Κόκκινη Ανατολή. Όταν ένα βιβλίο μού αρέσει τόσο, τόσο, ΤΟΣΟ πολύ, δυσκολεύομαι να γράψω review. Το συγκεκριμένο το έχω ήδη διαβάσει τρεις φορές, στα ελληνικά και στα αγγλικά, κι ακόμη δυσκολεύομαι να βρω τις λέξεις να εκφράσω πόσο τέλειο είναι.
Προσωπική άποψη: Ζωή Τσούρα
Σας αρέσουν τα βιβλία που χρησιμοποιούν στοιχεία που βρήκατε στο Hunger Games και στο Maze Runner; Δυστοπικές μελλοντικές κοινωνίες όπου τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και ο πρωταγωνιστής ή η πρωταγωνίστρια σηκώνει στους ώμους του/της το βάρος μίας επανάστασης; Αν ναι, τότε εδώ είστε. Η σειρά Κόκκινη Ανατολή είναι ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ αυτού του είδους. Τα άλλα όλα ωχριούν μπροστά του. Είναι σαν ο Pierce Brown να έκατσε κάτω να γράψει σκεπτόμενος «Τώρα θα σας δείξω πώς γίνεται σωστά μια τέτοια ιστορία». Και μεγαλούργησε. Respect.
Νομίζει πως οι άνθρωποι σαν εμένα είναι αδύναμοι. Με θεωρεί βλάκα, ασθενικό, υπάνθρωπο. Δεν ανατράφηκα σε παλάτια. Δεν ίππευα άλογα μέσα σε λιβάδια ούτε έτρωγα γλώσσες κολιμπρί. Σφυρηλατήθηκα στα έγκατα του σκληρού τούτου κόσμου. Ακονίστηκα από το μίσος. Δυνάμωσα από την αγάπη.
Κάνει λάθος.
Κανείς τους δεν πρόκειται να επιζήσει.Είμαι ο Θεριστής και ο θάνατος είναι η σκιά μου.
Η ιστορία ξεκινάει από τα έγκατα του πλανήτη Άρη, και ξετυλίγεται σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση από τον πρωταγωνιστή Ντάροου. Σε μία κοινωνία αυστηρά στρωματοποιημένη, χωρισμένη σε κάστες, ο Ντάροου ανήκει στους Κόκκινους, τα εκατομμύρια εργάτες-μεταλλωρύχους που ζουν σε αποικίες κάτω από την επιφάνεια του Άρη σαν μυρμήγκια, και επίσης σαν μυρμήγκια δουλεύουν αδιάκοπα και αδιαμαρτύρητα για «το καλό της κοινωνίας», για να παράξουν τα υλικά που θα γαιοδιαμορφώσουν τον Άρη (terraforming) και θα τον κάνουν κατοικήσιμο για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ο Ντάροου είναι 16 χρονών, άντρας για τα δεδομένα της κοινωνίας του, ήδη παντρεμένος με τη γλυκιά Ηώ, της οποίας οι ιδέες και τα όνειρα καίνε πιο δυνατά κι από τον πυρήνα του πλανήτη. Γιατί η Ηώ ξέρει αυτό που ο Ντάροου δειλιάζει να παραδεχτεί: ότι οι Κόκκινοι είναι δούλοι. Μία αναλώσιμη εργατική τάξη που δουλεύει και πεθαίνει κάτω από την μπότα των Χρυσών, πεινασμένοι και φτωχοί, χτίζοντας πράγματα που δεν θα αντικρίσουν ποτέ.
Μα τα όνειρα της Ηώς, τα κρυφά όνειρα του λαού τους, κοστίζουν ακριβά – κι ο Ντάροου θα κληθεί να πληρώσει με τον χειρότερο τρόπο… κι έπειτα θα επιστρέψει, για να ανάψει τη φωτιά της εκδίκησης εκεί που κανείς δεν το περιμένει: στην καρδιά της Κοινωνίας των Χρυσών.
«Ο θάνατος δεν είναι κενός, όπως λες. Κενή είναι η ζωή χωρίς ελευθερία, Ντάροου. Κενό είναι να ζεις αλυσοδεμένος από τον φόβο, τον φόβο της απώλειας, του θανάτου. Εγώ λέω να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες. Σπάσε τις αλυσίδες του φόβου και σπας τις αλυσίδες που μας δένουν στους Χρυσούς, στην Κοινωνία. Μπορείς να το φανταστείς; Ο Άρης θα μπορούσε να είναι δικός μας. Θα μπορούσε ν’ ανήκει στους αποίκους που μόχθησαν εδώ, πέθαναν εδώ». […] «Αν οδηγούσες τους άλλους στην ελευθερία. Πόσα πράγματα θα μπορούσες να κάνεις, Ντάροου. Πόσα πράγματα θα μπορούσες να προκαλέσεις». Κάνει μια παύση και βλέπω πως τα μάτια της λάμπουν. «Με πιάνει σύγκρυο. Σου δόθηκαν τόσα πολλά, αλλά κοιτάζεις πολύ χαμηλά».
«Λες και ξαναλές τα ίδια καταραμένα επιχειρήματα» λέω πικρά. «Νομίζεις πως αξίζει να πεθάνεις για ένα όνειρο. Εγώ λέω πως δεν αξίζει. Λες πως είναι καλύτερα να πεθάνεις όρθιος. Εγώ λέω πως είναι καλύτερα να ζούμε γονατιστοί».
«Δε ζεις καν!» λέει κοφτά. «Είμαστε μηχανικοί άνθρωποι με μηχανικά μυαλά, μηχανικές ζωές…»
«Και μηχανικές καρδιές;» ρωτάω. «Αυτό είμαι;»
«Ντάροου…»
«Γιατί ζεις;» τη ρωτάω ξαφνικά. «Για μένα; Για την οικογένεια και την αγάπη; Ή για κάποιο όνειρο;»
«Δεν είναι απλώς κάποιο όνειρο, Ντάροου. Ζω για το όνειρο πως τα παιδιά μου θα γεννηθούν ελεύθερα. Πως θα γίνουν αυτό που θέλουν. Πως θα είναι αφεντικά της γης που τους έδωσε ο πατέρας τους».
«Εγώ ζω για σένα» λέω θλιμμένα.
Με φιλάει στο μάγουλο. «Τότε πρέπει να ζεις για περισσότερα».
Μετά από την τραγωδία που τον σημαδεύει ανεξίτηλα, ο Ντάροου, σαν άλλος Δούρειος Ίππος, θα περάσει τα μύρια όσα για να παρεισφρήσει στους Χρυσούς. Για να γκρεμίσει τον εχθρό του, θα χρειαστεί να γίνει σαν αυτόν – κυριολεκτικά. Κι εδώ αρχίζει ένα αφάνταστα συναρπαστικό και δύσκολο ταξίδι που σε κρατάει με την αδρεναλίνη ψηλά για 500 σελίδες. Δεν ξέρεις ποτέ και πουθενά τι θα γίνει. Οι ανατροπές έρχονται η μία μετά την άλλη. Η δράση δεν σταματάει ποτέ. Ο κόσμος που έχει χτίσει ο Brown είναι τόσο πλούσιος, τόσο προσεκτικά δουλεμένος, τόσο μεγάλος και επικός, που σου πέφτει το σαγόνι με κάθε νέο επίπεδο και στοιχείο που σου αποκαλύπτει. Εδώ ξεκινάει ένα έπος που καλύπτει ολόκληρο το ηλιακό σύστημα, τους πλανήτες και τα φεγγάρια μίας σκληρής διαστημικής αυτοκρατορίας, δομημένης στα πρότυπα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (θα συναντήσετε την ορολογία αυτής, τους θεούς της, τις αξίες της). Κι όπως η Ρώμη δεν έπεσε σε μια μέρα, ούτε η Κοινωνία θα πέσει σε ένα βιβλίο. Μα όταν πέσει, θα κάνει μεγάλο θόρυβο.
Πίεζαν και ξαναπίεζαν πολύ καιρό. Ήξεραν πως ήμουν κάτι επικίνδυνο, κάτι διαφορετικό. Αργά ή γρήγορα έπρεπε να ξέρουν πως θα έσπαγα και θα ερχόμουν να τους πετσοκόψω. Ή μπορεί να νόμιζαν πως είμαι ακόμη παιδί. Οι βλάκες. Ο Αλέξανδρος ήταν παιδί όταν ρήμαξε την πρώτη του χώρα.
Η γραφή του Brown είναι άμεση, γρήγορη και καταιγιστική. Σκεφτείτε την σαν ένα μαχαίρι χωρίς πολλά στολίδια. Δεν σε χαϊδεύει. Δεν σε λυπάται. Λέει αυτό που πρέπει να πει με λέξεις κοφτερές και χτυπάει κατευθείαν στον στόχο. Η ένταση είναι υπόκωφη, τρέμει το μέσα σου από τα συναισθήματα που σου δημιουργεί, τρέμεις το τι θα γίνει όταν ξεσπάσει αυτή η καταιγίδα που βλέπεις να μαζεύεται σελίδα με τη σελίδα. Ονειρεύεσαι παρόμοιες καταιγίδες…
Ο Ντάροου δεν είναι ένα άβουλο ον παραδομένο στη μίρλα, την αυτολύπηση και την αναποφασιστικότητα (yes, Katniss Everdeen, I’m talking to you). Πιόνι και παίχτης, θύμα και θύτης, τέρας και άγιος, μα με πλήρη συνείδηση της κατάστασης, των ελαττωμάτων του και της συλλογικής αναγκαιότητας, ακολουθεί μία πορεία με δοκιμασίες, μία ανοδική σπείρα αγώνα, ύβρεως και κάθαρσης σαν άλλος αρχαιοελληνικός ήρωας. Προς αποφυγή σπόιλερ, δεν θα πω πολλά για το κομμάτι των αγώνων επιβίωσης στους οποίους θα κληθεί να συμμετάσχει. Θα πω μόνο ότι από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει και χρησιμοποιούν αυτό το στοιχείο, η Κόκκινη Ανατολή είναι με διαφορά αυτό που αποτυπώνει με περισσότερη ωριμότητα, ακρίβεια και ρεαλισμό την ανθρώπινη ψυχολογία σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Και είναι ένας ύμνος στη στρατηγική επίσης.
Ελπίζω η μικρή γεύση που σας έδωσε αυτό το review να σας άνοιξε την όρεξη. Το έπος της Κόκκινης Ανατολής σάς περιμένει. Προσωπικά, ξεκινώ να το ξαναδιαβάζω.
«Αστείο πώς μια λέξη και μόνο μπορεί ν’ αλλάξει τα πάντα στη ζωή σου».
«Δεν είναι καθόλου αστείο. Το ατσάλι είναι δύναμη. Το χρήμα είναι δύναμη. Από όλα όμως τα πράγματα σε όλους τους κόσμους, τα λόγια είναι δύναμη».
Περίληψη: Ο Ντάροου είναι Κόκκινος, μέλος της κατώτατης κάστας στην κωδικοποιημένη κατά χρώματα κοινωνία του μέλλοντος. Όπως και οι άλλοι Κόκκινοι, δουλεύει όλη μέρα, πιστεύοντας πως αυτός και ο λαός του κάνουν την επιφάνεια του Άρη κατοικήσιμη για τις επόμενες γενιές. Όμως ο Ντάροου και οι όμοιοί του έχουν εξαπατηθεί. Η ανθρωπότητα έχει ήδη φτάσει εδώ και γενιές στην επιφάνεια. Τεράστιες πόλεις και απέραντα πάρκα απλώνονται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και οι Κόκκινοι δεν είναι παρά δούλοι μιας διεφθαρμένης άρχουσας τάξης.
Όταν τα στυγνά μέλη της Χρυσής κάστας θα του στερήσουν το πολυτιμότερο πρόσωπο στη ζωή του, ο Ντάροου θα ριχτεί σ’ έναν αγώνα για την αποκάλυψη της αλήθειας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, χωρίς να διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να καταστρέψει τους εχθρούς του… ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως για να το κάνει θα γίνει ένας από αυτούς.
Στοιχεία Βιβλίου:
Τίτλος: Κόκκινη Ανατολή
Συγγραφέας: Pierce Brown
Σειρά βιβλίου: Κόκκινη Ανατολή, Βιβλίο 1ο
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Έτος έκδοσης: 2015
Σελίδες: 536
ISBN: 978-960-566-972-0
