Η βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς. Ένα βιβλίο που παρά το πολύ συνηθισμένο (για τη λογοτεχνία) θέμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σίγουρα καταφέρνει και κάνει τη διαφορά.
Προσωπική άποψη: Ζηλιασκοπούλου Βίκυ
Η πρωταγωνίστριά του είναι η Ντίτα, υπαρκτό πρόσωπο, στις διηγήσεις της οποίας ο συγγραφέας βασίστηκε και έγραψε το βιβλίο. Αφορά την περίοδο που η έφηβη τότε Ντίτα ζούσε μέσα σε ένα από τα στρατόπεδα του Άουσβιτς, σε έναν τομέα όπου κρατούνταν οικογένειες. Μάλιστα υπήρχε και ένας χώρος για τα μικρά παιδιά, τον οποίο οι κρατούμενοι είχαν μετατρέψει σε σχολείο, όπου μάλιστα με κίνδυνο της ζωής τους έκρυβαν και κάποια λίγα βιβλία. Η Ντίτα ήταν υπεύθυνη για τη φύλαξη και το κρύψιμο των βιβλίων. Δεν υπάρχει λόγος να πω περισσότερα για την υπόθεση, μια χαρά είναι το οπισθόφυλλο, διαβάστε το. Και μετά πάρτε το βιβλίο και διαβάστε και το μυθιστόρημα ολόκληρο, μόνο να κερδίσετε πρόκειται.
Όλα ξεκίνησαν εκείνον τον χειμώνα του ’39, μια χρονιά που έφερε την αθόρυβη επέλαση των Ναζί. Όπως ένας ιός που μολύνει την πραγματικότητα, ο κόσμος γύρω της δεν θρυμματίστηκε ξαφνικά ούτε καταποντίστηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως, όλα άρχισαν να καταρρέουν, στην αρχή σταδιακά και μετά ολοένα και γρηγορότερα… Ήταν σαν να ήθελαν να απαγορεύσουν στα παιδιά την παιδική ηλικία.
Έχω διαβάσει πολλά βιβλία για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και έχω αντιληφθεί ότι εκτός από εμένα υπάρχουν και πολλοί άλλοι αναγνώστες που αγαπούν να διαβάζουν για αυτήν την περίοδο. Λοιπόν, μπορώ να πω ότι ένα βιβλίο σαν αυτό έλειπε, τουλάχιστον από τη δική μου αναγνωστική συλλογή. Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω και αφορά σχεδόν εξ ολοκλήρου τη ζωή μέσα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αν και η Ντίτα είναι από τους τυχερούς αφού η δουλειά της είναι σε εσωτερικό χώρο και δεν είναι σωματικά εξαντλητική, η καθημερινότητά της είναι πολύ σκληρή. Η πείνα, το κρύο και ο φόβος περιγράφονται εξαιρετικά, η ατμόσφαιρα όλου του βιβλίου είναι ζοφερή και κλειστοφοβική. Πραγματικά ο συγγραφέας καταφέρνει να μεταδώσει τον φόβο με τον οποίο ζούσαν οι κρατούμενοι, σφίχτηκε η καρδιά μου πολλές φορές. Επίσης, η κούραση και η πείνα είναι άλλες δύο αισθήσεις σχεδόν απτές μέσα από τις περιγραφές, έκλεινα το βιβλίο κάθε φορά εξαντλημένη ψυχολογικά.
Η ζωή, οποιαδήποτε ζωή, διαρκεί ελάχιστα. Αν καταφέρεις όμως να είσαι ευτυχής, έστω και για μια στιγμή, άξιζε τον κόπο να τη ζήσεις.
Δεν έχει μέσα σκηνές βίαιες… ‘Οπα, τελείως λάθος και αναληθές είναι αυτό… Όλο το βιβλίο είναι εξαιρετικά σκληρό, τι λέμε τώρα, ο θάνατος και η βία είναι σε κάθε σελίδα του. Φανταστείτε ότι στο τμήμα του στρατοπέδου που ήταν κρατούμενη η Ντίτα δραστηριοποιούνταν ο Μένγκελε, οπότε οι ιατρικές του έρευνες αναφέρονται συχνά στην πλοκή. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι ο συγγραφέας έχει προτιμήσει να αναφέρει περιληπτικά σκηνές που θα μπορούσαν να με στοιχειώσουν πραγματικά, τόσο όσον αφορά τις τιμωρίες των Ναζί όσο και τις μεθόδους του Μένγκελε. Ακόμα και η απελπισία και το πένθος, η πείνα και η σωματική κόπωση περιγράφονται σχετικά διακριτικά, χωρίς να με φορτίσουν όσο θα μπορούσαν.
Γιατί γενναίος είσαι αν νιώσεις τον φόβο και συνεχίσεις.
Σίγουρα μέσα στο βιβλίο υπάρχουν και αισιόδοξα μηνύματα, όπως η αξία του να αγωνίζεσαι και να μην τα παρατάς ποτέ, η αξία της αγάπης και του να βοηθάς τον συνάνθρωπο. Φυσικά και μέσα από το βιβλίο προάγεται και η αξία της ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος και της δύναμης που έχει για την ψυχολογία μας μια καλή ιστορία. Σε εμένα όμως, από αυτό το βιβλίο θα μείνει η φρίκη για το πόσο κακός μπορεί να είναι ο άνθρωπος όταν οι συνθήκες του το επιτρέψουν, δίνοντάς του την απόλυτη εξουσία να αποφασίσει για τη ζωή ή τον θάνατο των συνανθρώπων του.
Η πραγματική ασθένεια είναι η έλλειψη ανοχής προς το διαφορετικό.
Περίληψη: Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Ντίτα Κράους.
Η ιστορία της μικρότερης και πιο επικίνδυνης βιβλιοθήκης στον κόσμο, ειπωμένη από μια κρατούμενη του Άουσβιτς που κατόρθωσε να επιβιώσει.
Ιανουάριος του 1944. Η έφηβη Ντίτα Κράους με τους γονείς της μεταφέρεται από το γκέτο των Εβραίων της Τερεζίν στην Πράγα στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Μόνο η Ντίτα Κράους και μια χούφτα ακόμα κρατούμενοι επέζησαν, έπειτα από παραμονή ενός έτους, πριν από την απελευθέρωσή τους από τους Συμμάχους την Άνοιξη του ’45. Παρατηρεί τα πάντα, θυμάται τα πάντα και αφηγείται τα πάντα στον Αντόνιο Ιτούρμπε: Τον φόβο, τους συντρόφους που βρίσκαν νεκρούς το πρωί από την πείνα και το κρύο, την καταναγκαστική εργασία κάτω από τα γρονθοκοπήματα των «Κάπος», τις περιοδικές «επιλογές» που ξεχώριζαν τους υγιείς από τους αρρώστους που οδηγούνταν στα κρεματόρια.
Μα πάνω απ’ όλα, θυμάται τον Φρέντι Χιρς, τον αρχηγό του παιδικού μπλοκ 31. Στη μαύρη λάσπη του Άουσβιτς που καταπίνει τα πάντα, ο Φρέντι Χιρς έκτισε μυστικά ένα σχολείο. Οι Ναζί δεν το ξέρουν. Όπως δεν γνωρίζουν και την ύπαρξη της μικρότερης, κρυμμένης και παράνομης δημόσιας βιβλιοθήκης που υπήρξε ποτέ. Περιλαμβάνει έξι «ομιλούντα» βιβλία και οχτώ τυπωμένα. Τα τελευταία, η νεαρή Ντίτα τα κρύβει κάτω από το φόρεμά της με κίνδυνο της ζωής της.
Στοιχεία του βιβλίου
Τίτλος: Η βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς
Συγγραφέας: Antonio G. Iturbe
Μετάφραση: Αγγελική Βασιλάκου
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
ISBN: 978-960-645-043-3
Σελίδες: 528
Ημερομηνία Έκδοσης: Μάρτιος 2020
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
