Ξενοφώντος Γαϊτάνου Αναστασία: Η Αναστασία Ξενοφώντος Γαϊτάνου είχε πάντα συντροφιά ένα βιβλίο. Χανόταν στις σελίδες του και ονειρευόταν… Ονειρευόταν μια μέρα να φέρει στο φως τα δικά της βιβλία. Και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Το 2009 ήρθε στο φως το πρώτο της βιβλίο, το παιδικό μυθιστόρημα «Η ομάδα των 5 εναντίον Μαύρου Σίφουνα», εκδόσεις Επιφανίου και το 2015 το εφηβικό μυθιστόρημα «Το Αουτσάιντερ», εκδόσεις Γαβριηλίδη, το οποίο πήρε το Α’ Βραβείο από τον ΚΣΠΝΒ (Παγκύπριου Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού Βιβλίου) το 2013. Και τώρα, “Η ζωή αλλιώς”. Πηγή έμπνευσής της η οικογένειά της, ο σύζυγος και τα δύο της παιδιά αλλά και το επάγγελμά της, αφού γι’ αυτήν το να είναι εκπαιδευτικός είναι τρόπος ζωής. Στήριγμά της οι γονείς και τα αδέλφια της, καταφύγιό της η πατρίδα της, η Κύπρος.
Μητέρα δύο παιδιών, σύζυγος, εκπαιδευτικός, συγγραφέας, μα πάνω απ’ όλα λάτρης του βιβλίου.
Κατοικεί στην Αραδίππου. Προέρχεται από πενταμελή οικογένεια και είναι δασκάλα, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Οργανώνει θεατρικά εργαστήρια σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου πάνω σε βιβλία, δικά της μα και ξένα και συντονίζει τη λέσχη βιβλίου της κωμόπολής της.
Σαν παιδί λάτρευε το παιγνίδι. Τον δρόμο μπροστά στο σπίτι της τον μετέτρεπε σε παιδότοπο. Έναν παιδότοπο γεμάτο φαντασία και δράση. Ανέμελα χρόνια στην Αραδίππου που ολοένα μεγάλωνε, ολοένα προόδευε, ολοένα άλλαζε.
Τα εφηβικά της χρόνια στην Αραδίππου ισοδυναμούσαν μ’ ένα μόνο πράγμα. Με τον περίπατο. Τι και αν το είπαν νυφοπάζαρο, τι κι αν του χρέωσαν ένα σωρό αρνητικά σχόλια, για την ίδια εκείνος ο περίπατος, εκείνη η σύντομη βόλτα τα βράδια της Κυριακής, μπροστά από το Α’ δημοτικό σχολείο του χωριού της, αποτελεί ένα μνημείο που έχει στήσει μέσα της για να της θυμίζει τη νιότη. Τη γλύκα της. Την αψηφισιά της. Τα όνειρά της.
Και έφτασε κάποια στιγμή η ώρα να ανοίξει τα φτερά της και να ακολουθήσει έναν καινούριο δρόμο. Φοιτήτρια πια περπάτησε στα στενά σοκάκια του Ρεθύμνου και εκεί σπούδασε και έμαθε όχι μόνο να διδάσκει αλλά και να παίρνει σταλαγματιές σοφίας από ανθρώπους απλούς, γεμάτους αρχοντιά και αξιοπρέπεια.
Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού την οδήγησε σε δρόμους που δεν είχε ξαναπερπατήσει. Σ’ αυτούς τους δρόμους είχε την τύχη να γνωρίσει φατσούλες παιδικές, ψυχές ανταριασμένες και εύπλαστες μα πάντα γεμάτες αγνή αγάπη και δίψα για γνώση και ζωή. Τελικά ένα πράγμα έμαθε στα 23 χρόνια που διδάσκει. Ότι ο σωστός δάσκαλος δεν δίνει αλλά παίρνει από τους μαθητές του μαθήματα ζωής.
Αν τη ρωτήσετε ποιος ήταν ο πιο σημαντικός δρόμος που ακολούθησε θα σας απαντήσει με μια μόνο λέξη που περικλείει τα πάντα. Η μητρότητα. Πριν απ’ αυτή ο έρωτας. Η αγάπη. Το αποκορύφωμά της η ευλογία που είχε να γίνει μάνα δύο παιδιών. Μάνα! Μια λέξη που σαν μαγικό ραβδί σε μεταμορφώνει σε έναν άλλο, πιο υπομονετικό, πιο ανιδιοτελή, πιο στοργικό άνθρωπο. Σε έναν άνθρωπο που βάζει τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα.
Και κάπου κοντά στα τριάντα βρέθηκε στο δρόμο της η συγγραφή. Πάντα υπήρχε μέσα της, κοιμόταν και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βγει από το κουκούλι της, να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει. Η συγγραφή είναι όπως ένα λουλούδι. Θέλει φροντίδα για να μπορέσει να ανθίσει και να δείξει την ομορφιά του. Κι εκείνη αφοσιώθηκε σ’ αυτή. Στην αρχή ήταν μια απλή φιλενάδα που την επισκεπτόταν σποραδικά μα μετά έγινε παιδί της κι αυτή, ένα κομμάτι του εαυτού της που αγαπά και φροντίζει με περίσσια αγάπη.
Το γράψιμο της δίνει στα χέρια ένα μεγεθυντικό φακό που μέσα απ’ αυτόν όλα τα μικρά και ασήμαντα γίνονται μεγάλα και σπουδαία. Το γράψιμο είναι η δική της παπαρούνα μέσα στα αγριόχορτα.
Και μπροστά της απλώνονται καινούριοι δρόμοι. Δρόμοι άγνωστοι, ίσως δύσβατοι, ίσως κακοτράχαλοι αλλά πάντα δρόμοι, δρόμοι που την περιμένουν να τους διαβεί, να τους γευτεί και να τους ζήσει.
