Για ακόμη μια φορά, ο συγγραφέας Άρης Δεληγιαννίδης των Εκδόσεων Πηγή μας καλεί να συμπορευτούμε σ’ ένα ταξίδι στη χώρα του Φανταστικού μ’ ένα δυνατό μυθιστόρημα τρόμου. Κλασικής έμπνευσης και μοντέρνας αισθητικής. Δεισιδαιμονία, λοιπόν κι ένα σκοτεινό ταξίδι ξεκινά…
Προσωπική άποψη: Χαρά Δελλή
Οι επιλογές σου σε φέρνουν στη θέση που έχεις στον κόσμο
Μετά Το λουρί της τρέλας ο κύριος Δεληγιαννίδης επιστρέφει μ’ ένα ανάγνωσμα γεμάτο μυστήριο, τρόμο και σκοτάδι. Το μεταφυσικό κονσέρτο σε ρεσιτάλ…
Βρισκόμαστε στην ελληνική επαρχία όπου στις σκιές, στα δάση και στα σπίτια της κινούνται δυνάμεις δαιμονικές. Κάτι συμβαίνει στο γραφικό χωριό της ιστορίας. Ένα μέρος που παίζει παιχνίδι με την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Κάποιο μυστήριο δημιουργεί παχιά σκιά, μέσα στην οποία όλοι τρέχουν να κρυφτούν. Προλήψεις, κρυμμένα μυστικά, θρησκευτικά μυστήρια, εσωτερικοί δαίμονες, εξορκισμοί… Σκοτάδια αμαρτωλά και λογικές παράλογες. Κενή ασφάλεια.
Το κλίμα, η απομόνωση και το μυστήριο που κουρνιάζει στις σκιές της υπαίθρου. Ένα μεγάλο ακατανόητο σχέδιο Κυρίου.
Παρατηρούσε τα παλιά σπίτια που, αραιά, παρέπαιαν εκατέρωθεν του δρόμου. Πόσα εγγόνια να είχαν ξεχάσει εντελώς την ύπαρξή τους; Τα φαντάσματα της αποξένωσης κατοικούσαν εκεί πλέον, στρώνοντας σεντόνια σκόνης πάνω από την προίκα τους.
Το στίγμα της μνήμης και ο όρκος της λήθης. Στάχτες και αίμα.
Ο ερευνητής θεολόγος Ηλίας γυρνά μετά από χρόνια στο χωριό του, ύστερα απ’ τον θάνατο του παππού του, από επιστημονικό ενδιαφέρον για μελέτη και έρευνα. Για συλλογισμό, συγγραφή και ψυχοφθόρα παρουσίαση θρησκευτικών, μεταφυσικών παραδόξων.
Ευρυματική και φρικαλέα πραγματικότητα VS φαντασία. Πραγματικός φόβος ή φαντασιακό κοινό υποσυνείδητο;
Είχε αρχίσει να καταντάει μοτίβο το γεγονός πως η κάθε του επιλογή και απόφαση κατέληγε σε λάθος.
Βρίσκει όμως αφιλόξενους επαρχιώτες, άξεστους κι αμόρφωτους, αγενείς, προσβλητικούς και καχύποπτους. Αμορφωσιά, δεισιδαιμονίες, οπισθοδρομικότητα, μίσος για τους ξένους. Λες και οι “ξένοι” ξαναφέρνουν στο φως παλιά, παραφυσικά προβλήματα…
Ο Θεριστής των Ψυχών. Ο Δούκας της Μαύρης Φλόγας. Η Μάστιγα και ο Τιμωρός του Ανθρώπου. Δαιμονικές εισβολές στον ανθρώπινο κόσμο. Η αρχέγονη μάχη του φωτός με το σκοτάδι και τους δαίμονες της εποχής μας.
Η τακτική της εκδίωξής του ξεδιπλώνεται μπροστά του. Μια σκοτεινή επαρχιακή συνομωσία που είχε βάλει σκοπό την αποβολή του ξένου οργανισμού από το σώμα της. Γιατί τόση ξενοφοβία; Τι κρύβεται εκεί;
Οι ψίθυροι των νεκρών καλούν τους ζωντανούς και τα νήματα της μοίρας του εισβολέα κινούνται διαβολικά.
Ο πάτερ Ιερεμίας κρατούσε σταθερά το ασημένιο σύμβολο της πίστης στο ύψος του εχθρού. Τα μάτια του αδυνατούσαν να συλλάβουν το σκηνικό που εξελισσόταν μπροστά τους. Η βαθιά του όμως πίστη στο μεταφυσικό στάθηκε ατσαλένιο στήριγμα για να ορθώσει ανάστημα και να αμυνθεί μπροστά στον αιώνιο αντίπαλο της ανθρωπότητας. Είχε πάρει το χρίσμα για να προστατεύει και να οδηγεί το ποίμνιό του ενάντια στο σκοτάδι και είχε έρθει η ώρα να το πράξει, τώρα που το σκοτάδι είχε πάρει και αυτό σάρκα και οστά. Έσφιγγε τη λαβή του σταυρού σε σημείο που υπερέβαινε τον ουδό του πόνου. Αυτό το ασημένιο κόσμημα ήταν όμως η ελπίδα, η πίστη, η λογική και το όπλο του. Ήταν τα πάντα. Αυτό, μαζί με το υγρό μαστίγιο που σαν βούρδουλας χυνόταν από το διαβασμένο δοχείο και ράντιζε το βλάσφημο πρόσωπο του Δαίμονα.
Μοναδικός φάρος στο σκοτάδι, η Αγνή. Με τις εκμυστηρεύσεις της εξάπτεται η περιέργειά του κι οδηγείται σε αποφάσεις παράτολμες και ανήθικες. Τις οποίες έχει χρέος να υποστηρίξει. Θα καταφέρει να οχυρωθεί φυσικά και ψυχικά;
Εξορκισμός στους ξένους. Όταν μια εκατονταρχία ανθρώπινου μίσους παραλογίζεται χειρότερα από δαιμόνια όντα…
Η άμεση και γλαφυρή γραφή του κυρίου Δεληγιαννίδη είναι πάντα λυρική και γεμάτη εικόνες. Εδώ, παρουσιάζεται και φιλοσοφική ενίοτε. Όπως και μεθοδική. Η αγωνία κορυφώνεται σελίδα τη σελίδα, κρατώντας αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Μια γροθιά στο στομάχι της παρανομίας, της ανηθικότητας, της ασέβειας, της αμαρτίας.
Στο χωριό αυτό, που οι Δαίμονες έστηναν από παλιά τον χορό τους, τα καλοσυνάτα λόγια πάντα δυσκολεύονταν να βρουν τον δρόμο τους προς τον ουρανό.
Ο συγγραφέας επιλέγει να επικεντρώνεται στον βασικό κορμό της μεστής ιστορίας, χωρίς τίποτα περιττό. Επιμένει σε δυναμικούς χαρακτήρες και ανάλυση ψυχοσυνθέσεων με μικρές λεπτομέρειες, χωρίς αερολογίες.
Όσα διαδραματίζονται στο βιβλίο, οι ρόλοι των πρωταγωνιστών, οι συνομιλίες, η ατμόσφαιρα των τοπίων, ο χρόνος, όλα θυμίζουν αρχαία τραγωδία. Η εναλλαγή των κεφαλαίων έρχεται σαν ένα τεκταινόμενο χορού.
«Οι Δαίμονες, τέκνον μου, είναι αντιπρόσωποι όλων των αδύναμων σημείων της ίδιας της ανθρωπότητας. Η αλαζονεία, η περηφάνια, η ίδια η φύση της αμαρτίας. Ό, τι χαρακτηρίζει τις σκοτεινές μας μέρες είναι σημάδι στο πρόσωπό τους».
Δανεικά σώματα και δανεικές καρδιές. Ένας ολόκληρος κόσμος παράλληλος με τον δικό μας. Ύπαρξη αιώνιων φωτιών και καθαγιασμένων υδάτων…
Θίγεται η απομυθοποίηση της θρησκείας και ο παραλογισμός των χριστιανικών πεποιθήσεων. Δικαιολογούνται όμως οι δεισιδαιμονίες; Πώς να πολεμήσεις κάθε πεποίθηση ή πρακτική που θεωρείται από μη ασκούμενους ως παράλογη ή υπερφυσική, που αποδίδεται στη μοίρα ή τη μαγεία, αντιληπτή υπερφυσική επιρροή ή φόβο για αυτό που είναι άγνωστο;
Οι Δαίμονες καταστροφείς πρέπει να φρουρούνται. Τη φροντίδα των φρουρών τους, ποιος την αναλαμβάνει;
Εκείνος είχε προσφερθεί, εκείνος εθελούσια κλήθηκε να μαρτυρήσει.
…
Είχε θυσιαστεί για να καταφέρει να εξορκίσει το πονηρό πνεύμα από την ανθρώπινη διάσταση και να το στείλει στον άλλο κόσμο.
Κάποιες φορές, για ενίσχυση της πίστης απαιτούνται θυσίες αγάπης. Μπορούν ωστόσο κάποιες έννοιες να χρησιμοποιηθούν για όπλα; Χρειάζεται κάτι απτό… Η στείρα γνώση δεν βοηθά χωρίς μελέτη. Το ασθενές ανθρώπινο είδος πώς να τα βάλει με τις ορδές των μεταφυσικών δυνάμεων;
Η πίστη του Δαίμονα στο σκοτάδι είναι απείρως μεγαλύτερη από τη δική σου στο φως!
Ξεχώρισα τα σημεία όπου ο κύριος Δεληγιαννίδης πετυχαίνει εντέχνως να διαφοροποιηθεί απ’ την κοινότυπη/κάπως παρωχημένη εξιστόρηση ενός εξορκισμού, με μικρές πινελιές λαογραφίας, με διαφορές στην ομιλία των ηρώων του, με κόντρες σε παραδόσεις. Λες και διασταυρώνονται κάποια λογοτεχνικά είδη. Επίσης, ένιωσα σαν να περιπλανιέμαι κάπου μες στο βιβλίο. Σαν να διεισδύει ο αναγνώστης στην έρευνα που έχει προηγηθεί.
Τα μυστικά ενός ελληνικού χωριού, ξεχασμένου από τον Θεό αλλά όχι και από τους δαίμονες, ξεδιπλώνονται στο πρωτοποριακό μυθιστόρημα τρόμου ”Δεισιδαιμονία” του Άρη Δεληγιαννίδη. Γίνετε συνοδοιπόροι του νεαρού Ηλία στο μονοπάτι της επιστροφής στο πατρικό χωριό και σύντροφοι του στον αγώνα ενάντια στο απόλυτο Κακό!
«Κανένας άνθρωπος δεν είναι αρκετά πλούσιος για να αγοράσει πίσω το παρελθόν του»
Περίληψη: Ένα ελληνικό χωριό, σύσσωµο κρατάει καλά κρυµµένο το σκοτεινό του µυστικό. Η µαύρη νύχτα διαδίδει ψίθυρους σχετικά µε την άφιξη του µεταφυσικού. Μια δαιµονική οντότητα λαθροβιεί στις µισοκοιµισµένες συνειδήσεις των χωρικών. Το ρολόι στο καµπαναριό γυρίζει τους δείκτες απειλητικά, καθώς η καµπάνα χτυπάει πένθιµα.
Ποιος θα βρίσκεται εκεί όταν το Κτήνος θα ξυπνήσει; Ποιος θα καταφέρει να ορθώσει ανάστηµα απέναντι στις δυνάµεις της Κόλασης αλλά και στους δαίµονες που κάθονται στον θρόνο της ανθρώπινης ψυχής;
Ένας άντρας επιστρέφει στο ερειπωµένο σπίτι του παππού του. Ξυπνάει φαντάσµατα, ξεθάβει σκελετούς, αρπάζει τον µίτο που θα τον οδηγήσει στην απαρχή της κατάρας. Στο καφενείο του χωριού, οι άντρες κερνάνε τον Διάβολο, ενώ εκείνος παίζει µε τα νήµατα που κινούν τη µοίρα του ξένου.
Εξορκισµός του Δαίµονα ή εξοστρακισµός του ξένου; Το νεκροταφείο του χωριού έχει χώρο µόνο για έναν.
Στοιχεία βιβλίου
Τίτλος: Δεισιδαιμονία
Συγγραφέας: Άρης Δεληγιαννίδης
Εκδόσεις: Πηγή
ISBN: 978-960-626-444-3
Σελίδες: 352
Ημερομηνία έκδοσης: 4/12/2021
Υποστηρίξτε το blog μας με μία δωρεά, πατώντας εδώ
