Γλυκόπικρο αντίο – David Nicholls

Καθώς διάβαζα το Γλυκόπικρο αντίο του David Nicholls, δεν μπορούσα να αποφασίσω αν ταιριάζει σαν ανάγνωσμα σ’ έναν έφηβο ή αν το ταξίδι στα εφηβικά χρόνια, στον πρώτο έρωτα, στην ανέμελη εκείνη εποχή, απευθύνεται σε μεγαλύτερους αναγνώστες, που ενδεχομένως να έχουν ξεχάσει τα δικά τους πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, τις δικές τους πρώτες άγαρμπες απόπειρες στην αυτονομία και στην ενήλικη ζωή.

Προσωπική άποψη: Αγγελική Δαφτσίδου

Είναι καλοκαίρι του 1997 και ο Τσάρλι, που ζει σε μια μικρή και αδιάφορη πόλη στα νοτιοανατολικά του Λονδίνου, μόλις έχει δώσει τις τελικές εξετάσεις του Λυκείου. Δεν τα πήγε καλά και το ξέρει. Άλλωστε, αυτή είναι η ιστορία της ζωής του. Ένα παιδί μέτριο σε όλα, άχρωμο, που ζει τη ζωή του απαθής, αντιμετωπίζοντας τη μία μέρα μετά την άλλη.

«Όμως συνειδητοποιώ πόσο απουσιάζω απ’ όλα τα παραπάνω. Τα θυμάμαι καλά, αλλά όταν προσπαθώ να περιγράψω τον ρόλο μου, πιάνω τον εαυτό μου να πηγαίνει σε πράγματα που είδα ή άκουσα κι όχι σε κάτι που είπα ή έκανα. Ως μαθητή, αυτό που με διέκρινε ήταν η έλλειψη διακρίσεων. […] Ούτε με θαύμαζαν ούτε με απεχθάνονταν, ούτε με λάτρευαν ούτε με φοβούνταν, δεν ήμουν τραμπούκος αν και ήξερα κάμποσους τέτοιους, αλλά δεν παρενέβαινα κιόλας ούτε έμπαινα ανάμεσα στην αγέλη και το θύμα, γιατί δεν ήμουν ούτε γενναίος. […] Ούτε συμμορφωνόμουν ούτε επαναστατούσα, ούτε συνεργαζόμουν ούτε αντιστεκόμουν, κοίταζα να αποφεύγω τους μπελάδες, χωρίς όμως να φροντίζω να κάνω κάτι άλλο».

Κι αφού ο συγγραφέας μας συστήνει τον ήρωά του, τον δεκαεφτάχρονο νεαρό, βουτάει όλο και πιο βαθιά στην προβληματική του εφηβεία, ξεδιπλώνοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Ξέρουμε πως ο Τσάρλι είναι τώρα 38 ετών και ετοιμάζεται να παντρευτεί, αλλά δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή στο βιβλίο που τον βλέπουμε σε ωριμότερη ηλικία. Μπροστά μας είναι πάντοτε ο άγαρμπος έφηβος με τη διαλυμένη οικογένεια και τον καταθλιπτικό πατέρα, τους ανώριμους και κατά περίπτωση σκληρούς φίλους, τη μικρή και άχαρη -δίχως προοπτικές- μικρή πόλη στην οποία ζει, ο οποίος προσπαθεί να τα καταφέρει σ’ αυτό το ατέλειωτο καλοκαίρι, περιμένοντας να κριθεί η μοίρα του.

«Την ίδια αίσθηση μου δημιουργούσε το καλοκαίρι. Πώς θα μπορούσα ποτέ να γεμίσω τις ατέλειωτες μέρες, με την κάθε μέρα να τη νιώθω σαν απεραντοσύνη;»

…

«Η πολυτέλεια του μεσοβδόμαδου αραλικιού στο σπίτι σύντομα έχασε την αίγλη της, αφήνοντας μόνο τη νευρική θλίψη του ηλιόφωτος που περνάει μέσα απ’ τις κουρτίνες, την ατέλειωτη, ράθυμη και ληθαργική μέρα που είχες μπροστά σου, κι ύστερα κι άλλη κι άλλη, καθώς κάθε μέρα φάνταζε σαν ξεχειλωμένη κωλοαργία».

Ώσπου, όπως σε όλες τις καλές ιστορίες άλλωστε, συμβαίνει κάτι απροσδόκητο και του αλλάζει τη ζωή. Ο Τσάρλι, μέσα από μια σειρά τυχαίων γεγονότων, γίνεται μέλος σε μια θεατρική ομάδα η οποία ανεβάζει ένα διαχρονικό έργο, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», και φυσικά η πρωταγωνίστρια, η όμορφη και ταλαντούχα Φραν, θα τον βγάλει από το τέλμα και θα ξυπνήσει μέσα του πρωτόγνωρα συναισθήματα. 

«Είχα υποσχεθεί στη Φραν μια βδομάδα απ’ τον χρόνο μου. Μια βδομάδα μου φαινόταν αρκετός καιρός για να τα παρατήσω χωρίς να πουλήσω κανέναν, αλλά – η Φραν πρέπει να το είχε καταλάβει – η ιδέα της εγκατάλειψης υποχωρούσε μέρα με τη μέρα, και πλέον η Φραν δεν ήταν ο μόνος λόγος που ξαναπήγαινα. Καθώς το κάθε πρόσωπο του θιάσου ξεχωριστά αποκτούσε τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είχα αρχίσει να συμπαθώ αυτούς του ανθρώπους, ακόμα και να φαντάζομαι ότι θα ερχόταν η στιγμή που δεν θα τους σκεφτόμουν ως “αυτούς τους ανθρώπους”…»

Τελειώνοντας το βιβλίο, όντως μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, γιατί αφέθηκα να με παρασύρει η νιότη, η ορμή του πρώτου έρωτα, οι εφηβικοί προβληματισμοί, τα λάθη, αλλά και αυτή η ανεμελιά που μόνο σ’ αυτή την ηλικία συναντάς.

Περίληψη: Όταν ο Τσάρλι γνώρισε τη Φραν…

 

 

Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ