Συνέντευξη – Λαμπρινή Σιδέρη
Σήμερα, στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, φιλοξενούμε την εκπαιδευτικό και συγγραφέα Λαμπρινή Σιδέρη, με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της βιβλίου «Απωθημένα πουλάω» από τις Εκδόσεις Ανεμολόγιο.
Συνέντευξη
Ρωτάει η Αγγελίνα Παπαθανασίου
Καλησπέρα σας. Ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο σας βιβλίο από τις Εκδόσεις Ανεμολόγιο. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα;
Λ.Σ.: Εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή να ψάξετε και να μελετήσετε τα «Απωθημένα» μου… Η συγγραφή για μένα ήταν και είναι μια εσωτερική ανάγκη πολύ δυνατή. Ένα στυλό και ένα τετράδιο μου αρκούν να γεμίσω τα κενά που έχω. Και ποιος δεν έχει… Σιγοέκαιγε χρόνια η ανάγκη να πλάσω ένα μυθιστόρημα, κάτι δικό μου, ολόδικό μου, να επηρεάζω και να με επηρεάζουν οι ήρωες, να γίνονται, μέρα τη μέρα, δικοί μου άνθρωποι. Να γίνουν κομμάτι της ζωής μου και να το μοιραστώ όλο αυτό και με τρίτους. Όχι από ματαιοδοξία, αλλά από την κρυφή ελπίδα να σας φέρω σε μια κατάσταση όμορφη, ευαίσθητη, γαλήνια.
Ήρωες του βιβλίου σας η Πέτη και ο Μανώλης. Ποιος από τους δυο σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Έχετε κοινά στοιχεία με την Πέτη;
Λ.Σ.: Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε ιδιόρρυθμους ανθρώπους, με όμορφες ιδιαιτερότητες, τέτοιες που να τους καθιστούν ενδιαφέροντες και ξεχωριστούς. Ο πατέρας μου και ο σύζυγός μου ανήκουν στην κατηγορία αυτή. Η Πέτη και ο Μανώλης επομένως, ως πρωταγωνιστές του βιβλίου, δεν θα μπορούσαν να είναι εύκολοι, συνηθισμένοι άνθρωποι. Δεν με ταλαιπώρησαν, γιατί οι ιδιόρρυθμοι άνθρωποι είναι, φοβάμαι, τόσο έξυπνοι, που αβίαστα κινούν τα κομμάτια της ζωής τους. Τα στοιβάζουν, τα μπερδεύουν και μετά τα αφήνουν να δέσουν ένα ένα σαν κομμάτια ενός δύσκολου παζλ. Όχι, δεν με δυσκόλεψαν… Στην ερώτηση για το αν έχω κοινά στοιχεία με την Πέτη, θα ήμουν τρελή να σας απαντήσω. Γράφεις ένα βιβλίο για να κρυφτείς πίσω από αυτό…
Στο βιβλίο σας υπάρχουν μερικά πανέμορφα σκίτσα που συνοδεύουν κάποια κεφάλαια. Είναι δικές σας δημιουργίες; Ασχολείστε και με τη ζωγραφική;
Λ.Σ.: Τώρα φοβάμαι πως γαργαλήσατε μια ευαίσθητη χορδή μου. Δυστυχώς, τα μόνα σκίτσα που μπορώ να σας χαρίσω είναι γεωμετρικά σχήματα, αυστηρά σχεδιασμένα με κανόνα και διαβήτη, μαθηματικός γαρ. Λυπάμαι που εκεί αρχίζει και τελειώνει η σχέση μου με την τέχνη της ζωγραφικής. Ζηλεύω τους ανθρώπους που χαϊδεύουν τις σκέψεις τους με ένα πινέλο… Λέτε να τους εκδικήθηκα βάζοντας τον Άλκη στο έργο μου;
Τα σκίτσα τα επιμελήθηκε μια σπουδαία εικαστικός -αριστούχος της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας-, η Αναστασία Μηλιτσοπούλου. Την είχα μαθήτρια στην κρίσιμη τάξη της Γ’ Λυκείου. Ένα πεντακάθαρο μυαλό στα μαθηματικά, αλλά και ένα τεράστιο ταλέντο στη ζωγραφική. Μου μιλούσε για ώρες από τότε για τα συναισθήματα που την κατακλύζουν όταν κάνει σκίτσα. Και ξέρετε, δεν το συναντάς εύκολα σε παιδιά δεκαεπτά χρονών να έχουν τόσο ξεκάθαρο στον νου τους τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Από τότε της είχα υποσχεθεί πως θα ντύνει τα βιβλία μου…
Λέτε σε κάποιο σημείο: «Όλοι ξέρουμε ποιο είναι το καταφύγιό μας στις δύσκολες στιγμές». Λειτουργεί η συγγραφή ως καταφύγιο για σας; Σας βοηθά να ξεπεράσετε δυσκολίες και προβλήματα;
Λ.Σ.: Είμαι -σχεδόν ενοχλητικά- κοινωνική προσωπικότητα, σε βαθμό που ακόμα και εμένα κάποιες φορές με κουράζει. Ίσως είναι ο λόγος που αποζητούσα και έναν πιο ήρεμο, κλειστό και απόμακρο κόσμο-καταφύγιο να κλείνομαι και να γαληνεύω. Η συγγραφή είναι για μένα κάτι που με γεμίζει και με αδειάζει ταυτόχρονα. Ναι, τα ζόρικα συναισθήματα τα καμουφλάρω και τα ντύνω σε ήρωες. Όσα ακουμπάω στο χαρτί αλαφραίνουν μέσα μου. Όπως και την Πέτη… Χάνουν τη δύναμή τους όταν γίνονται ιστορίες σε ένα μυθιστόρημα. Όμως, στα πολύ δύσκολα, δεν καταφεύγω στη γραφή, όχι. Καταφεύγω στους φίλους μου, όπως έκανε και η Πέτη… Εκεί είναι η αληθινή ζωή, όχι στα βιβλία.
Διαβάστε την άποψή μας για το βιβλίο: Απωθημένα πουλάω
Η γραφή σας είναι άκρως λυρική. Η ποίηση τι ρόλο κατέχει στη ζωή σας;
Λ.Σ.: Η ποίηση είναι η μητέρα των τεχνών. Μέσα σε πέντε δέκα στίχους, στοιβάζεις νοήματα που δεν χωρούν σε τόμους από βιβλία. Τόσο σύντομη διαδρομή με τόσα μηνύματα, που δεν το χωρά ο νους σου. Μελετώ ποίηση από παιδί. Με αγγίζει, με συγκινεί, με ταξιδεύει. Εκείνο το «ΟΛΗ ΑΛΜΥΡΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑ ΤΟΠΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΛΥΣΣΑ», της μοναδικής Κικής Δημουλά, έχει συνοδεύσει όλα τα προσωπικά μου πένθη. Ο λυρισμός στη γραφή μου πιθανότατα είναι απότοκος της ενασχόλησής μου με την ποίηση. Ίσως είναι μια από τις αγαπημένες αποχρώσεις της ζωής μου. Είναι όρος «ομπρέλα», που σκιάζει και προστατεύει τις ευαισθησίες μου, τον ρομαντισμό μου. Θα σας πω και κάτι που βρίσκω αστείο: Έπιασα πρόσφατα να λέω στους μαθητές μου πως η λέξη παραγοντοποίηση (μαθηματικός όρος) κρύβει την λέξη ποίηση. Και δεν ξέρετε πόσο χαρούμενη με κάνει το εφηβικό τους χαμόγελο! Μακάρι να είναι το έναυσμα να γνωρίσουν την πραγματική ποίηση…
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Λ.Σ.: Δεν μου άρεσε ποτέ να κάνω σχέδια ως προς τη γραφή μου, γιατί φοβάμαι πως θα γινόταν δουλειά. Θα ήταν έγκλημα. Κρατήστε μόνο πως πάντοτε γράφω…
Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;
Λ.Σ.: Θα ήθελα να ευχηθώ ένα όμορφο 2022. Η θλιβερή ιστορία της πανδημίας να γίνει η αφετηρία να αναθεωρήσουμε πράγματα και να μάθουμε να εκτιμούμε όσα τελικά δεν είναι αυτονόητα. Το φιλί και η αγκαλιά. Η βόλτα και ένα τσούγκρισμα ποτηριών. Ένα χαρούμενο δελτίο ειδήσεων των 20:00… Ένας καλός φίλος, ο Θανάσης Μπακαστάθης, που είχα την τιμή να παρουσιάσει το βιβλίο μου στο παρθενικό του ταξίδι, μου είπε μια φράση που έκανε θόρυβο μέσα μου: «Να μάθουμε επιτέλους να περνάνε καταστάσεις μπροστά μας χωρίς να μας αγγίζουν και να δίνουμε αξία μονάχα στα σημαντικά…». Και έτσι θα ήθελα να κλείσουμε…
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Καλή δημιουργική συνέχεια.
Συνέντευξη – Λαμπρινή Σιδέρη
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
