποία να τα ανακατεύει άθελά της με ένα σωρό απίστευτους τρόπους, οδηγώντας σε αμήχανες καταστάσεις και αστείες παρεξηγήσεις, στην προσπάθειά της και να ανακαλύψει τα κοσμήματα της γιαγιάς της, αλλά και να βρει τον χαμένο της εαυτό.
Ό,τι κι αν είναι αυτό που μου συμβαίνει αυτές τις μέρες, η πραγματικότητα είναι μία. Η γιαγιά δεν είναι πια κοντά μας και αυτό δεν αλλάζει, όσες έκτακτες εμφανίσεις κι αν κάνει. Κάθισα οκλαδόν πάνω στο μωσαϊκό της τραπεζαρίας κι έκλαψα πικρά. Γιατί ξέρω ότι μαζί με τη γιαγιά χάθηκαν οριστικά και τα καλύτερά μου χρόνια. Τα χρόνια που πίστευα ακράδαντα ότι κάτι μεγάλο με περιμένει στη γωνία, ότι είμαι ικανή να κάνω οτιδήποτε κι αν ονειρευτώ. Και το μόνο που μου έμεινε πια είναι μια βαρετή και ανήλιαγη καθημερινότητα.
Τη Λουίζα ως κεντρικό χαρακτήρα, με τον αυτοσαρκασμό και το έξυπνο χιούμορ της, τη συμπάθησα απίστευτα. Ήταν απόλαυση να τη διαβάζω μέσα στο μπάχαλο αυτό που καταφέρνει να δημιουργήσει γύρω από τον εαυτό της (πολύ φίλη μου). Είναι παράλληλα και ένας αυθεντικά ανθρώπινος χαρακτήρας, που τρέχει και τρέχει και τρέχει για να αποφύγει να έρθει αντιμέτωπη με τη στεναχώρια της, το πένθος της, τις ενοχές της, τους φόβους της. Δυσκολεύεται στις σχέσεις με τις γυναίκες της οικογένειάς της: η Λουίζα, η αδελφή της, η μαμά τους και η γιαγιά τους σχηματίζουν ένα πολύ ενδιαφέρον πλέγμα πολύπλοκων σχέσεων, με παράπονα και πικρίες που πάνε πίσω δεκαετίες. Η Λουίζα διστάζει να ζήσει. Η γιαγιά όμως είναι ο φύλακάς άγγελός της –πάντα ήταν– και με τους πιο ευφάνταστους τρόπους κι ένα τετράδιο θα την προκαλέσει να ανακαλύψει ξανά τις χαρές της ζωής, να βγει από το κουκούλι που έχει υφάνει γύρω από τον εαυτό της, να απλώσει επιτέλους τα φτερά της –μοβ φυσικά, το αγαπημένο χρώμα της γιαγιάς– και να πετάξει…
Θέλω μέσα από αυτό το τετράδιο να σε κάνω να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει «όχι τώρα», «όχι ακόμη», «άσ’ το γι’ αργότερα». Γιατί το αργότερα πολύ απλά μπορεί να μην έρθει ποτέ. Μπορεί να αρχίσεις να χάνεις το μυαλό σου και να μη θυμάσαι καν τι ήθελες να κάνεις μετά. Σε παρακαλώ, πάρε την ιστορία μου σαν αφορμή για να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να ρωτήσεις:
ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΗΜΕΡΑ, ΛΟΥΙΖΑ;
Ένα βιβλίο για την απώλεια και τη μεταμόρφωση, τα γλυκόπικρα τέλη και τα αβέβαια αλλά συναρπαστικά νέα ξεκινήματα, γραμμένο με χιούμορ, συναίσθημα και πλούσιες αισθητηριακές λεπτομέρειες που του προσδίδουν όσο ρεαλισμό πρέπει για να το ζωντανεύουν υπέροχα στη φαντασία σου. Η γραφή της Βίκυς Μωραγιάννη έχει μία ενέργεια που σε ηλεκτρίζει, σε ξεσηκώνει και σε παρασύρει να ακολουθήσεις την ιστορία μέχρι το τέλος. Καταφέρνει να ισορροπήσει όλα τα συναισθήματα, να σε πηγαίνει από το γέλιο στη συγκίνηση και από το δάκρυ στον θρίαμβο. Πολύ όμορφο, πολύ αληθινό κι ανθρώπινο, ένα ευχάριστο και τελικά αισιόδοξο ανάγνωσμα που θα σας φτιάξει τη διάθεση.
Προτιμήστε το αν σας αρέσουν:
Τα road trips με παλιά αυτοκίνητα.
Τα κυνήγια θησαυρού παρέα με γοητευτικούς ιδιωτικούς ντετέκτιβ.
Ντίβες γιαγιάδες που αψηφούν τους νόμους της φύσης.
Το χρώμα μοβ.
Περίληψη: Τα πάντα στη ζωή της Λουίζας μοιάζουν να καταρρέουν. Στα είκοσι επτά της, η δουλειά της στο Λονδίνο δεν έχει καμιά προοπτική, η προσωπική της ζωή βρίσκεται σε τέλμα, ενώ οι σχέσεις με την οικογένειά της είναι δύσκολες και ψυχρές. Η λατρεμένη της γιαγιά, εκείνη που τη μεγάλωσε, εκείνη που της έδειξε κάθε ομορφιά σε αυτό τον κόσμο, χτυπημένη τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ, δεν την αναγνωρίζει πια.
Όλα όσα ονειρεύτηκε κάποτε μοιάζουν εντελώς ανέφικτα… Απογοητευμένη και έχοντας αποδεχτεί την κατάσταση, καταλήγει να ζει μέσα στην απραξία και την απάθεια, παρατηρώντας τη ζωή της σαν απλός θεατής.
Μέχρι που η είδηση του θανάτου της γιαγιάς της θα τη βγάλει από τον λήθαργο και θα δώσει το έναυσμα για ένα ντόμινο απίστευτων γεγονότων που θα φέρουν στη ζωή της τα πάνω κάτω. Θα επιστρέψει εσπευσμένα στην Αθήνα μετά από πολύ καιρό και θα ανοίξει την πόρτα σ’ έναν κόσμο όπου το γέλιο και το δάκρυ, η αλήθεια και η γλυκιά ψευδαίσθηση θα μπλεχτούν με τον πιο υπέροχο, παράδοξο τρόπο. Μπορεί ένα χαμένο ημερολόγιο από το παρελθόν να τη βοηθήσει να βρει τον δρόμο της; Και τι ρόλο θα παίξει στην αναζήτηση αυτή ένας γοητευτικός ντετέκτιβ;
Ένα αισιόδοξο μυθιστόρημα για την αγάπη και την απώλεια που προσεγγίζει με χιούμορ τις αναποδιές της ζωής. Μια συγκινητική ιστορία για όσα έχουμε και δεν το γνωρίζουμε, για όσα θα θέλαμε και δεν μπορούμε να έχουμε και για όσα μπορούμε να πετύχουμε και δεν το ξέρουμε.
Στοιχεία βιβλίου:
Τίτλος: Άρωμα Λουίζας
Συγγραφέας: Βίκυ Μωραγιάννη
Εκδόσεις: Μίνωας
Ημερομηνία έκδοσης: 01/01/2021
Σελίδες: 360
ISBN: 978-618-02-1723-0
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
