Μόλις γύρισα την τελευταία σελίδα του βιβλίου “Ο τελευταίος Άλυπος” και μπορώ να πω ότι είναι ίσως το πιο ιδιαίτερα γραμμένο μυθιστόρημα που έχω διαβάσει.
Προσωπική άποψη: Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Η πλοκή περιγράφεται ακριβώς από αυτά που αναφέρονται στο οπισθόφυλλο: σε μια μικρή πόλη ξαφνικά αρχίζουν να συμβαίνουν δολοφονίες, τυφλά χτυπήματα και εκρήξεις, εκτοξεύοντας τα ανύπαρκτα μέχρι τότε ποσοστά βίας. Εμείς ως αναγνώστες τα γεγονότα τα μαθαίνουμε μέσα από τις αφηγήσεις κατοίκων της πόλης. Δεν υπάρχουν βασικοί πρωταγωνιστές με τη συνήθη έννοια, την ιστορία την αφηγούνται πολλά άτομα με το καθένα να μιλά είτε για τον εαυτό του στο παρόν και το παρελθόν, είτε για άλλους κατοίκους της πόλης, προσθέτοντας με αυτόν τον τρόπο κάθε φορά μια μικρή πληροφορία που αφορά την πλοκή. Κάθε αφηγητής μιλά σε ένα μικρό υποκεφάλαιο, άλλοι εμφανίζονται πολλές φορές και άλλοι λιγότερες. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς δεν αναφέρονται με το μικρό τους όνομα αλλά με κάποιον χαρακτηρισμό, όπως “η γυναίκα της βορινής κουζίνας” ή “ο άνδρας ψηλά στο βουνό”.
Κι αυτά τα μαλλιά, μα της αρέσουν τα άσπρα μαλλιά; Ακόμα κι εγώ που την θυμάμαι μικρό κοριτσάκι, τα βάφω, μονολογεί. Κι έτσι σκυμμένη πρωί πρωί πάνω από τα φυτά, την κοιτά. Να τα καθαρίζει κλαδάκι κλαδάκι, φυλλαράκι φυλλαράκι, ποια, εκείνη που ήτανε, λέει, αλλεργική στα φυτά.
Η ιδιαιτερότητα του μυθιστορήματος όμως δεν οφείλεται στα παραπάνω. Έχει εμβόλιμα στη ροή πολλά αποσπάσματα από εφημερίδες και άλλα κείμενα, ποιήματα, ιστορικά γεγονότα και γενικά παραθέματα κάθε κατηγορίας. Είναι λίγες οι φορές που κάποιος αφηγητής απλά μιλάει, συνήθως υπάρχει σε κάθε κεφάλαιο και μια παράθεση και μάλιστα όσο προχωρά το βιβλίο τόσο μεγαλύτερες είναι αυτές. Δεν προσθέτουν κάτι στην πλοκή, δίνουν όμως πληροφορίες για όσα σκέφτονται οι αφηγητές ή αναλύουν ιστορικά γεγονότα στα οποία αναφέρονται οι αφηγητές.
Η αληθινή ουσία της επικοινωνίας ή της σύνδεσης με άλλους ανθρώπους βρίσκεται στην ικανότητα να ανοίγεστε και να απογυμνώνετε την καρδιά σας, και συνειδητοποιείτε πως δεν είναι και τόσο κακό. Μπορεί να σας βοηθήσει να αλλάξετε την αντίληψή σας κατά τη διάρκεια δύσκολων καιρών. Αν μόνο μπορείτε να μιλήσετε γι’ αυτό εξ’ αρχής.
Γενικά πρέπει να πω ότι είναι από τα πιο περίεργα βιβλία που έχω διαβάσει. Είμαι συνηθισμένη σε μια πιο γραμμική ροή της ιστορίας, πιο στρωτή αφήγηση, και όλες αυτές οι εναλλαγές σε αφηγητές με δυσκόλεψαν. Επίσης, όλες αυτές οι προσθήκες ξένων κειμένων που δεν προχωρούσαν την πλοκή, αν και μου έμαθαν αρκετά που δεν ήξερα, με έβγαζαν λίγο εκτός κλίματος. Χαίρομαι που τα διάβασα όλα αυτά, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι διάβασα ένα εύκολο βιβλίο, ήθελε να είμαι συγκεντρωμένη, έχει απαιτήσεις από τον αναγνώστη, αλλά προσφέρει πολλές γνώσεις πέρα από τη βασική του ιστορία.
Περίληψη: Σε μια παραθαλάσσια πόλη μια γυναίκα, φωνάζοντας τα ξόρκια της, πέφτει επάνω σε ένα δολοφονημένο κορίτσι. Στον σκουπιδότοπο, και με τον ίδιο τρόπο, θα βρεθούν δυο ακόμα δολοφονημένα παιδιά.
Μια παλιά παρέα επιστρέφει. Κι ένας άγνωστος άντρας επιθυμώντας να παραμείνει αόρατος, που φαίνεται να γνωρίζει πολλά. Τα τυφλά χτυπήματα στην παρέλαση που θα ακολουθήσουν και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί σε επτά διαφορετικά σημεία της πόλης, θα στρέψουν την προσοχή όλων στο παρελθόν. Ο αστυνόμος Μύρων Αγγέλου που έχει πάθος με τα λουλούδια του και οτιδήποτε το ιαπωνικό, θα προσπαθεί να χειριστεί την υπόθεση.
Και μέσα σε όλα αυτά: Ένας παλιός τρομοκράτης που είναι πια αδελφός Ματθαίος, ένα αγόρι αγνώστου πατρός, η παλιά και η νέα γενιά της τρομοκρατίας, η κατάρα των Ορφανίδηδων να αυτοκτονούν όλοι οι Άλυποι στην οικογένεια και η πανάρχαια ιστορία της πατροκτονίας. Η αιώνια επανάληψη του βασικού μοτίβου ζωής και της μοιραίας σκηνής. Το παρελθόν που επιστρέφει και απαιτεί επιτακτικά την δική του ανταμοιβή. Εξάλλου «Σε μια στιγμή, κανείς δε χάθηκε/Αργά γλιστράς – στη Συντριβή».
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Ο τελευταίος Άλυπος
Συγγραφέας: Ελένη Γκίκα
Εκδόσεις: Αρμός
Σελίδες: 376
Ημερομηνία έκδοσης: Φεβρουάριος 2023
ISBN: 978-960-615-567-3
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
